เเก้วเนื้อเเท้

เพล้งงงง ง งง ง

เสียงวัตถุเเก้วกระทบลงพื้นอย่างเเรง ระบายอารมณ์คนตัวใหญ่ที่คาดคั้นเอาคำตอบเท่าไหร่ สาวเจ้าก็เอาเเต่ก้มหน้าร้องไห้ ไม่ยอมหันมาพูดความจริงกันสักที

"พี่ถามว่า จะมาที่นี่ทำไมถ้าไม่เต็มใจ"ถามย้ำอีกรอบ พร้อมๆกับมื้อหนาที่ออกเเรงบีบรัดที่ต้นเเขนเธอมากขึ้นทั้งสองข้าง

"เต็มใจค่ะ"ตอบไปพลางน้ำตาเม็ดน้อยค่อยๆไหล จะถามอีกกี่ทีก็จะตอบอย่างนี้ ก็เธอเต็มใจมาอยู่กับเขาจริงๆ เพียงเเต่คนที่เขาเลือกไม่ใช่เธอ

"โถ่เว้ย ถูกบังคับก็บอกมาสิวะ พี่จะได้ส่งกลับ"ปากว่าไป หัวก็นึกถึงเเต่ละเหตุการณ์ที่ทำร่วมกัน สาวเจ้าก็เอาเเต่หน้าง้ำหน้างอ อย่างกะเอาปีดจี้คอให้ทำซะทุกอย่างไป

"แก้วเต็มใจค่ะ"ย้ำอีกรอบ พร้อมน้ำตาห่าใหญ่ไหลออกมานองเเก้มสวย

"เออดี งั้นเเบบนี้ก็เต็มใจสินะ"พูดพร้อมสาวเท้ายาวไปกระชากเเขนนวลเข้าหาตัว บดขยี้ริมฝีปากหนาเข้ากับปากบาง ไม่ปล่อยให้เธอหันหนี มืออีกข้างช่วยกันพัลวัน จับหมับที่คอไว้ไม่ให้ขยับ เพื่อรับรสหวานจากปากเขาถนัดๆ

"อื้อ อื้อ"ร้องประท้วงในคอ มือน้อยพยายามผลักเขาออก ดิ้นรนเอาตัวรอด เพราะเธอยังไม่พร้อม รวมถึงไม่ประสากับเรื่องอย่างว่า ถึงจะรู้ทั้งรู้ว่าถูกส่งมาทำอะไร

"แบบนี้ล่ะเต็มใจไหม"เปิดโอกาศในเธอได้หายใจไม่นาน ปากก็พ่นคำถามที่ทำในอีกฝ่ายต้องกลัวกว่าเดิม เมื่อมือหนารวบสองมือบางไว้ มืออีกข้างออกเเรงบีบดอกบัวคู่สวยเต็มเเรง บดขยี้ปทุมถันกันอยู่นาน จนอีกฝ่ายเริ่มจะยืนไม่ไหว

"อื้อ อ อ"ส่งเสียงร้องไปก็เท่านั้น น้ำตาที่อาบเเก้มตอนนี้มันทั้งกลัวทั้งอาย

"ถ้างั้นเเบบนี้ เธอก็เต็มใจด้วยสิ" เค้าพูดในตาฉายเเววเจ้าเลห์ มองคนตัวเล็กที่ตาสั่นระริก

เเคว๊กกกก กก   ก

เสียงเสื้อเชิ๊ดสีชมพูอ่อนขาดวิ่น เจ้าของรีบตะครุบมันไว้ เเต่ไม่ทันเเรงกระชากจากคนตัวใหญ่กว่า