‘วิญญาณแห่งดาบ...’
‘วิญญาณแห่งการต่อสู้...’
‘แต่คำถามก็วนเวียนในหัวของข้า...’
.
.
.
.
.
.
‘ว่าวิญญาณของดาบ...มีหัวใจหรือไม่...’
กราบบบบบบบบสวัสดีเหล่าสาวกป่วยดาบและสาววายค่ะ ครั้งแรกที่แต่งเอง มโนเอง บิบิ/// ไม่รู้จะแต่งดีรึเปล่านะ
คู่ที่แต่งเป็นอิชิคิริมารุxนิคคาริ อาโอเอะ ค่ะ (เมนเราเอง ฮาาา) เนื่องจากเป็นแอดมินเพจนิคคาริด้วย แต่งงานกับอิชิคิริมารุแล้ว(แต่งกันในเพจนั่นแหล่ะ)เลยอยากลองมาแต่งนิยายบ้าง อาจจะงงๆนะว่าเขียนอะไรไปบ้าง เพราะทางนี้ก็แต่งแบบข้ามๆไป ฮาาาาา
ถ้าชอบก็อย่าลืมติดตามด้วยนะคะ////
บทนำ
“ได้เวลาแล้วล่ะมั้ง...”
เสียงของหญิงร่างสูงพร้อมกับเรือนผมสีม่วงปนชมพูในชุดยูกาตะสีน้ำเงินยืนถือใบตีดาบและใบเร่งพร้อมกับใบกระดาษจำนวนทรัพยากรในการตีพลางหันไปมองชายร่างสูงที่ยืนอยู่ในชุดที่ออกลักษณะคล้ายบาทหลวงแต่เป็นสีชุดที่ไม่เหมือนบาทหลวงแน่นอน
“ขอรับ ทรัพยากรในการตีดาบมีเพียงพอขอรับ ที่เหลือแค่ฝากไว้ให้กับเขาเท่านั้น”
ฮาเซเบะยืนอยู่ด้านหลังของหญิงสาวก่อนจะหันไปมองตัวแทนแห่งการตีดาบ
ไม่ใช่คนใดคนอื่นแน่นอน
เขาคนนั้นคือนายช่างเฮงซวยไงล่ะ...
“เอาไปนะ”
หญิงสาวได้ยื่นกระดาษจำนวนทรัพยากรกับใบตีและใบเร่งให้นายช่างพิจารณาว่าจะใช้เวลาในการตีกี่นาที
“โอ้ อย่างงี้20นาทีไม่ก็30นาทีแน่นวล”
“.......ฮาเซเบะ”
“ไม่ออก40นาทีข้าเชือดเจ้าทิ้งแน่”
“พ-พูดเล่นเองน่าาา ;;w;;”
ฮาเซเบะขู่ให้นายช่างได้ตกใจเล่นก่อนที่นายช่างจะทำการตีดาบโดยเร็ว
“ด-ได้แล้วขอรับ!!”
นายช่างได้ยื่นดาบที่ตีเสร็จมาไว้ตรงหน้าหญิงสาวก่อนที่เธอจะเริ่มทำการร่ายเวทย์เพื่อปลุกเขาตื่นขึ้นมาก่อนจะมีพายุซากุระขนาดย่อมโผล่ล้อมรอบดาบนั้นก่อนมีเงาของผู้ชายที่ร่างเล็กออกมา
“ข้ามีนามว่านิคคาริ อาโอเอะ อืมอืม~ ท่านคิดว่าชื่อข้าแปลกหรือไม่?”
“วาชิซากิ นิคคาริ อาโอเอะ...ดาบปราบผีสินะ...ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
หญิงสาวตรงหน้ายิ้มเล็กน้อยเพื่อทักทายดาบใหม่ที่เข้ามาในฮงนี้อีกครั้ง
“ท่านคงเป็นนายท่านคนใหม่งั้นสินะ?”
“ข้าชื่อมิกิ เรียกข้าว่าซานิวะเถอะนะ ส่วนนี่ฮาเซเบะ ผู้ติดตามและช่วยเหลือข้ามาตลอด”
มิกิได้ผายมือไปทางฮาเซเบะก่อนที่ฮาเซเบะจะยกยิ้มเล็กน้อย
“ข้าชื่อเฮชิคิริ ฮาเซเบะ ส่วนเรื่องที่เจ้าเข้ามาในคราแรกวันนี้ ข้าจะเรียกรวมตัวภายในห้องโถงใหญ่เพราะเช่นนั้นข้าขอให้เจ้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า และสำรวจห้องของเจ้าด้วยล่ะ มีคนรอคอยเจ้าอยู่นะ”
“รอคอยข้า?”
“อา ส่วนเรื่องทางเดินไปห้องของเจ้า...”
ฮาเซเบะได้อธิบายการเดินทางไปยังห้องของวาชิซากิหนุ่มก่อนจะแยกย้ายกันไปตามห้องของตนเอง ฮาเซเบะเดินกลับห้องพร้อมกับมิกิส่วนนิคคาริเดินไปยังห้องที่ฮาเซเบะได้บอกทางไว้
‘คนที่รอข้า...’
‘หวังว่ามิใช่เขานะ...’
.
.
.
.
“ท่านซานิวะ คิดดีแล้วหรือที่ให้เขาไปนอนกับโอดาจิคนนั้นน่ะ?”
“สองคนนั้นเคยมีความทรงจำ...ข้าว่าสองคนนั้นจะต้องไปได้ด้วยกันแน่”
‘ฝากด้วยนะ...โอดาจิ อิชิคิริมารุ...’
Guest
