เธอคือ...ดวงตะวัน....
.
.
.
.
.
.
.
บทนำ
เสียงท้องฟ้าคำรามก้องไปทั่วบริเวณ เมฆก้อนใหญ่ดำทะมึน พายุลมกรรโชกส่งผลให้อาณาบริเวณโดยรอบดูน่าสะพรึงกลัวยิ่งขึ้นไปอีก ต้นไม้ที่ไหวเอนตามแรงลมเสียงใบไม้เสียดสีหลังคาดังแกรกกราก ทำเอาผู้คนต้องวิ่งหาที่หลบภัยกันอย่างจ้าละหวั่น และเพียงไม่นานหยาดฝนที่โปรยปรายลงมาอย่างบ้าระห่ำ พายุฝนที่ใครหลายๆคนไม่ชอบใจนัก และหนึ่งในจำนวนนั้นก็มี ภัทรรวมอยู่ได้ ชายหนุ่มรูปร่างสมส่วนกำยำวิ่งหลบผู้คนที่เข้าไปยืนหลบฝนแออัดอยู่ใต้อาคารเรียนไปยังศาลาแปดเหลี่ยมที่อยู่ไม่ไกลนัก เมื่อถึงจุดหมายร่างสูงก็สะบัดศีรษะไปมาเพียงเล็กน้อยเพื่อให้หยาดน้ำที่เกราะกราวตามเส้นผมได้หลุดออกไป มือหนาขยี้เส้นผมตัวเองไปมา เหลือบมองชุดแต่งกายของตัวเองที่ยังคงไม่เปียกมากนักก็เบาใจ
ศาลาทรงแปดเหลี่ยมข้างอาคารเรียนไร้ซึ่งผู้คน เพราะคงไม่ใครวิ่งผ่าสายฝนเพื่อมาหลบฝนอย่างเขา เพราะกลัวจะถึงก็เปียกพอดี แต่สำหรับชายหนุ่มแล้วถ้าหากต้องไปเบียดเสียดผู้คนแย่งอากาศกันหายใจอยู่ใต้อาคารเรียน เขาเลือกที่จะเปียกแล้วมาหลบที่นี่ดีกว่า ร่างสูงทรุดตัวลงนั่งแล้วยกนาฬิกาที่ใส่อยู่ข้อมือด้านขวาขึ้นมาดู อีกสิบนาทีหนึ่งทุ่มครึ่ง ทำเอาชายหนุ่มถอนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก ยังไม่ดึกมากนัก ภัทรถอดเสื้อสูทคณะที่ตัวเองเรียนออกมาพาดไว้ที่พนักพิง แล้วคลายเน็คไทและปลดกระดุมเม็ดสุดท้ายออก ร่างสูงเอนกายพิงพนักและค่อยๆหลับตาลงอย่างช้าๆ เพื่อพักสายตา
“อ๊ากกกกกก!...เปียกหมดแล้ว” เสียงร้องโวยวายที่ดังอยู่ใกล้ๆ ทำเอาร่างสูงเปิดเปลือกตาและมองหาอย่างสงสัย ร่างๆหนึ่งกำลังสะบัดแขนไปมาเพื่อขับไล่เม็ดฝนที่เกราะอยู่ตามเนื้อตัว เสี้ยวหน้าด้านข้างของคนๆนี้ ทำเอาภัทรต้องหยุดมองอย่างพิจารณา
“จะตกอะไรนักหนานะ ไม่เคยตกหรือไงฝนบ้า” เสียงกังวานใสยังคงบ่นเรื่อยอย่างไม่สบอารมณ์ ภัทรจ้องมองกิริยาท่าทางของคนตัวบางแล้วหลุดยิ้มออกมา ช่างเป็นผู้ชายที่ตัวเล็กเสียจริงๆ ถ้าลองมายืนเทียบกับเขาคงจะอยู่ได้ประมาณแค่ไหล่ละมั้ง
ร่างสูงลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นคนตัวเล็กทำท่าทางจะวิ่งฝ่าสายฝนออกไป ทั้งๆที่เม็ดฝนที่โปรยปรายลงมานั้นยังคงความแรงอย่างไม่หยุดหย่อน ร่างบางเหลือบมองมาที่ชายหนุ่มอย่างสนใจ แต่ก็เพียงไม่นาน ดวงตากลมโตก็เหลือบมองออกไปเบื้องหน้า ริมฝีปากบางขมุบขมิบเอ่ยวาจาตัดพ้อสายฝนอยู่ไม่ขาดปาก ทำเอาร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆถึงกับกลั้นยิ้มแทบไม่อยู่ เกิดมาจนป่านนี้ยังไม่เคยเห็นผู้ชายที่ไหนน่ารักเท่าคนๆนี้
ร่างบางสูดลมหายใจเข้าปอดอึดใหญ่อย่างเรียกกำลังใจตัวเอง มือบางกระชับเอกสารในอ้อมแขนให้แน่นยิ่งขึ้น แต่ยังไม่ทันที่ท่อนขาเรียวจะก้าวออกไป ก็มีใครคนหนึ่งฉุดข้อมือเอาไว้เสียก่อน ยังผลให้ร่างบางเซถลาไปปะถะแผ่นอกแข็งแกร่งของคนที่อยู่ด้านหลัง อารามตกใจทำให้เจ้าตัวรีบสลัดตัวออกมา แต่ก็ไม่เป็นผล ทำไปทำมาก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมีบางสิ่งบางอย่างคลุมศีรษะอยู่ ‘เสื้อ’ แล้วข้อมือก็หลุดจากพันธนาการพร้อมๆกับเสื้อที่หลุดลงมา จะหันไปโวยวายเอาเรื่องกับคนข้างๆ ก็ไม่ทันเสียแล้ว เพราะใครคนนั้นได้เดินออกไปจากศาลาเสียแล้ว
แผ่นหลังกว้างค่อยๆห่างสายตาออกไป พร้อมๆกับสายฝนที่โปรยปรายลงมาอย่างไม่ขาดสาย....
*******************************************************
Guest
