เจเค นักสืบวิญญาณ

บทนำ

                    ในวันนั้นก้อนเมฆน้อยใหญ่ปิดกั้นแสงอาทิตย์ตั้งแต่เช้า ทว่าภายในห้องคลอดกลับถูกห่อหุ้มด้วยความอบชื้น

"ไม่ต้องกลัวนะคะ"นางพยาบาลสาวบอกหญิงตั้งครรภ์ซ้ำๆประหนึ่งบริกรรมคาถา หญิงสาวบนเตียงกัดฟันพลางบิดตัวเร่า บนหน้าผากปรากฏเหงื่อผุดพร้อมเส้นเลือดซีดเผือดปูนโปน หล่อนคงต้องกัดฟันทนสุดชีวิตกับความเจ็บปวดประหนึ่งร่างกายจะฉีกขาด

นางพยาบาลสาวอยากจะช่วยให้อีกฝ่ายผ่อนคลายลงบ้าง จึงลูบสะโพกหล่อนขณะหายใจเป็นจังหวะไปพร้อมกัน

"ฮืด...ฮืดดด..."หล่อนมาอยู่ในห้องมานานพอสมควรแล้ว คุณแม่รายนี้คลอดยากจริงๆ แววตาทั้งคู่ดูว่างเปล่า น่าจะใช้ยาชานะคะ...นางพยาบาลสาวส่งสายตาบอกคุณหมอ

"ศรีษะออกมาแล้ว อีกนิดเดียวครับ"คุณหมอพูด

"อึ๊บ อีกนิดเดียว พยายามหน่อยนะคะ"นางพยาบาลสาวพูดพร้อมตบไหล่เบาๆหญิงสาวบนเตียงผงกศรีษะตอบทั้งยังนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด

"อย่ากลั้ยหายใจ ไม่ต้องเกร็ง"

"ไม่ต้องเกร็งนะคะ"นางพยาบาลสาวพูดซ้ำคำของหมอ หญิงสาวหายใจเสียงดัง  น้ำตาเอ่อคลอ

"เอ้า! ออกมาแล้ว!"เสียงหมอดังขึ้นพร้อมกับเสียงเด็กทารกที่แผดร้อง

"อา...!"ผู้เป็นแม่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน บ่งบอกทั้งความโล่งใจและยินดีล้นเหลือ

"ดีใจด้วยนะคะ คุณเป็นแม่คนแล้ว"นางพยาบาลสาวส่งยิ้มให้ขณะซับเหงื่อบนหน้าผากให้ หญิงสาวไม่ตอบ คงไม่ได้ยินเสียงของพยาบาลสาว แต่สีหน้าดูผ่อนคลายลงและเริ่มหายใจเป็นปกติ ถึงจะคลอดยากไปหน่อย แต่ทีนี้ก็ไม่ต้องห่วงแล้ว นางพยาบาลสาวคิด แต่จู่ๆคุณหมอก็เอ่ยโพล่ง"ช่วยหยิบไปฉายให้ผมที"น้ำเสียงหมอไม่ถึงกับดุดัน แต่พยาบาลสาวรู้ถึงความร้อนรนตื่นเต้นเธอรีบหยิบไปฉายขนาดเล็กจากชั้นวางส่งให้

"อุ๊ย..."เมื่อเห็นใบหน้าของทารกน้อย พยาบาลสาวตกตะลึงจนแทบหยุดหายใจ ไม่อาจรับความจริงตรงหน้า

"อย่าตกใจ คนไข้อยู่ตรงนี้"คุณหมอกระซิบ นางพยาบาลสาวจึงได้สติ ทว่าหญิงสาวบนเตียงกลับรู้เสี้ยววินาทีแห่งการสับสนนั้นแล้ว

"ลูกของฉัน"หล่อนละล่ำละลัก สีหน้าฉายแวววิตกกังวล"ลูกของฉันล่ะคะ"

"รออีกสักครู่นะคะ"พยาบาลสาวเข้าไปใกล้คุณแม่ ลูบตัวหล่อนขณะพูดปลอบ แต่กลับไม่อาจเก็บซ่อนความหวาดหวั่นใจได้

"อยู่ไหน ลูกอยู่ไหน"หญิงสาวกางเล็บขึ้นจับแขนนางพยาบาลสาว

"ไม่เป็นไรนะคะ ไม่เป็นไร"พยาบาลสาวกล้ำกลืนความเจ็บปวด พยายามปลอบใจอีกฝ่ายแต่ก็ไม่เป็นผล ความหวั่นวิตกวิ่งพล่านทั่วกาย

"ลูกฉันปลอดภัยดีหรือเปล่า"หญิงสาวเค้นถาม สีหน้าถมึงทึง พยาบาลสาวรู้สึกกดดันจนเผลอหลบตา แต่กลับทำให้หญิงสาวกระวนกระวายหนักขึ้น

"ลูกฉัน!"หล่อนแผดเสียง ทำท่าเหมือนจะกระโจนใส่พยาบาลสาว

"ไม่เป็นไรครับ เด็กแข็งแรกดี"คุณหมอตอบ เขาถอดหน้ากากออกแล้วอุ้มทารกเดินเข้ามาใกล้ หญิงสาวยิ้มอ่อนโยนเมื่อกำลังจะได้เห็นหน้าลูกเป็นครั้งแรก ท่าทางกระวนกระวายเมื่อครู่หายไปเป็นปลิดทิ้ง พยาบาลสาวเขยิบเข้าหาหมอ กระซิบแผ่วเบา"จะดีหรือคะ"

"เราปิดหล่อนไม่ได้ตลอดหรอก"คุณหมอตอบด้วยสีหน้าแข็งแกร่ง จริงของเขา เราปิดไว้ตลอดไปไม่ได้หรอก ไม่ช้าก็เร็วแม่เด็กก็ต้องรู้

"เชิญครับ"หมอยื่นทารกให้

"อา...ลูกแม่..."หญิงสาวรับทารกมากอดไว้แนบอก สีหน้าเปี่ยมสุขล้น น้ำตาไหลพรู

ทว่า....ขณะก้มลงมองใบหน้าของลูกน้อยด้วยรอยยิ้ม สีหน้าหล่อนกลับแข็งทื่อ

"กรี๊ดดดด!"เสียงกรี๊ดร้องดังก้องในห้องคลอด พยาบาลสาวกัดริมฝีปาก ประสานมือไว้ตรงหน้าอก นึกเป็นห่วงอนาคตทารกน้อยจับใจ

ทารกน้อยลืมตาข้างซ้ายทันทีที่เกิด หนำซ้ำนัยน์ตาข้างนั้นยังเป็นสีแดงลุกโชนประหนึ่งเปลวไฟ

************************************************************************************************

สามาถรติดตามไรท์ได้ทางTwitter : @PloyTaehyung นะคะ

ในทวิตใช้แท็ก #กุกวีนักสืบ นะ

ฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ในใจนักอ่านทุกคนด้วยนะค้าา>3<