มึงเป็นใคร!?

“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีตำนานเล่าขานกันมานานมากว่ามีสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวอยู่ในสถานที่ที่ลึกลับแห่งหนึ่งซึ่งมนุษย์นั้นต่างหวาดกลัวและดิ้นรนหนีพวกนั้นเพื่อเอาชีวิตรอดแต่หารู้ไม่ว่า......”ไอ้หน้าฝรั่งหล่อที่กำลังพูดอยู่นี่ชื่อแพททริคคับ

“ว่า......?”ส่วนเนี่ยน้องผมชื่อเม้าซ์อายุห้าขวบอยู่อนุบาลสอง

“พวกนั้นเป็นแวมไพร์ มันจะดื่มเลือดของมนุษย์ และใครที่ไปรู้ความลับของมันโดยไม่ได้ตั้งใจล่ะก็พวกเขาจะไม่มีชีวิตกลับมาอีกต่อไป.....”แพททริคทำเสียงหน้ากลัวๆ

ปลั้ง!!!(เสียงเปิดประตู)

“มึงเล่าเชี่ยอะไรให้น้องกูฟังเนี่ย!!”ผมเองฮะ ผมหนะเหรอหน้าตาค่อนข้างดีมากถ้าผมไม่ได้เข้าข้างตัวเองนะผมชื่อมิ้กซ์สูงๆหล่อๆอะคับ

“น้องมึงก็สนุกออก.......”แพททริค

“พี่จ๋าหนูกลัว...”น้องวิ่งเข้ามากอดผม

“โอ๋ๆไม่ต้องกลัวนะพี่อยู่นี่แล้ว”ผมปลอบน้องพร้อมลูบหัวเบาๆและเหลือบขึ้นไปหรี่ตาใส่มัน

“โถ่วววววมึง กูก็แค่เล่านิทานให้น้องฟังเอง”มันมองหน้าผมด้วยสายตาขี้อ้อน

“เหอะ!นิทานกะผีเองดิ่ไอ้แพททริค!”ผมจิ้ปากใส่มันแล้วไปส่งนิ้งเมาซ์เข้านอนพร้อมเล่านิทานต่อกับของไอ้แพท

...................................................................

“จากนั้นก็มีมนุษย์ผู้หญิงคนนหนึ่งโผล่เข้ามาแวมไพร์ตนนั้นไปตกหลุมรักของผู้หญิงธรรมดาและมันพยายามเข้าหาผู้หยิงคนนั้นทีละนิดๆและเขาทั้งสองก็ครองรักกันแต่แล้ววันหนึ่งหญิงได้รู้ความจริงก็ถึงกับตกใจแต่เขาก็เข้าใจกันและรักกัน....จบ”หลังจากผมเล่านิทานเสร็จแล้วน้องก้หลับไปเลยแถมยิ้มซ่ะด้วย

............................................................................

“แม่งนิทานกลับเรื่องจริงมันคนล่ะเรื่องกันเลยวะเนาะ”แพทพูด

“ฮ่าๆมันก็งี้แหละเรื่องจริงอะเป็นไปไม่ได้หรอก”ผมตอบกับแบบติดตลกนิดๆมันก็อมยิ้มๆแล้วก็หุบยิ้มลงแล้วก้มหน้า

“แพทมึงจะกลับบ้านวันไหนวะ”ผมเปลี่ยนเรื่องคุย และอีกอย่างผมก็เป็นห่วงด้วยมันอยู่บ้านผมสองวันแล้ววันนี้เข้าวันที่สามผมเป็นห่วงว่าครอบครัวมันจะตามหา

“เออน่า.....กูขออยู่ที่นี่สักพักเหอะจะรีบไล่กูไปไหนวะ”

“กูไม่ได้ไล่กูแค่เป็นห่วงว่าครอบครัวมึงจะตามหา”

“มึงไม่ต้องเป้นห่วงกูหรอกเขาไม่เคยแม้แต่จะถามด้วยซ้ำว่ากูอยุ่ไหน.....ตอนนี้ยังจำชื่อกูได้มั้ยกูยังไม่รู้เลย”มันทำหน้าเซ็ง

“อ้าว!!แล้วตอนนี้มึงอยู่บ้านกับใครวะ”ผมชักจะสงสัยแล้วว่ามันอยู่ที่ไหนยังไงผมยังไม่เคยไปบ้านมันเลยชักครั้งแต่กับกันมันมาบ้านผมบ่อยมาก

กูอยู่บ้านคนเดียวครอบครัวกูเขาพากันย้ายกลับต่างประเทศไปแล้วทิ้งกูไว้แล้วบอกว่าเรียนจบที่นี่ก่อน”มันตอบพร้อมก้มหน้าลงเหมือนเก็บความรู้สึกอะไรซักอย่างและมองมือตัวเองที่กำลังประสานกันเข้าๆออกๆ

“งั้นพรุ่งนี้กูจะเล่นบ้านมึง”ผมพูด มันสะดุ้งขึ้นมาทันทีราวกีบดีใจเหมือนรอคอยคำนี้มานานมาก

“ได้หรอมันไกลนะ?”แพทถามให้แน่ใจว่าผมจะไปจิงๆรึป่าว

“พรุ่งนี้วันศุกร์งั้นกูไปค้างบ้านมึงเลยได้ป่ะ”ผมถาม มันพยักหน้าหงึกๆ

“อืมไปพร้อมกัน”