"อ๊ะะะะะะะะะะะอ๊าาาาาาาาาาาาา ซี๊ดดดดดดดคุณวายุ มันลึกไป"
"อ๊าาาาาาาาาา ยังแน่นเหมือนเดิมเลยนะเมียฉัน" ร่างกายที่บอบซำ้จาการโดนศึกหนักทั้งคืนจากชายตรงหน้ามันทำให้นำ้ตาของรินดา ไหลอาบสองข้างแก้ม ความรู้สึกที่ได้มันไม่ได้รู้สึกสุขสม แต่มันกลับมีแต่ความรู้สึกเจ็บและทรมาน
ร่างของพายุก็ยังคง ชมเชยความหอมหวานของร่างบางตรงหน้าไม่หยุดหย่อน
"คุณวายุ พอเถอะรินไม่ไหวแล้ว" รินดาร้องห้ามเมื่อว่ายุเหมือนจะรังแกเธออีกรอบ หลังจากที่เขาเริมรังแกเธอมาตั้งแต่ ตอนเที่ยงจนตอนนี้จะคำ่แล้ว
"ไม่ได้หรอก ฉันต้องรีบกอบโกยเพราะเดี๋ยว4ทุ่มฉันต้องกลับบ้านไปหาเมีย" ร่างบางพยักหน้ารับ นำ้ตาที่เหือดแห้งก็เริ่มมาอีกครั้ง ทุกคนฟังไม่ผิดแน่ รินดาไม่ใช้เมียหลวง แต่เธอคือ "เมียน้อย" ความผิดที่กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ เธอจึงต้องยอมรับโทษของมัน ไม่ว่าจะพยายามหนีแค่ไหน เค้าก็ตามหาจนเจอ เและลงโทษเธอแบบนี้ จนการหนีมันไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นแต่มันกลับทำให้แย่ลงต่างหาก
.
.
.
.
"
"อย่าคิดจะหนีฉันเพราะถ้ามีวันนั้นเธอจะได้ตายคาเตียง"
"ฉันรักเมียฉันนะ แต่ฉันก็ปล่อยเธอไปไม่ได้เหมือนกัน"
ฝากติดตามด้วยเน้อ เม้นหน่อยไรท์ได้จะมีกำลังใจเขียนให้รีดอ่าน
Guest
