ยามราตรีที่มืดมิด ฉันได้เดินบนทางเท้าติดขอบถนนเล็กๆที่เต็มไปด้วยหิมะปกคลุมทั่วท้องถนน ไปอย่างไร้จุดหมาย
อากาศที่หนาวเหน็บจากหิมะพร้อมกับอากาศที่เย็นลงเนื่องจากถึงยามราตรี ได้มาปกคลุมตัวของฉันและด้วยความหนาวของสภาพอากาศในตอนนี้ ทำให้มันสามารถทะลุเสื้อคลุมหนาสีน้ำตาลเข้ม พร้อมกับเสื้อเชิตด้านในสีเนื้อที่ซ้อนทับ 2 ชั้น มาถึงผิวหนังของฉันได้ ในขณะที่ฉันเดินอยู่บนทางเท้าท่ามกลางอากาศที่หนาวเหน็บอยู่นั้น ในใจฉันได้แต่เหม่อคิดถึงชายที่อยู่ในความทรงจำอันน้อยนิด ฉันจะฝันถึงเขาทุกๆเช้าแล้วก็เป็นฝันที่ซ้ำๆกันตลอด ฉันพยายามนึก แต่จำได้แค่เพียงภาพลางๆและคำพูดของเด็กชายที่วนเวียนในหัว ทำไม! น้ำตาของฉันถึงไหลโดยไม่รู้สาเหตุ?
คำพูดนั้น คำพูดของเด็กชายคนนั้น เป็นโทนเสียงของเด็กผู้ชายที่นุ่มนวลคล้ายกับเด็กผู้หญิง และ ภาพลางๆของเด็กชายคนนั้น มันเหมือนกับว่านั่นเป็นความรู้สึกที่คุ้นเคย รู้สึกว่าฉันเคยสัมผัสมาก่อน แต่ทำไม ฉันถึงจำอะไรไม่ได้
นี่มันอะไรกัน? ฉันนึกพลางในใจ ว่าบางทีฉันอาจนึกคิดจินตนาการไปเองก็ได้ แต่!... มันไม่ใช่ถึงฉันจะไม่สามารถอธิบายเหตุผลว่าฉันไม่ได้คิดไปเองแต่ ฉันสามารถบอกกับตัวเองได้แน่นอนว่า มันไม่เรื่องเพ้อฝัน! ในหัวฉันได้คิดแต่สิ่งเหล่านี้และก็ไม่รู้ว่าควรจะทางไหน
แต่!...
เหมือนกับว่าร่างกายของฉันนั้นรู้ว่าฉันนั้นต้องไปที่ไหน
ในเวลานั้น เสียงรอบข้างเงียบกริบแล้วค่อยๆมีเสียงรถยนต์ที่ค่อยๆขับผ่านไปมาอย่างช้าๆ พร้อมกับเสียงของแมลงต่างๆนาๆ ที่มาเป็นจังหวะให้ความรู้สึกเหมือนเสียงกีต้าร์ ช้าๆ— เบาๆ— พร้อมกับ ใบไม้ที่กำลังร่วงโรยลงสู่พื้นหิมะ
สวยงามเหลือเกิน
ฉันนึกขึ้นได้ แบบนี้มันเหมือนกับฉากในความฝัน ฉัน… กับ เด็กคนนั้น…
ด้วยความรู้สึกนี้ ฉันจึงได้เงยหน้ามองขึ้นไปบนฟ้ายามราตรีที่มืดมิด พร้อมกับอากาศที่เหน็บหนาวราวกับว่ามันพยายามจะหยุดรั้งฉันเอาไว้ไม่ให้ไปต่อ ตัวของฉันได้สั่นไปมาเพราะความหนาวของอากาศพร้อมกับความสับสนเรื่องต่างๆภายในใจของฉัน
ฉัน… ผม… ได้ยกมือที่สั่น…มากุมสร้อยคอ ฉัน… ผม… หลับตา นึกอธิษฐานด้วยความรู้สึกที่แน่นแฟ้น
ในตอนที่ฉันหลับตา ฉันได้ตั้งจิตอธิษฐานด้วยความแน่วแน่ หวังว่าขอให้ฉันได้พบเจอกับชายที่ฉันตามหา ชายในฝันคนนั้นถึงแม้ว่าโอกาสจะไม่มีเลยก็ตาม แต่ฉันก็ยังเชื่อมั่นในปาฏิหาร แต่ถึงแม้ว่าถ้าไม่เจอ
ฉันขอแค่… ผมขอแค่… ความรู้สึกทั้งหมดของ… ฉัน… ผม… ส่งถึง… เขา… เธอ… ด้วยเถิด—!
Guest
