สือสว่านลาญรัก ( Yaoi)

สือซว่านลาญรัก

石蒜 

碎 

爱 

(BL/Yaoi) 

คำโปรย 

"ดอกสือซว่านผลิบานข้างแม่น้ำปรภพ

ยอมอยู่คงงามกลางความมืดในอเวจี

เพียงเพื่อรอพบหัวใจที่ตามหา

เฉกเช่นตัวข้า...

ที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่กับท่าน"

...........................

นิยายแนว ชายรักชาย

ธีมจีนโบราณ-เทพเซียน-ภูตพราย-มนุษย์

มีฉากNC-ดราม่า-จบแฮปปี้

ตัวละครหลัก 

สือซว่าน 

: 

(นายเอก) ภูตดอกสือซว่าน รูปลักษณ์งดงามยิ่งกว่าสตรี มีเส้นผมสีดำ ดวงตาเหมือนดวงตาแมว มีดวงตาสีแดงดุจโลหิต ผิวซีดขาวราวศพคนตาย ชอบใส่ชุดสีขาวอยู่เป็นประจำ นิสัยรักความเรียบง่าย ชอบดื่มชาและชอบบรรยากาศสงบ (หรือเงียบวังเวงเหมือนสุสาน) จิตใจยึดมั่นเข้มแข็ง ดูภายนอกอ่อนต่อโลกเหมือนจะหลอกง่ายแต่ไม่ใช่ 

อวิ๋นเยี่ย/กู่อวิ๋นเยี่ย 

: 

(พระเอก) เดิมคือเทพปราบมารฝ่ายขวา เนื่องจากได้รับโทษจากเง็กเซียนฮ่องเต้จึงไปเกิดใหม่เป็นฮ่องเต้แห่งแคว้นกู่ รูปลักษณ์ภายนอกดูหล่อเหลาราวหยกสลัก ร่างสูงห้าวหาญดุจนักรบ แต่ท่าทางกลับดูเสเพลมากตัณหาสองส่วน เย็นชาและโหดเหี้ยมสามส่วน ชอบแย้มยิ้มเล่ห์ร้ายดุจสุนักจิ้งจอก ทว่า...นิสัยภายในจริงๆ ยังคงเป็นเทพเซียนอวิ๋นเยี่ยที่มีนิสัยใจดีและอ่อนโยน 

ซาอู่หรงเทียนซือ 

: 

นักพรตปราบปีศาจ รูปลักษณ์เป็นชายวัยกลางคนหน้าตาดี สวมชุดนักพรตตัวยาวสีน้ำเงินคราม ประดับลูกประคำไม้ดำเม็ดใหญ่ พกพากระบี่ไม้ท้อ มีอุดมการณ์ว่าจะปราบปีศาจไปจากโลกมนุษย์ (ตามคำสั่งสอนของสำนักผู้ปราบมาร) ไม่เห็นด้วยกับความรักระหว่างมนุษย์และอมนุษย์ นิสัยเป็นคนดื้อรั้น ไม่ยอมแพ้ แต่ยังพอมีเหตุมีผล มีการผ่อนปรนและมีความเด็ดขาด (แซ่ซา ชื่ออู่หรง เทียนซือคือชื่อเรียกตำแหน่งว่านักพรตผู้ปราบมารปีศาจ) 

ซางม่อ 

: 

เทพเซียนผู้ปกครองนรกอเวจี ใส่ชุดสีดำ สีหน้าเฉยชา/หน้าตาย นิสัยพูดน้อย ไม่ค่อยแสดงออก ชอบสือซว่านในระดับหนึ่ง แต่ยังไม่ถึงกับเป็นความรัก ถูกยกฐานะเป็นสหายสนิทของสือซว่าน 

"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""

หมายเหตุ 

ดอกสือซว่าน

石蒜

มีอีกชื่อหนึ่งคือดอกปี้อั้นฮวา

彼岸花

ซึ่งชื่อ "ปี้อั้นฮวา" ในภาษาญี่ปุ่นอ่านว่า ฮิกันบานะ

H

iganbana

(บางที่อ่านว่าฮิกังบะนะ)

ชื่อ 

ในภาษาอังกฤษคือ

Red Spider Lily 

ส่วนชื่อภาษาไทยคือ ดอกพลับพลึงแมงมุมแดง

ในความเชื่อของชาวจีนและชาวญี่ปุ่นนั้น ถือว่าดอกพลับพลึงแมงมุมแดงเป็นดอกไม่ที่เบ่งบานอยู่ข้างแม่น้ำปรภพ เบ่งบานส่งดวงวิญญาณของผู้ตายไปเกิดใหม่ เป็นสัญลักษณ์ของการจากลาและการพลัดพราก ในทางศาสนาทั้งจีนและญี่ปุ่นจึงนิยมปลูกดอกไม้ชนิดนี้ไว้ที่หลุมศพเพื่อเป็นการเคารพผู้ตาย

ภาษาดอกไม้ของดอกสือซว่านคือ ความคลั่งไคล้  อิสรภาพ

ความพ่ายแพ้  การกลับมาเกิดใหม่ ความทรงจำแสนเศร้าโศก และมีเพียงคุณเท่านั้นที่ฉันคิดถึง

สามารถตามหา ตามทวง ติดตามความเคลื่อนไหว หรือ ติดต่อไรท์ได้ที่ 

เฟซบุคเพจ เตี๋ยหลาน-นักเขียน-蝶兰 

(https://www.facebook.com/DielanWriter) 

蝶兰

เตี๋ยหลาน

(3 พ.ค. 62)

พิเศษ รูปภาพที่ใช้ในเรื่องนี้ นอกจากถ่ายด้วยตัวนักเขียนเองแล้ว

ยังใช้ภาพแจกฟรีจากเว็บ

https://pixabay.com/th/

ขอบคุณค่ะ