ทุกๆอย่างมันมีเวลาของมันเราไม่จำเป็นต้องดินรนเพื่อที่จะเจอมันเลย
ผมมองไปที่ผู้หญิงคนหนึ่งที่ร้องเพลงด้วยท่าทางมีความสุข ตาเธอเป็นประกาย และร้องเพลงมีเสน่ห์มาก เธอเป็นคนที่ผมคิดว่าเป็นเด็กเสริฟต์ในร้านอาหารเมื่อตอนเย็น เธอส่งสายตาเคืองๆมาให้ แต่ก็หยิบแก้วน้ำมาให้ผมและเพื่อนๆ แม้ตอนที่วางแก้วจะกระแทกกับโต๊ะเสียงดังมากก็เถอะ แต่ตอนนั้นทำให้ผมหัวหมุนไปหมด ไม่ใช่ว่าผมจำเธอไม่ได้ เธอคือคนที่เรียนค่ายซัมเมอร์ค่ายเดียวกับผม ผู้หญิงทั้งค่ายผมจำเธอได้คนเดียวด้วยซ้ำ แต่ตอนนั้นไม่ได้มองหน้านี่นา เห็นเดินถือแก้วน้ำไปนึกว่าเป็นพนักงานเสริฟต์ และแม้เธอจะทิ้งความเป็นเธอที่มันไม่ดีและไม่น่าจำสักเท่าไหร่ กลับกลายเป็นว่าผมอยากรู้จักเธอมากกว่านี้ เพราะความเสียมารยาทตั้งแต่ครั้งแรกๆที่สนทนากันละมั้ง
“ไง ไอ้ท่านเห็นนั่งมองนักร้องนานสองนาน เอ๊ะแต่หน้าคุ้นๆนะเนี้ย”เสียงไอ้แบงค์แซวขึ้นมา ผมหันไปยักคิ้วให้มันและกระดกเหล้าขมๆเข้าปาก แล้วมองหน้าเธอต่อ เธอร้องเพลงจบไปแล้ว แล้วน่าจะเป็นเวลาพักของเธอ เธอถึงเดินลงมาหาเพื่อนข้างล่างได้ ผมมองทุกการกระทำของเธอ ผมนี่ท่าจะบ้าไปแล้วจริงๆ
“พวกมึง กลับกันเถอะ”ผมละสายตาจากเธอแล้วชวนเพื่อนๆกลับ แต่ก็ไม่รอคำตอบ เพราะผมลุกขึ้นยืนและก้าวขาออกมาแล้ว แต่จังหวะที่ผมลุกขึ้นนั้นเองที่สายตาของผมและเธอประสานกัน เธอทำตาโตเหมือนตกใจแค่ไม่กี่วินาทีแต่ก็ปรับมาเป็นปกติแต่ก็ยังจ้องตาผมอยู่ ผมรู้สึกใจกระตุกไปวูบหนึ่ง นี่เธอทำอะไรกับผมกันแน่ รักแรกพบหรอ บ้าน่า เธอก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่หน้าตาแบบที่ผมคิดมาตลอดว่าอยากเจอ ทุกอย่างมันคือเธอ ... น้ำมนต์
Guest
