บ่วงเร้นรัก // By ไอลดา
“ปล่อยนะ! แล้วหยุดพูดเพ้อเจ้อได้แล้ว ฉันต้องรีบไปทำงานปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ไม่อย่างนั้นฉันจะร้องให้คนช่วย!”
“ร้องให้คนช่วยในโรงแรมม่านรูดเนี่ยนะ เธออยากจะลงข่าวหน้าหนึ่งหรือยังไง”
“ข่าวหน้าหนึ่ง! คุณคิดว่าคุณเป็นพระเอกหนังหรือยังไงกันที่จะได้ดังเป็นข่าว!”
คนกำลังต่อว่าไม่รู้สักนิดเลยว่า คนที่หญิงสาวเถียงฉอดๆ อยู่นั่น เป็นถึงทายาทอันหนึ่งของมหาเศรษฐีอสังหาริมทรัพย์ระดับต้นๆ ของประเทศ อิศวรไม่ได้อธิบาย ชายหนุ่มกลับชอบที่เธอไม่รู้จักเขาและไม่รู้ถึงฐานะ
“แล้วทำไมเธอไม่คิดว่าฉันจะเป็นมหาเศรษฐีบ้างล่ะ เธออาจจะตกถังข้าวสารไปตลอดชาติก็ได้”
“นี่คุณ! ฉันไม่ใช่ผู้หญิงขายตัวนะ ที่เห็นผู้ชายรวยๆ เข้าหน่อย ก็รีบเอาพรหมจรรย์เข้าตะครุบ!”
หญิงสาวน้ำตาเอ่อท้นขึ้นมา เพราะหันไปเห็นหยดเลือดที่ผ้าปูสีขาว อายุเท่านี้ก็พอจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หมดกันแล้วสิ่งที่น่าภาคภูมิใจ สิ่งที่คิดว่ามันจะติดตัวเธอไปจนตาย หากหาผู้ชายดีๆ สักคนไม่ได้ แต่วันนี้ทุกอย่างจบลงแล้ว เขาเป็นใคร กล้าดีอย่างไรมาทำลายชีวิตเธอ
“จะร้องไห้ทำไม ฉันจะรับผิดชอบชีวิตของเธอเอง”
“ไม่ต้อง! แล้วก็ปล่อยฉันลงได้แล้ว ไม่อย่างนั้นฉันจะกัดหูคุณ!”
เธอตั้งท่าจะงับใบหูที่ข้างขวา ทำให้อิศวรเอี้ยวตัวหลบและพลาดทำเธอหลุดมือ ก้นงามงอนจ้ำเบ้าลงกับพื้น เสียงร้องดังทำให้เขาตกใจ รีบคุกเข่าลงไปนั่งดูอยู่กับพื้น และจะรีบพยุงแต่เธอห้ามไว้
“หยุดอยู่เฉยๆ ได้ไหมคุณ ดูสิฉันเจ็บไปหมดแล้ว”
เขามองหญิงสาวอย่างอึ้งและทึ่ง เพราะดูเหมือนเธอจะเข้มแข็ง ไม่ได้ร้องห่มร้องไห้เหมือนในละครน้ำเน่า ที่นางเอกตื่นขึ้นมาพบความจริง ว่าตัวเองได้เสียตัวให้พระเอกไปแล้ว และเรียกร้องให้รับผิดชอบ แต่กับปทุมมาลย์เธอมีแต่ผลักไส และไม่ต้องการการรับผิดชอบอะไรทั้งนั้น
“เธอจะยอมเสียให้ฉันฟรีๆ อย่างนั้นเหรอ... ใจป้ำดีนี่”
“ก็ยังดีกว่าขึ้นชื่อว่าขายตัว ฉันจะไปอาบน้ำ หวังว่าออกมาจะไม่เจอคุณอีก และขอให้อย่าเจอกันอีกตลอดไป!”
Guest
