กอฟกับชา

ผมคงเป็นสิ่งที่น่ารำคาญที่สุดในชีวิตของมัน

ผมเป็นคนขาวๆตี๋ๆตัวค่อนข้างเล็ก

หน้าตาแบบคนจีน     ชอบโดนเข้าใจผิดว่าเป็นคนจีน

ผมเจอกับมันโดยที่มันอยู่ในคราบของผู้ชายธรรมดาไม่ได้มีอะไรพิเศษ

รุ่นพี่ผมบอกว่ามันดำๆใส่แว่น

มันเป็นคนไม่แคร์ใคร   ไม่สนใจโลก     เป็นตัวของตัวเอง

ซึ่งมีลักษณะเหมือนกับผมทำให้ผมอยากมองตาม...

"กอฟมาทำอะไร"ผมถามมันแบบโง่ๆเพียงเพราะอยากหาเรื่องคุยกับมัน

"มาร้านอาหารก็มาแดกสิว่ะ"มันตอบผมตัดรำคาญ

ผมหัวเราะ    เออ  นั่นสิ    มาร้านอาหารจะให้มันมาซักผ้ารึไง

"กอฟหุบร่มให้หน่อย"ผมให้มันช่วย   มันก็ทำหน้าเอือม(แต่ก็ช่วย)

"ปิดประตูไม่ได้55"มันทำเสียง จิ๊  แบบรำคาญ(แต่ก็ปิดให้)

หลังจากนั้นผมก็ขอความช่วยเหลือมันเรื่อยๆ

ผมรู้ว่ามันเบื่อและรำคาญ  แต่ผมแค่อยากชวนมันคุยแต่ไม่รู้ว่าจะคุยเรื่องอะไร

ผมทักมันทุกครั้งที่เจอ    เล่าเรื่องไร้สาระให้มันฟัง

จนมันเริ่มเปิดใจให้ผม     ยิ้มให้ผม     หัวเราะให้ผมมากขึ้น

ผมขนมปังมาให้มัน    มันไม่เอาบอกว่าเหมือนขนมปังปลา

"อุตส่าห์เอามาให้"ผมทำหน้าเศร้าๆ

"เอาๆมาก็ได้จะได้เอาไปโรยให้ปลากิน"มันพูดแบบเอือมๆ

พอหันมาอีกที    ขนมปังเต็มปากมัน55

"กอฟๆมีดถ้ามันคม 2  ด้านมันคืออะไร"

"ถ้าคมด้านเดียวเรียกมีด   ถ้าคม  2  ด้านเรียกกระบี่

ถ้าคม  3  ด้านเรียกพังงา"

"....................."หน้าผม    เพื่อนผมบอกว่าเป็นสกิลการเล่นมุกระดับรากหญ้า555

วันเกิดผมแต่ผมเอาขนมมาให้มัน

"กินด้วยน่ะ"ผมบอกมัน

"แดกอยู่แล้ว     สิ้นเดือนไม่มีเงินเดี๋ยวก็ได้แดก"

สรุป..........มันเสือ-กลืมเอากลับ

"กอฟลืมเอาขนมกลับอ่ะ"ผมโทรไปบอกมัน

"เอาไปให้คนอื่นเลย"มันตอบผมแบบไร้เยื่อใย

ผมม่ะรู้ว่าความคิดของผู้ชายที่ไม่คิดอะไรแบบมัน

อาจจะมองว่ามันลืมเอาขนมกลับ    ผมจะเอาไปให้ใครก็ได้

แต่สำหรับผม...ผมตั้งใจเอามาให้มัน

แต่มันกลับบอกผมให้เอาไปให้คนอื่น

มีเค้กคุ้กกี้บราวนี่วางอยู่บนโต๊ะผมหลังจากเดินกลับมาจากไปห้องน้ำ

"นี่ไม่ใช่ของเรา"ผมยกขนมขึ้นมา

มันมองหน้าผม

"เอ่อ..กอฟให้เราหรอ"

"ขนมที่มึงให้กูคราวที่แล้ว   มึงให้อะไร"

"กล้วยอบกรอบอร่อยมากกกกก     กอฟไม่ได้กิน

ของขวัญวันเกิดย้อนหลังเราหรอ    ขอบใจมาก"

ผมดีใจมากๆแต่ทำได้แค่ยิ้มแบบเพื่อน

"ทำไมไม่ตัดผมอ่ะ   ผมยาวแล้ว"

"นี่หัวกู"

มันมองผม

"มัดผมให้หน่อย"

"ไม่มีหนังยาง"

"นี่ไงหนังยาง"มันชูหนังยางในมือมัน

"งั้นขอหาหวีก่อน"ผมคุ้ยหวีในกระเป๋า

"เพื่อนเคยให้เรามัดผม    เราบอกว่ามัดไม่เป็น

เพื่อนบอกว่าไม่เป็นไร      พอเรามัดเสร็จ

เพื่อนก็แกะผมออก     แต่ไม่ต้องห่วงเราพัฒนาแล้ว"

กอฟขำผมแบบสมเพชๆ

มัดจุกเสร็จมันตลกมากจนผมถ่ายรูปเก็บไว้

"กอฟแกะออกทำไมอ่ะ"

"จริงๆไม่ได้ทำทรงนี้แต่มึงมัดไม่เป็น-*-"

"แถวแพร่งนารามีหลุมฝังศพฝรั่ง   ไปดูกันไหม"

"แพร่งนาราที่มีลูกสาวขายลูกชิ้นปิ้งสวยหรอ5555"

"ใช่"มันยิ้มนิดๆ

ผมอยากตบปากตัวเองสักพันรอบที่ไม่ตอบมันว่าไป

แค่เพราะมันพูดเบาๆและพูดแค่ครั้งเดียว

ไม่เลยไม่รู้ว่ามันชวนผม      หรือว่ามันแค่พูดไปอย่างนั้น

พ่อผมซื้อพวงกุญแจมาให้ราคา  220  บาทแต่ผมไม่อยากได้

ผมตั้งใจแล้วว่าจะเก็บพวงกุญแจเอาไปให้มัน

ผมรวบรวมความกล้าเอากุญแจไปให้มัน   เขินสุดๆ

ตอนแรกก็ทำเป็นทัก   ชวนคุยว่าทำอะไร

วันสงกรานต์ไปไหน     สักพักก็เข้าเรื่อง

"อ่ะกอฟให้      ใช้ด้วยน่ะไม่ใช่ของฟรี   220  บาท"

ผมเขินมันมากๆ

"ให้เนื่องในโอกาสอะไร"มันทำหน้างงๆปนเอือม

"ก็...........(คิดอยู่นานมากว่าจะให้ในโอกาสอะไรดีว่ะ

จะบอกให้เพราะอยากให้ก็กลัวไก่ตื่น) สงกรานต์

โอกาสสงกรานต์     ใช้ด้วยน่ะ"ผมให้เสร็จก็รีบเดินหนีทันทีด้วยความเขิน

คือเหี้ยมากกกกให้ในโอกาสสงกรานต์

มันก็ทำหน้างงๆประมาณว่าจะให้ของทำไมว่ะวันสงกรานต์555

เสียงมันวางกระเป๋าแรงๆข้างๆผม      ผมหันไปมองมันที่ทั้งตัวชุ่มไปด้วยเหงื่อ

ใจเต้นตึกๆทำไมมันหล่อจังว่ะ    หล่อในสายตาผม

ทั้งเสื้อเชิ้ตแขนยาวพับแขนสีชมพูอ่อนที่ทำให้มันดูเป็นผู้ใหญ่

สีหน้าเหนื่อยๆนิ่งๆ     สีหน้าของมันที่ดูจริงจัง

"อ้าว"ผมหันไปทักทายมัน

"ทีแรกนึกว่าจะไม่มาแล้ว"มันพูดกับผม

"เรากำลังตั้งใจเรียนอยู่"ผมจดข้อมูล

"กูไม่เชื่อ"มันดึงสมุดจากมือผมไปดู

"มึงจดถึงไหนแล้ว"มันลุกขึ้นยืนเอามือเท้ากับเก้าอี้ของผม

เหมือนคร่อมตัวผมแต่ก็ไม่ถึงขนาดนั้น      มันทำแค่แปบเดียว

แล้วก็กลับไปนั่งข้างๆ     ผมรู้สึกมีความสุขอบอุ่นมากๆ

ถึงแม้จะเป็นเหตุการณ์แค่เสี้ยววินาทีก็เถอะ

ผมมีโอกาสได้ไปกินร้านแมคกับมัน        มันพูดไม่เก่ง

ผมเองก็เหมือนกัน      ผมจึงทำได้แค่สั่งอาหารรสชาติเผ็ดๆมานั่งกิน

ส่วนมันก็สั่งแฮมเบอร์เกอร์     ผมรู้ว่ามันไม่อิ่ม

เพราะว่ามันตัวใหญ่    แข็งแรง      มีกล้ามเนื้อ

ผมมองตามแผ่นหลังมันบ่อยๆแล้วแอบอมยิ้มอยู่คนเดียวว่าวันนี้มันแต่งตัวหล่อจัง

ถึงแม้ว่าคนอื่นจะมองมันแค่ธรรมดาก็ตาม

"กอฟกินของเราได้น่ะ"ผมชวนมัน

"หมดแน่มึง"มันยิ้มกวน

"ให้กินแต่ผัก"

มันก็ทำหน้าเอือมๆ

"อร่อยไหมว่ะ"มันถามผมที่กำลังเผ็ดซี้ดซ้าด

ผมก็เลยเอาส้อมจิ้มให้มันชิ้นนึง     น้ำลายมันผมไม่รังเกียจหรอก

ผมดีใจมากที่มันยอมกินส้อมเดียวกับผม

มันใช้ส้อมตักอาหารผมอย่างไม่เกรงใจแบบเหมือนจะกินให้เยอะที่สุด

ผมกินไปสักพัก     ก็ทำเสียงอู้อี้ให้มันกินจานผม

"มึงกินไปก่อน"มันบอกแล้วยิ้ม

ผมกินไปสักพักก็เอาส้อมจิ้มอาหารให้มันกินอีกชิ้นนึง      มันก็ยอมกิน

"ไปกินไอติมดีกว่า    เผ็ด"ผมบอกมัน

"มึงซื้อให้อันนึง"มันบอกผมแล้วนั่งเอกเขนก

ผมเต็มใจซื้อให้มันอยู่แล้ว

ไม่ว่ามันจะรู้ว่าผมชอบ    มันเลยหลอกใช้ให้ซื้อของหรือทำอะไรให้

หรือมันอาจจะเห็นว่าผมเป็นเบ๊หลอกใช้ง่าย

ผมก็เต็มใจที่จะจ่ายตังค์ให้มันอยู่ดี

ผมเอาไอติม  10  บาทแท่งนึงส่วนผมกินอีกแท่งนึง

มันไม่จ่ายอย่างที่ผมคิดแต่มันไม่ใช่ปัญหาเลยสำหรับผม

กะอีแค่  10  บาทเพื่อทำให้คนที่ผมชอบมีความสุข

แต่มันอาจจะเป็นเรื่องที่น่าแปลกใจสำหรับเพื่อนๆที่รู้ว่าผมงก

แต่ยอมจ่ายเงินซื้ออะไรต่อมิอะไรมากมาย

เพื่อผู้ชายคนนึงที่ก็ไม่ได้มาดูดำดูดีผมเท่าไหร่

"ทำไมมึงกินช้าจัง"ผมเห็นผมไอติมไม่พร่อง

"กอฟนั่นแหล่ะกินเร็ว"ผมต่อล้อต่อเถียง

ผมซื้อแม็กเนทติดตู้เย็นรูปพระพิฆเนศวรประจำวันเกิดไปให้มัน

แต่ด้วยความที่ไม่รู้ว่ามันเกิดวันอะไรก็เลยซื้อมันหมดเลยทั้ง  7  วัน

ตั้งแต่วันอาทิตย์ - ศุกร์

"กอฟ   เกิดวันอะไร"ผมถามมันแล้วชูแม็กเนททั้ง  7  วันให้

หน้าผมแดงด้วยความเขิน     รู้ตัวเลยว่าเขินมาก

"ให้อะไร"มันขมวดคิ้ว     เหมือนเอือมที่ผมชอบซื้อของให้มัน

"พระพิฆเนศประจำวันเกิด"

"รู้ได้ไงว่าเกิดวันนี้"มันหยิบแม็กเนทวันอาทิตย์

จะไม่รู้ไงก็ผมซื้อหมดทุกวัน      มันต้องตรงสักอัน

ผมรู้ว่ามันสงสัยและเริ่มระแคะระคายว่าผมชอบ

แต่มันไม่ได้บอกให้ผมรู้      มันแค่พูดลอยๆว่า

"ผึ้งมิ้มจักมาหา     บ่ใช่มาลาเสาะหาภู่ผึ้งแลนายเอย"

ผมไม่รู้ว่ามันสื่อถึงอะไรกันแน่

ระหว่างฝ่ายรับ/ผู้หญิงไม่ควรจีบผู้ชายก่อน

หรือว่า

มันไม่มีทางจะชอบผม...........................