Intro
วันนี้ฝนตกอีกตามเคย...ฉันเปิดประตูมองดูหยาดฝนที่กำลังตกลงมา ถึงมันจะตกเบา ๆ แต่ก็ตกอย่างต่อเนื่องตลอดทั้งวัน จนฉันรู้สึกรำคาญถึงขั้นเกลียดมันด้วยซ้ำไป ให้ตายเถอะ! ฉันอยากเอาฝนพวกนี้ออกจากวอเตอร์ฟอร์ดเสียจริง
คุณคงสงสัยสินะ...ทำไมฉันต้องบ่นเรื่องดินฟ้าอากาศที่ควรชินชาให้คุณฟังด้วย ในเมื่อฉันอยู่กับมัน 13 ปีเต็มแล้ว
แต่รู้อะไรไหม...จริง ๆ แล้ว เมืองนี้มีอาถรรพ์ เมืองที่ทำให้คุณหยุดนิ่งจนนึกอะไรไม่ออก ในทุก ๆ วัน คุณจะใช้ชีวิตแบบเดิมซ้ำ ๆ ซาก ๆ จนกว่าชีวิตจะหมดลมหายใจ
หวังว่าคุณคงไม่เชื่อเรื่องนี้หรอกนะ...ฉันอำคุณน่ะ ที่จริงมันก็เป็นแค่เมืองเล็ก ๆ ที่แสนจะสงบเงียบแถมยังเฉอะแฉะจากฤดูฝนที่มีแทบตลอดทั้งปี ถ้าคุณจะหาความรื่นเริงบันเทิงใจจากที่นี่ ฉันเชื่อว่ามันไม่ใช่ที่ที่คุณจะคิดด้วยซ้ำ
ฉะนั้นชีวิตของฉันจึงน่าเบื่อมาก ๆ ในแต่ละวันที่อยู่เมืองนี้ ทุกอย่างเรียบง่ายและเดินเป็นเส้นตรงจนแสนน่าเบื่อ กระทั่งฉันพบกับบางอย่าง
เพลงร็อกบัลลาดเริ่มต้นด้วยท่อนที่เรียบง่ายแต่กลับทำให้ฉันหยุดนิ่งและจมลงไปกับท่วงทำนองของมัน Only One ขับร้องโดย โลแกน ดับเบิ้ลยู...บอกตามตรงนะ ฉันหลงรักเค้าตั้งแต่แรกเห็นเลยล่ะ เสียงของเขา ดวงตาของเขา ทำเอาคนอย่างฉันใจเต้นแรง...นั่นทำให้ชีวิตของฉันเริ่มมีความหมาย ความปรารถนาที่เกินฉุดรั้งกำลังทำให้ฉันก้าวข้ามคำว่าจำเจไปโดยปริยาย
ชีวิตฉันควรจะสดใสตามที่คุณรู้ แต่มันกลับต้องสะดุดเพราะเพื่อนบ้านหน้าใหม่ที่ฉันไม่อยากจะเอ่ยถึง แต่เอาเถอะ ฉันบอกก็ได้เผื่อคุณจะได้ระวังตัว หมอนั่นชื่อว่าเรย์ เว็กซ์ฟอร์ด คุณจะเข้าใจความหมายของคำว่ามนุษยสัมพันธ์บกพร่องได้จากผู้ชายคนนี้ และฉันจะไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก
-อลิซ ไทเลอร์-
Guest
