คำเตือน นิยายเรื่องนี้มีรสหวานนำ ตามด้วยรสหื่น ชื่นมื่นด้วยรสฮา ดราม่ารสขม ผสมแนวสืบสวนนิดๆ เชิญเสพพพ
...พรึ่บ!
เสี้ยววินาที...แค่เสี้ยววินาทีที่เธอพยายามดันให้เขาถอยร่นไปจากตู้ที่เก็บเครื่องนุ่มห่ม เธอไม่ทันจะตั้งตัว ท่อนแขนล่ำก็รวบล็อกเธอไว้ตรงช่วงต้นแขน สองมือบางไขว้ทับไว้ที่ทรวงอกอย่างป้องกันตัวเอง ทว่าแผ่นหลังแนบชิดกับแผงอกและช่วงหน้าท้องแข็งแกร่งของพสุธา
ให้ตายเถอะเนตรนฎา...ไอ้เด็กบ้านี่มีซิกส์แพ็กด้วย
“ไม่สำนึกว่ารอดตายมาหยกๆ” เสียงทุ้มเอ่ยตำหนิ “แผลยังไม่ตัดไหมด้วยซ้ำยังทำเป็นซ่า”
ตำหนิแล้วก็ช้อนสองแขนเข้าที่แผ่นหลังบางและข้อพับขา เนตรนฎาจอมโวยวายหายไปไหนก็ไม่รู้ เหลือแต่ผู้หญิงที่แก้มแดงเหมือนสีผมของตัวเอง แถมยังห่อไหล่ราวกับกลัวเขาจะอุ้มไปฆ่า พสุธาขยับหนึ่งก้าวและสาวเจ้าก็สะดุ้งโหยงเหมือนถูกไฟช็อต เขาหัวเราะหึนึกขำ พลางก้าวช้าๆ ตรงไปยังเตียงไม้และวางเรือนกายระหงลงบนฟูกอย่างนุ่มนวล ก่อนจะรั้งผ้าห่มขึ้นคลุมตัวให้ ชายหนุ่มจิ้มปลายนิ้วชี้ที่หน้าผากของเธอ “หลับตา”
“เลิกทำเหมือนฉันเป็นเด็ก” พึมพำพลางเบือนหน้าหนี
"เลิกทำตัวเป็นเด็ก” เอ่ยแค่นั้นแล้วก็เดินกลับไปยังตู้เสื้อผ้า ปล่อยให้เนตรนฎาฮึดฮัดมองตามหลังไปอย่างยอมแพ้ เขาลดตัวลงพับและพันเสื้อผ้าของเธอเป็นม้วนเล็กๆ เขารู้วิธีจัดกระเป๋าเดินทาง ฝ่ามือของเขาใหญ่กว่าเธอเแต่ปลายนิ้วเรียวสวยเหมือนผู้หญิง เธอสังเกตเห็นตอนที่เขาจิ้มหน้าผากก่อนหน้านี้
แล้วปลายนิ้วที่เนตรนฎาแอบชื่นชมก็ส่งเข้าไปที่ลิ้นชักด้านล่าง เธออ้าปากหวอมองลำนิ้วสวยของชายงามเกี่ยวบราเซียตัวโปรดออกมาจากกล่องไม้ เท่านั้นยังไม่พอ ใบหน้าหล่อเหลาของไอ้คนตัวดียังก้มมองฉลากของยกทรงที่สกรีนอยู่ภายในปีกเสื้อ ก่อนที่พสุธาจะหันมาหาเธอด้วยสีหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อ
“แห้งเหมือนกุ้ง” วิจารณ์แล้วก็ยกบราสีครีมขึ้นมาเพ่งใกล้ๆ ก่อนจะส่ายหน้าและเอ่ยเหมือนยกทรงของเธอกำลังโกหก “คัพซีเก๊หรือเปล่า”
เนตรนฎาบอกตัวเองว่าทนมามากพอแล้ว
เท่าที่เขาด่าก่อนหน้านี้ก็ยังพอคบ แต่มาดูถูกนมที่เคารพคบไม่ได้
เธอผุดลุกนั่งและคว้าหนังสือความหนาหนึ่งพันหน้าซึ่งวางอยู่บนหัวเตียง โดยไม่แม้แต่ยั้งคิด เธอเขวี้ยงไปโดนศีรษะของยอดชายนายพสุธาจังๆ ดังโป๊ก!
“โอ๊ย!!!” ชายหนุ่มร้องลั่น คอสะบัดไปตามแรงกระแทก มือข้างหนึ่งกุมกลางศีรษะ เห็นดาวทั้งกาแล็กซี่หมุนอยู่เหนือหัว อีกมือหยิบหนังสือภาษาอังกฤษขึ้นมาจากพื้น
Beethoven: Anguish and Triumph by Jan Swafford
[บีโธเฟ่น : ความปวดร้าวและชัยชนะ โดย แจน สวาร์ฟฟอร์ด]
"เนตรนฎา!" พสุธาโยนหนังสือเล่มหนาลงบนพื้นเรือนพลางคำรามจากโพรงอก หันไปจ้องทะลุนัยน์ตาสีฟ้าที่เหลือบมองซ้ายขวาล่อกแล่ก
"หะ...หืม?" เสียงนุ่มของสาวลูกครึ่งเปล่งจากลำคออย่างหวาดๆ มุมริมฝีปากช้ำยกยิ้มแหยๆ กึ่งสำนึกผิด กึ่งขอความเมตตา เธอเบิกตากว้างมองเรือนกายสูงแบบชายหนุ่มเต็มวัยผุดลุกขึ้น เรียวนิ้วสวยๆ ของพสุธาเกี่ยวปลดหัวเข็มขัดตรงเอวกางเกงแสล็กขณะย่างสามขุมตรงมายังเตียงนอน "ทะ...ทำอะไร"
พสุธาไม่ตอบ เขารูดเข็มขัดออกมาถือไว้ในมือ
"เจ็บอยู่นะ...แขนใส่เฝือกนะ!"
"ดี" พสุธากล่าวโต้ตอบด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม "จะได้ไม่ต้องออกแรง"
"ออกแรงอะไร" ถามเสียงสูง ตัวแข็งทื่อเหมือนถูกสาป เมื่อคนตัวสูงกระโจนขึ้นมาบนเตียงและคร่อมขวับล็อกช่องเอวของเธอไว้ "ดิน!"
"ฤทธิ์มากนักใช่ไหม" พสุธาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตรงปกคอ "มาดูกันคืนนี้...ว่าใครจะแน่กว่าใคร!...."
พสุธา ปัญจาประมุข...นักธุรกิจหนุ่มวัย 27 ปี ผู้มีดวงตาเฉียบคมและสายตาแสนเฉียบขาด
ประสบการณ์บนสนามการค้าขัดเกลาให้เขาอันตราย...ร้าย...ลึกล้ำ
หากแต่เร้นหลบไว้ในบุคลิกผู้นำ เย็นชาและน่าเกรงขาม
มีพียงชายคนหนึ่ง...ซึ่งมิอาจสิ้นรักต่อเธอคนนั้น
เนตรนฎา เหมินธรณ์...คุณครูสอนเปียโนแสนสวยของลูกศิษย์วัยฟันน้ำนม
หญิงสาวลูกครึ่งไทย-เยอรมัน วัย 29 ปี
อยู่กับเด็กๆ ใจดีเหมือนนางฟ้า แต่เวลาเจอหน้าเขา...ต้องมีปากมีเสียงกันทุกที
และลงเอยที่เธอต้องกลายเป็นนางมารร้ายอยู่ร่ำไป
นิยายเรื่องอื่นๆ ในชุดซีรีส์ ดวงใจในวารวัน
นิยายชุดดวงใจในวารวันป็นภาคต่อ รุ่นลูกของนิยายเรื่องกับดักมาลี (NC20+)
หากใครยังไม่ได้อ่านนิยายเรื่องดังกล่าวโปรดคลิก >> นิยายกับดักมาลี
ติดตามความเคลื่อนไหวของนิยาย & พูดคุยกับไรท์ได้ที่เฟสบุ๊กแฟนเพจ
กดติดตามได้เลย
ลัลลาณา
ลัลลาณา
&
อย่าลืม กดปุ่ม 'เริ่มติดตาม' ในหน้าแรกของลัลลาณาด้วยนะจ๊ะ
ได้รับความคุ้มครองในฐานะทรัพย์สินทางปัญญาของผู้เขียน
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พุทธศักราช 2537
ห้ามมิให้ทำการคัดลอก ดัดแปลง หรือแก้ไข บทความ
เพื่อนำไปใช้ก่อนได้รับการอนุญาต
มิเช่นนั้นผู้เขียนจะดำเนินการตามกฎหมาย
ตัวละคร เหตุการณ์และสถานที่ในนิยายเรื่องนี้
เกิดจากจินตนาการของผู้แต่ง
มิได้มีเจตนาพาดพิงถึงใครหรือสถานที่ใด
เริ่มเผยแพร่ 19/10/2560
Guest
