โตเกียวทาวเวอร์

โตเกียว มหานครที่คลาคล่ำไปด้วยประชากรเกือบสี่สิบล้านรวมถึงนักท่องเที่ยวและนักแสวงโชคจากทุกมุมโลกอีกหลายล้าน ท่ามกลางผู้คนมากมายหลากหลายคุณอาจได้พบกับความรักใหม่ที่จะเปลี่ยนชีวิตคุณไปตลอดกาลเหมือนในหนัง

หรือบางทีอาจเป็นความรักเก่าที่เคยเปลี่ยนชีวิตของคุณไปตลอดกาล ใครบางคนที่คุณคิดถึงอยู่ทุกวัน คนที่
อยากเจอที่สุด แต่ก็ไม่อยากเจอที่สุด คนที่คุณคิดว่าคงไม่มีโอกาสได้พบกันอีกแล้ว

ในร้านสะดวกซื้อเล็ก ๆ แห่งหนึงจากที่มีเป็นพันแห่งในโตเกียว ผมได้พบกับยูมิอีกครั้ง

เธอกำลังเลือกเครื่องดื่มอยู่หน้าตู้แช่ เธอยังสวยเหมือนเดิมในชุดเดรสชิ้นเดียวสีชมพูหวานหรู ความสวยของเธอเพิ่มพูนขึ้นตามวันเวลา แววตาไร้เดียงสา ท่าทางอาโนเนะแบบเด็ก ๆ ถูกแทนที่ด้วยความสวยสง่างามแบบที่ไม่เคยมีในวัยเด็ก จากที่เคยไว้ผมหน้าม้าน่ารัก ตอนนี้กลับเกล้าผมเป็นมวยต่ำดูเรียบหรู ขับเน้นช่วงคอระหงของเธอ อา ใช่สินะ เวลามันผ่านมาเกือบสิบปีแล้ว

ในความทรงจำของผม ภาพเธอเมื่อวัยรุ่นหวนคืนมาอีกครั้ง นักเรียนแลกเปลี่ยนชั้นมัธยมปลายจากญี่ปุ่นผู้มีแก้มอิ่มน่าหอม รักแรกและรักสุดท้ายของผมจนกระทั่งถึงตอนนี้ เธอผู้เป็นแรงบันดาลใจให้ผมขยันเรียนเพื่อสอบชิงทุนไปเรียนต่อญี่ปุ่นเพื่อพบกับเธออีกครั้ง แต่ในชีวิตคนเราบางทีความพยายามมันก็ไม่ใช่คำตอบสุดท้าย เมื่อผมสอบชิงทุนไม่ได้ จากนั้นความฝันของผมก็หายไป รวมทั้งเธอด้วย

ขณะที่ผมกำลังใคร่ครวญว่าจะเข้าไปทักทายเธอดีไหม ยูมิก็เลือกเครื่องดื่มเสร็จแล้วหันกลับมาเห็นผมเข้าพอดี ตาของเธอเบิกกว้างด้วยความดีใจ ก่อนที่ผมจะทันได้ทักทายเธอก็โผเข้ามากอดผมไว้แน่น คนในร้านเริ่มหันมามองเรา ผมเลยจำใจดันตัวเธอออกเล็กน้อย ยูมิเหมือนจะเพิ่งรู้สึกตัว เธอยิ้มเขินๆ
“ฉันฝันไปหรือป่าว นั่นคุณจริง ๆ เหรอคะ” ยูมิถามขึ้นเป็นภาษาไทยสำเนียงญี่ปุ่นกระท่อนกระแท่น
“ใช่ครับ ผมเอง คุยเป็นภาษาญี่ปุ่นก็ได้นะ” ผมยิ้มพลางตอบเธอเป็นภาษาญี่ปุ่น
“จริงสินะ คุณพูดญี่ปุ่นเก่งแล้วนี่นา คุณมาทำอะไรที่โตเกียวคะ มาเที่ยวเหรอ” สำเนียงญี่ปุ่นหวานใสที่ผมคุ้นเคยกลับมาให้ผมได้ยินอีกครั้ง แม้ว่าตอนนี้เสียงของเธอจะไม่คิกคุเหมือนเมื่อก่อนแล้วก็ตาม
“มาทำงานครับ ทางบริษัทลูกที่ไทยส่งผมมาประชุม พรุ่งนี้ก็จะกลับแล้วครับ”
“ไหน ๆ ก็เจอกันแล้ว คืนนี้คุณมีธุระหรือเปล่า ทานมื้อเย็นกันไหมคะ?”
“ผมไม่มีธุระอะไร ยูมิล่ะ ต้องรีบกลับบ้านหรือเปล่า?” ผมชำเลืองมองแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธอ
ยูมิมองตามสายตาของผมแล้วยิ้มให้เล็กน้อย “อาทิตย์นี้สามีไปธุระต่างจังหวัด ไม่ต้องรีบกลับค่ะ ดึกหน่อยได้”

จากนั้นเราสองคนเลยออกจากร้านสะดวกซื้อ ยูมิพาผมไปยังร้านอาหารญี่ปุ่นแห่งหนึ่ง เป็นร้านเล็ก ๆ เงียบ ๆ เหมาะกับการนั่งคุยกับเพื่อนเก่า เราได้โต๊ะริมกระจก จากโต๊ะของเราสามารถมองเห็นหอคอยโตเกียวได้อย่างชัดเจน บทสนทนาเป็นไปอย่างเรื่อย ๆ แกนๆ ด้วยความที่เรายังปรับตัวกันไม่ทัน หลังอาหารเราจิบสาเกช่วยย่อยกันเล็กน้อย สาเกรสหวานอ่อนๆ ช่วยกลบความขมปร่าในใจได้เป็นอย่างดี
สาเกผ่านไปสองจอก ผมเริ่มกล้าคุยกับเธอมากขึ้น “คุณแต่งงานแล้วนี่เอง ผมถึงหาคุณในเฟสบุ๊คไม่เจอเลย”
“ใช่ค่ะ ฉันเปลี่ยนนามสกุลแล้ว คุณหาฉันไม่เจอ แต่ฉันแอบตามดูเฟสบุ๊คคุณตลอดนะ ยินดีด้วยนะคะ ที่ได้เลื่อนตำแหน่ง ดูคุณจะไปได้สวยทีเดียวนะ”
“ขอบคุณครับ ไม่นึกว่าภาษาญี่ปุ่นที่เรียนมาจะมีประโยชน์ตอนทำงานขนาดนี้เหมือนกัน แต่ก็นะ งานก็หนักกว่าบริษัททั่วไปในไทยนะครับ”
“พยายามเข้านะคะ” ยูมิยกจอกขึ้นดื่มอวยพรพร้อมกับผม ผิวขาวอมชมพูของเธอเริ่มแดงระเรื่อ
“เห็นคุณมีสาวๆ เข้ามาเรื่อย ๆ ยังไม่ลงเอยกับใครเหรอ” ในที่สุดยูมิก็ถามคำถามที่เธออยากรู้ที่สุด
“ยังครับ ตอนนี้ผมทุ่มเทกับงานมากกว่า ไม่มีเวลาให้กับเรื่องความรักหรอกครับ” ผมตอบเลี่ยงๆ “แล้วยูมิละ ชีวิตแต่งงานเป็นไงบ้างครับ มีลูกหรือยัง”
“ยูมิแต่งงานได้ห้าปีแล้ว ยังไม่มีลูกค่ะ สามีก็หน้าที่การงานมั่นคงดี เป็นอัยการ รับราชการน่ะ”
“เขาดูแลยูมิดีไหม รักกันดีไหมครับ” ฤทธิ์สาเกทำให้ผมเริ่มล้วงลึก แต่แล้วผมก็ต้องรู้สึกผิดเล็กน้อยเมื่อเห็นแววตาของเธอ
“เขาก็ดูแลดีค่ะ ยูมิเองก็อยากจะบอกว่ารักเขาเหมือนกัน แต่...” เธอตอบพร้อมแววตาหม่นหมอง
“บางทีชีวิตเราก็ไม่ได้อย่างที่ใจคิดไปหมดทุกเรื่องหรอกเนอะ เขารักคุณดูแลคุณดีก็โอเคแล้วเนอะ” ผมอึ้งไปนิดนึง แล้วตัดบทด้วยประโยคที่ตัวเองยังคิดว่างี่เง่า
“ค่ะ” เธอตอบเบาๆ เราเงียบกันไปพักนึง ผมเริ่มไม่กล้ามองสีหน้าเธอตอนนี้ จึงทำเป็นชมวิวนอกร้าน แล้วสายตาผมก็หยุดนิ่งอยู่ที่หอคอยโตเกียว ถึงตอนนี้จะมีโตเกียวสกายทรีที่คนนิยมมากกว่า แต่หอคอยโตเกียวสีแดงที่มีแสงไฟสาดส่องจนดูเหมือนเรืองแสงได้ก็ยังงดงามจับตา มันดูเหงาๆ เหมือนกับความรักเก่าๆ ของเราสองคน
“โตเกียวทาวเวอร์...” ผมพึมพำ
“เอ๋? อยากขึ้นไปชมวิวเหรอคะ ยังไม่เคยขึ้นเหรอ ไปโตเกียวสกายทรีไหมคะ สูงกว่าเยอะนะ หรือไปตึกที่ว่าการชินจูกุก็ได้ มองเห็นวิวสวยขึ้นฟรีด้วยนะ” ยูมิชักชวน ใช่สินะ สำหรับคนญี่ปุ่นหอคอยโตเกียวมันก็แค่หอคอยเก่าๆ
“โตเกียวทาวเวอร์นี่แหละครับ คลาสสิกดี อีกอย่างมันก็อยู่ตรงหน้าเราแล้วด้วย”

เราจ่ายเงินแล้วเดินออกจากร้าน หอคอยโตเกียวไม่มีรถไฟผ่าน ถึงจะเห็นเหมือนใกล้ แต่จริง ๆ แล้วเดินพอเหนื่อยเลยทีเดียว ที่จริงก็ดีสำหรับเรา คืนนี้ผมไม่รีบกลับไปไหน เธอเองก็ไม่มีทีท่าจะกลับ เราจึงเดินคุยกันไปเรื่อย ๆ อย่างสบายอารมณ์ เราเว้นระยะห่างกันพอสมควร ถึงจะเป็นแฟนเก่าแต่เราไม่ได้เจอกันเกือบสิบปี ตอนนี้เธอคิดยังไงกับผมก็ไม่รู้ เธอเองก็แต่งงานแล้ว ผมจึงประหม่าเกินกว่าจะทำตัวสนิทสนมกับเธอ หลายครั้งที่ผมชำเลืองไปที่มือเรียวงามของเธอ แต่ก็ไม่กล้าจับมัน โชคดีที่ผมเดินทางขวาของเธอจึงไม่ต้องทนเห็นแหวนให้เจ็บปวดใจ

ชั้นพิเศษที่ความสูง 250เมตรของหอคอยโตเกียวยามค่ำคืนวันธรรมดาแบบนี้ไม่ค่อยมีคน นักท่องเที่ยวที่เคยแห่กันมาก็แห่กันไปสกายทรีกันหมด เราจึงได้ยืนชมวิวเหมือนอยู่บนหอคอยส่วนตัว ทั้งชั้นมีแต่เราสองคนและพนักงาน เรายืนกันห่างๆ มองดูวิวเมืองโตเกียวยามค่ำคืนที่มองเห็นไกลสุดลูกลูกตาที่มองเห็นทั้งเกาะโอไดบะ สะพานสายรุ้ง และโตเกียวสกายทรีอย่างเงียบๆ 
สักพักยูมิเขยิบเข้ามายืนใกล้ผมมากขึ้น กลิ่นน้ำหอมของเธอช่างเย้ายวนใจ ผมที่เกล้าขึ้นเผยลำคอระหงขาวผ่องเมื่อต้องแสงไฟจากเมืองยามค่ำคืน มันช่างน่าซุกไซร้จนผมต้องเขยิบหนีเล็กน้อยก่อนที่ความยับยั้งชั่งใจของผมจะหมดลง
“ขอฉันยืนใกล้ๆ ไม่ได้เหรอ” ยูมิถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สามารถหลอมละลายผู้ชายได้ทุกคน ผมจึงต้องเขยิบเข้าไปยืนใกล้เธอ ยูมิยื่นมือนุ่มนิ่มของเธอมาจับมือผมไว้ ผมบีบมือเธอเบาๆ แล้วกระชับมือของเธอแน่นขึ้น ยูมิยิ้มให้แล้วแอบอิงศีรษะกับไหล่ของผม วิวยามค่ำคืนยามนี้ไม่สามารถเปรียบได้กับคนข้างๆ ผมแม้หนึ่งในหมื่น
“ยูมิ คิดถึงผมมั่งหรือเปล่า” จากร้อยพันคำถามในหัว ผมถามคำถามที่อยากรู้ที่สุดออกไปด้วยเสียงแหบพร่า
ยูมิหันมาสบตาผมแล้วตอบเบา ๆ แต่ชัดเจนในหัวใจผมทุกถ้อยคำ “ไม่มีวันไหน ที่ฉันไม่คิดถึงคุณค่ะ รักคุณมาตลอด และจะรักตลอดไป”
ในที่สุดเงื่อนปมในใจที่ผูกมัดผมไว้จนไม่สามารถรักใครได้ ความรู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่า ถูกคนรักทิ้งไป ก็คลายออกด้วยประโยคง่ายๆ จากปากของเธอคนที่ผูกมันไว้เอง เธอรักผม รักมาตลอด เหตุผลใดที่เธอหายไปจากชีวิตผมกลายเป็นไม่สลักสำคัญอีกต่อไป
ตาของเราประสานกัน ผมมองเห็นตัวผมสะท้อนในดวงตาที่เปี่ยมรักของเธอ โดยไม่รู้ตัวริมฝีปากของเราประกบกันแนบแน่น ถ่ายทอดความรักความคิดถึงตลอดหลายปีนี้ออกมาโดยไม่สงวนไว้อีก ลมหายใจของยูมิหอมกรุ่น ลิ้นของเรากระหวัดรัดกัน ผลัดกันชิมรสหวานจากสาเกจากกันและกัน เรือนร่างของเธอนุ่มนิ่มอบอุ่นอยู่ในวงแขนของผม
“ยูมิต้องการคุณแล้วล่ะ” เธอกระซิบข้างหูผมหลังจากจุมพิตดูดดื่มยาวนาน ตาเธอฉ่ำปรือด้วยแรงปรารถนา 

ผมจูงเธอไปยังห้องน้ำที่ใกล้ที่สุด ไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าเป็นห้องน้ำชายหรือหญิง ยูมิปิดฝาครอบโถลงแล้วดันตัวผมลงนั่งเบาๆ ก่อนจะทรุดตัวลงแล้วรูดซิปปลดปล่อยมันออกมา เธอยิ้มอย่างพึงใจเมื่อเห็นมันพองตัวเต็มที่ “นึกว่าจะมีแต่ฉันต้องการฝ่ายเดียวซะอีก”
“ก็ยูมิสวยขนาดนี้ ...” ผมเสียวจี๊ดเมื่อลิ้นน้อย ๆ ของยูมิโลมไล้รอบส่วนปลายเบาๆ แล้วก็ต้องเสียวมากขึ้นเมื่อเธอจัดการขบเม้มปลายของมันด้วยริมฝีปากนุ่มของเธอจนผมเผลอขยุ้มผมเธอเบาๆ
“พอก่อนเถอะ ผมอยากเข้าไปในตัวคุณแล้ว” ผมกระซิบเบาๆ ยูมิยิ้มหวานแล้วลุกขึ้นรูดปราการด่านสุดท้ายออกทางปลายเท้า แล้วยกขาข้างหนึ่งขึ้นเหยียบบนโถยืนคร่อมตัวผมไว้ อวดร่องสวยที่ผมคุ้นเคย มันแทบไม่เปลี่ยนแปลงจากครั้งสุดท้ายที่ผมเคยเห็น ร่องหลืบที่เกือบปิดสนิทเผยอออกเล็กน้อย กลีบเป็นสีชมพูสวยแวววาวด้วยน้ำใสล้นเอ่อ ฉ่ำเยิ้มเหมือนจะหยาดหยด ติ่งเสียวเม็ดเล็กน่ารักชูชันอย่างท้าทาย “อยากกินไหมคะ คืนนี้ค่อยกินนะ ตอนนี้ขอทำก่อน เดี๋ยวมีคนเข้ามา จะอดเลยนะ” เธอยิ้มยั่วแล้วค่อยๆ หย่อนตัวลงมา ผมเสียววาบเมื่อหัวของมันทักทายกับความนุ่มอุ่นนั้น จากนั้นความคับแน่นชุ่มฉ่ำค่อยๆ กลืนผมลงไปทีละนิด ทีละนิด ภาพของยูมิขบริมฝีปากล่างเพื่อข่มไม่ให้เสียงครางรอดออกมานั้นยั่วเย้าผมให้แอ่นสะโพกสวนขึ้นไป จนยูมิสะดุ้งเฮือกร้องครางออกมาอย่างลืมตัว เมื่อมันเคลื่อนเข้าไปจนสุดในทีเดียว ขาของเธอสั่นระริกด้วยความเสียวซ่าน
“ไม่เอา ไม่ซนสิคะ เดี๋ยวคนข้างนอกได้ยิน ตอนนี้ให้ยูมิทำให้นะ” ยูมิทำแก้มป่องยกมือกดไหล่ผมและกระซิบที่ข้างหูเบาๆ พร้อมกับค่อยๆ เคลื่อนตัวขึ้นลงอย่างช้า ๆ ความเนิบนาบทำให้ผมดื่มด่ำกับทุกอณูของความอุ่นนุ่มนั้น ผมกัดฟันกรอดทนต่อการเสียดสีอันแสนเย้ายวนนั้นอย่างยากเย็น
เสียงครางหวานใสที่เล็ดลอดออกมาทำให้ผมแทบคลั่ง พลุ่งพล่านอยากจะขยับให้เร็วกว่านี้ รุนแรงกว่านี้ ลึกกว่านี้ อยากฟังเสียงครวญครางที่คุ้นเคยจากปากจิ้มลิ้มนั้นอีกครั้ง แต่ผมรู้ดีว่าสถานที่ไม่อำนวยเพราะเสียงสะท้อนในห้องน้ำจะดังก้องมาก 
ถ้าขืนปล่อยให้เนิบช้าแบบนี้ต่อไป ความเสี่ยงที่จะถูกคนพบเห็นจะยิ่งสูงขึ้น ผมคงต้องทำอะไรสักอย่าง
“ชูแขนขึ้นสิ” ผมกระซิบ ยูมิรู้ดีว่าผมต้องการอะไร เธอเองก็คงต้องการเช่นกัน เธอรีบทำตามทันที ชุดเดรสสีชมพูถูกผมถอดออกทางศีรษะของเธอ ตามด้วยบราลายลูกไม้หรูที่ถูกผมถอดออกอย่างไม่ไยดีด้วยความร่วมมืออย่างดีจากเจ้าของ ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์จะละเลียดชมความงามของมัน เนินอกขาวอมชมพูคัพซีที่กำลังอวดความแต่งตึงแน่น ปลายถันสีชมพูเข้มที่ชูชันอย่างท้าทายนั่นต่างหากที่ผมต้องการ
ผมชิมความหอมหวานยั่วยวนใจนั้นด้วยปลายลิ้นและริมฝีปาก ผิวนุ่มละเอียด รสเค็มปะแล่มของเหงื่อ กลิ่นน้ำหอมราคาแพงเร่งเร้าความหอมอของกลิ่นกายสาว สร้างความเพลิดเพลินให้ผมผมดูดดุนสลับกับการโลมเลียอย่างไม่รู้เบื่อ ฝ่ามือผมสัมผัสกับความแน่นเต่งตึงสู้มือ ยูมิแอ่นตัวบิดไปมาด้วยความเสียวซ่าน ริมฝีปากยิ่งขบแน่นขึ้น ความเสียวที่หน้าอกและร่องสาวพร้อมกันทำให้เธอไม่สามารถกลั้นเสียงครางได้อีกต่อไปจึงรีบใช้มือปิดปากตัวเองไว้ ตัวของเธอสั่นสะท้าน ขาสั่นระริก แต่ยังสู้ไม่ถอย ขย่มตัวขึ้นลงอย่างช้า ๆ แต่หนักแน่นขึ้น ผมรู้สึกหน้าขาเริ่มเปียกจากน้ำหล่อลื่นที่หลั่งรินออกมาเพิ่มขึ้น
ความคับแน่นและแรงตอดเบา ๆ กระตุ้นให้อารมณ์รักของผมขึ้นถึงขีดสุด ผมดึงบั้นท้ายงอนงามของเธอเข้ามาอย่างรวดเร็ว แก่นกายสอดลึกเข้าไปจนสุดลำ ยูมิแอ่นตัวอย่างเสียวซ่านเมื่อปุ่มเสียวและจี-สปอตถูกกระตุ้นพร้อมกัน แขนผมขยับประสานงานกับเอวของเธออย่างเข้าขา เราเร่งจังหวะขึ้น ทุกการกระแทกกระทั้นเข้าสู่ตัวเธอจนสุดความยาว แก่นกายเสียดสีกับร่องสวาทถี่ยิบ เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังระรัว ในตอนนี้เราไม่สนใจว่าจะมีใครมาเห็นอีกแล้ว ยูมิซุกหน้ากับบ่าของผมแนบแน่น เสียงครางหวานใสเล็ดลอดออกมาเบาๆ ไม่นานนักเรือนร่างงามของยูมิกระตุกเฮือก เธอหวีดร้องกดสะโพกแนบกับหน้าขาผมแน่น โพรงสวาทตอดรัดบีบแน่นถี่ยิบจนผมทะลักทลายเข้าสู่ตัวเธอ เรากอดกันแน่นราวกับต่อจากนี้จะไม่พรากจากกันอีก

เราแยกจากกันในตอนเช้าด้วยการจูบคลอเคลียอย่างหวานชื่น ยูมิถึงจะดูอ่อนแรงแต่หน้าตายังสดชื่นด้วยความรักที่เธอได้รับอย่างเต็มเปี่ยม ทั้งคืน ระหว่างรอขึ้นเครื่อง ผมก็ได้รับข้อความแจ้งเตือนขอเป็นเพื่อนจากเธอ กับข้อความทักทายว่า “อยากให้เฟสบุ๊คมีสถานะกำลังคบหากับรักครั้งแรกอีกครั้ง”

พร้อมด้วยภาพเซลฟี่ของเราอิงแอบกันหน้าหอคอยสีแดง