=pl="เมื่อไหร่คุณจะเลิกยั่วโมโหมินสักที" หญิงสาวกล่าว
=pl="เมื่อคุณออกไปจากที่...นี่"ชายหนุ่มผลักหล่อนมินระภาเสียหลัก เซล้มลงไปกับพื้น ไร้ซึ่งปราณี
=pl="คุณมันหมาบ้า ไล่กัดไม่เลิก กี่ครั้งละที่คุณทำแบบนี้กับมิน"หล่อนเริ่มโมโห
=pl="บอกแล้วไง...ถ้าเมื่อไหร่ที่ผมเจอคุณผมจะไล่คุณ ผมเกลียดๆเกลียดจนไม่ไหว ผมจะทำทุกอย่างให้คุณไปจากชีวิตผม ทำให้คุณเกลียดขี้หน้าผม!!"พูดจบนพดลทั้งลากกระชากมินระภา ไปยังห้องเค้า
=pl=ปล่อยนะไอ้บ้า ไอ้คนบ้า ไอ้บ้า ไอ้บ้า ฉันไปทำอะไรให้คุณนักหนา ฉันเกลียดคุณแล้ว ฉันเกลียดคุณแล้ว ช่วยด้วย...ช่วยด้วยค่ะช่วยด้วย ปล่อยนะบอกให้ปล่อยไง ปล่อยฉันนะ!!"มินระภาตะโกนใส่เค้า เค้าทั้งดึงทั้งฉุดแขนเธอให้ไปกับเค้า อยุ่ดีๆน้ำตาคนร่างบางก็เอ่อล้น มินระภาเริ่มกลัวเค้าแล้ว...ทั้งปัดป้องทั้งร้องไห้ หล่อนกำลังอ่อนแออีกครั้ง
=pl="ปล่อยมินนะเคน ปล่อยมิน"น้ำเสียงอ่อนลงจนคนตัวสูง อดหันมามองไม่ได้
=pl="ปล่อยไปให้โง่ ร้องไปเถอะร้องให้ตายก็ไม่มีใครมาช่วยคุณได้หรอก อยากนักใช่มั้ยถึงได้ยั่วผมนัก อวดดี วันนี้ล่ะผมจะยัดเหยียดความเป็นผัวให้กับคุณเอง ดูสิว่าจะกล้าปากดีอีกมั้ย!!"