>> เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ไรท์เตอร์เคยเอาลงเว็ปหนึ่งแล้วนะคะ บางคนอาจจะเคยอ่านแล้ว แต่ตอนนี้เว็ปนั้นหายไปไหนไม่รู้ T-T จากต้นฉบับที่มีอยู่ก็เลยเอามาลงเว็ปธัญวลัยอีกทีค่ะ :-D <<
*เรื่องนี้เป็นแค่จินตนาการของผู้แต่งเท่านั้นเพื่อสนองนิสสสสตัวเอง ในฐานะที่เป็นชิปเปอร์วีกุก
_______________________________________________________________________________________________________________________________________
-อิมเมจ-
จองกุก
วีฮยอง
ห้องอาหารประเทศญี่ปุ่น
“จองกุก เรามีเรื่องต้องคุยกัน” เสียงเข้ม พูดขึ้นจากทางข้างหลังจองกุก
“มีอะไรฮะ? วีฮยอง” จองกุกถามกลับด้วยความงุนงง
วีไม่ตอบแต่ลากแขนจองกุกมายังห้องพักของโรงแรมที่ทางบิ๊กฮิตจัดให้บังทันได้เข้าพัก ซึ่งวีกับจองกุกได้เป็นรูมเมทกัน พอถึงห้องวีก็เหวี่ยงแขนจองกุกเข้าไปข้างใน จองกุกตกใจและงงอย่างมากที่วีทำรุนแรงกับตัวเอง พร้อมคิดในใจ ‘มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมวีฮยองถึงโมโหอย่างนี้’ พร้อมกับได้ยินเสียงล็อกกลอนประตู
“ทำไม? ตกใจล่ะสิ” วีหันมาถามเสียงห้วน
“ทำอะไรทำไมไม่คิดถึงใจพี่บ้าง ห้ะ!” พร้อมกับตะคอกเสียงดัง
“ผมไปทำอะไรให้วีฮยองโกรธเนี่ย ช่วยอธิบายให้มันเข้าใจหน่อยได้มั้ย”
“หึ ทำตัวร่าน ส่งตาหวานให้เค้าไปทั่วงาน แล้วยังจะไประริกระริ้กับไอ้ยักษ์นั้นอีก!” วีเริ่มเสียงดังตามแรงอารมณ์โกรธ
เพรี๊ยะ!!
จองกุกตบหน้าวี ถึงกับหน้าหันไปตามฝ่ามือ ‘แล้วทีตัวเองหละ ยังทำได้’ จองกุกคิดอย่างน้อยใจกับคำต่อว่าอย่างหยาบคาย
“ทำไม! ทำไมผมจะทำไม่ได้ พี่มีสิทธิ์อะไรมาห้ามผม!” เป็นเหตุให้จองกุกต้องพูดประชดออกไปอย่างนั้น
ความโกรธพุ่งขึ้นเป็นริ้วๆ กรามแกร่งบดเข้าหากันแน่น ความรู้สึกแสบและชาบนใบหน้าทำให้วีรู้สึกอยากทำอะไรสักอย่างให้จอง
กุกเป็นของเขาคนเดียว
วีมองจองกุกด้วยสีหน้าและดวงตาแข็งกระด้าง จองกุกเริ่มใจหายและหวาดกลัวต่ออารมณ์โมโหร้ายของวี จองกุกไม่รู้หรอกว่ายามเมื่อโมโหแล้ววีจะอารมณ์ร้ายได้มากขนาดไหน
“จองกุก” วีคำรามอย่างน่ากลัว พร้อมเดินคุกคามก้าวประชิดร่างอิ่มเรื่อยๆพร้อมถอดเสื้อสูทแล้วเหวี่ยงไปตามแรงอารมณ์ บีบให้จองกุกต้องก้าวถอยหลัง จนส้นเท้าขยับชนเข้ากับด้านข้างโซฟาตัวใหญ่อย่างเสียการทรงตัว ทำให้จองกุกล้มลงไปนั่งกับเบาะโซฟาอย่างจัง
วีไม่รอช้าอาศัยจังหวะที่จองกุกเผลอขึ้นคร่อมกลางลำตัว จองกุกพยายามขัดขืนเพื่อที่จะหลุดออกไปจากสถานการณ์แบบนี้
“จะดิ้นทำไม!! ชอบนักไม่ใช่เหรอ ห้ะ?!! ฉันก็กำลังจะสนองให้นี้ไง!” วีตะคอกใส่หน้าจองกุก
“ไม่!! ไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น ปล่อยนะ!” จองกุกทุบตีผลักดันและดีดดิ้นไปมาเพื่อให้หลุดจากการถูกคุกคามของวี
“เก่งนักใช่มั้ย!”
วีพยายามถอดสูทตัวนอกของจองกุกจนสำเร็จ ถอดเนคไทแล้วเหวี่ยงออกไปและตามด้วยกระดุมเสื้อที่ละเม็ดแต่จองกุกไม่ยอมยังคงขัดขืนอย่างไม่รู้จักเหนื่อย จนกระทั้ง
แคว๊กกกกก
เสียงเสื้อขาดพร้อมกระดุมกระเด็นหลุดไปคนละทิศละทาง ทำให้เห็นเนื้อขาวอวบอิ่มข้างในที่กำลังยั่วยวนต่อสายตาวี ทำให้วีถึงกับอารมณ์พุ่งพล่านมากกว่าเดิม
“ปล่อยนะ!! วีฮยองจะทำอะไร ไม่นะ!” จองกุกร้องด้วยความตกใจและเริ่มกลัวมากขึ้น กรอกตาไปมาหาทางหนีให้ได้ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นมาบนใบหน้าเข้ม
“ก็ทำให้นายเป็นของฉันคนเดียวไงล่ะ!”
“อื้ออออออ”
พูดจบก็โน้มลงมามอบจุมพิตที่ร้อนแรงแก่จองกุกทันที ขบเม้มไปตามริมฝีปากล่างและบนสลับกันไปมา จองกุกเม้มปากเน้นไม่เปิดโอกาสให้วีล่วงล้ำเข้าไปข้างในเลยสักนิด วีใช่มือบีบปลายคางพร้อมกับกัดริมฝีปากล่างจองกุกจนได้รสชาติของเค็มของเลือด จองกุกเจ็บจนทนไม่ไหวต้องเผยอริมฝีปากออก น้ำตาเริ่มปริ่มจากทางหางตา วีไม่รอช้ารีบสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากของจองกุกรุกล้ำดูดดุนเข้าไปอย่างหนักหน่วง ไม่เปิดโอกาสให้จองกุกหายใจแม้แต่น้อย ลิ้นเล็กถูกเกี่ยวกระหวัดจากลิ้นใหญ่ที่มีแต่ความรุนแรงเท่านั้นที่จองกุกได้รับ ทั้งเจ็บทั้งแสบไปหมดทั่วทั้งปาก
“ฮึก ปล่อย!! เป็นบ้าไปแล้วรึไง! นายไม่มีสิทธิ์มาทำกับฉันแบบนี้ด้วยซ้ำแม้กระทั่งตอนนี้และต่อไปจำเอาไว้!!” เมื่อวีถอนริมฝีปากออก จองกุกก็ไม่รอช้าที่จะพูดออกไป แต่เขาคิดผิด ยิ่งเป็นคำพูดทำร้ายจิตใจวีด้วยแล้วทำให้วีหน้ามืดขึ้นไปอีก
“มีสิ! มันจะมีตั้งแต่ตอนนี้และตลอดไป!! จำไว้!!” วีย้อนคำพูดของจองกุก ทำให้จองกุกถึงกับตกใจและเริ่มใจหายยิ่งขึ้นเมื่อวีบดเบียดท่อนล่างที่อวบหนาขยายใหญ่ไปมา จองกุกสัมผัสได้ถึงความแข็งชันอยู่ตรงต้นขา พร้อมกับปล้ำถอดเสื้อจองกุกออกจนหมด วีไม่รอช้าก้มลงไปดูดยอดอกสีสวยทันที
“อ๊ะ! หยุดนะ” จองกุกดิ้นรนสุดชีวิต เพราะเขาเริ่มรู้สึกวาบวามไปกับสัมผัสนั้นมากขึ้น
“อะ อือออ” จองกุกคราง ดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดแข็งแรง
วีถอดเนคไทของตัวเองแล้วมัดข้อมือจองกุกรวบไว้เหนือหัว เลียดูดกินบนยอดอกแข็งชันที่เสียดสีไปกับลิ้นร้อนชื้นพร้อมกับชำเลืองมองขึ้นไปดูสีหน้าของคนปากเก่ง ร่างกายของจองกุกนั้นรวดร้าวสั่นระริก ทั้งที่ในใจพยายามพร่ำบอกกับตัวเองว่าไม่ให้รู้สึกอะไรกับสัมผัสของเขา แต่ฝ่ามือบางกำจิกตัวเองไว้แน่นด้วยความเสียวซ่าน รับสัมผัสลิ้นหนาสากที่พลิ้วระรัวกินอย่างต่อเนื่อง…
ยิ่งเห็นจองกุกทรมานมากเท่าไหร่วีก็ยิ่งเม้มเลียกินซ้ำๆทั้งสองข้างสลับกันจนเปียกชุ่ม
“อะ อ๊ะ!”
มือทั้งของข้างของวีลูบไล้ไปตามเนื้อตัวที่ทั้งขาวทั้งอวบอิ่ม เอื้อมสอดเข้าไปด้านหลังบีบเคล้นเนื้อแน่นผ่านกางเกงสแล็ก เลื่อนมาข้างหน้าถอดกางเกงออกไปโดยที่จองกุกไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ เหลือแต่กางเกงบ๊อกเชอร์ เมื่อเห็นจองกุกเริ่มโอนอ่อน หอบหายใจถี่รัว ขัดขืนใดใด
วีรีบถอดเสื้อกับกางเกงของตัวเองอย่างรวดเร็วที่เหลือแต่บ๊อกเซอร์เช่นกัน เมื่อความต้องการใกล้จะถึงขีดสุด วีก้มฉกลงไปจูบริมฝีปากบางทันที สอดแทรกลิ้นหนา ทั้งดูดและดึงรั้งลิ้นของจองกุกเป็นว่าเล่น
“อื้อออ อ่าาาา”
“อ๊ะ!” มือของวีก็ไม่อยู่นิ่งเลื่อนลงมาช้าๆ ผ่านยอดอกบีบบี้เล่นอย่างสนุกมือ แล้วเลื่อนลงมาควักแก่นกายของคนตัวเล็กกว่าออกมาจากกางเกง รูดขึ้นลงช้าๆ สัมผัสส่วนปลายเบาๆ และเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ
“อ๊าา อะ อ้าา” จองกุกเสียวซ่านอย่างมากครางออกมาเสียงดัง บิดเร้าไปมาอย่างทรมาน
เมื่อวีเห็นอย่างนั้นก็สงสารเลยเอื้อมมือแก้มัดให้จองกุก แต่วีหารู้ไม่ว่าทำให้จองกุกได้สติขึ้นมา
“โอ๊ย!”
พอวีเผลอจองกุกก็ผลักอกและถีบวีกระเด็นออกไป จนวีล้มลงไปนอนกับพื้นห้องทันที จองกุกอาศัยจังหวะที่วียังไม่ทันตั้งตัวใส่กางเกงแล้วรีบวิ่งเข้าห้องนอนทันทีหวังว่าจะขังตัวเองเพื่อหลบคนอารมณ์ร้ายอย่างเขา แต่เหตุการณ์กลับไม่เป็นดังที่คิดไว้ ช้าไปเสี้ยววินาที วีได้สอดตัวเข้าไปในประตูห้องแล้วปิดประตูเสียงดัง
ปัง!!
“ฤทธิ์มากนักนะ มานี่!!” วีตรงเข้าไปหาจองกุก แต่จองกุกหลบทันวิ่งไปอีกฟากของเตียง
“หึ ถ้าจับได้นะ ค่อยดู!!” วีพูดเสียงเรียบ จ้องมองจองกุกอย่างหิวกระหาย
“ใครจะยอมง่ายๆล่ะ!” พูดจบก็วิ่งไปที่ประตูห้องน้ำ คราวนี้วีถึงตัวจองกุกได้ทันก่อนที่จะถึงห้องน้ำด้วยช่ำไป ต้องขอบคุณขายาวๆของเขาจริงๆ
วีกระชากแขนจองกุกเหวี่ยงไปที่เตียงขนาดคิงไซค์แล้วขึ้นคร่อมทันที ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรทั้งสิ้น
ปากบางโดนบดจูบอย่างหนักหน่วงไม่ได้รับความปรานีใดใดจากวีแม้แต่น้อย มือทั้งสองข้างนวดเฟ้นไปตามที่ต่างๆของจองกุกอย่างหนักมือ วนจูบดูดดุนทั้งซอกคอ ใบหู ขบกัดอย่างหมั่นเขี้ยว จนตามเนื้อตัวจองกุกมีแต่รอยจ้ำแดงและรอยกัดชัดเจนเต็มไปหมด จองกุกก็ไม่อยู่นิ่งพยามยามทั้งขีดทั้งข่วนหยิกตีไปตาม ร่างกายของวีเช่นกัน
“อ๊ะ ไม่ ไม่ หยุดนะ!”
วีไล่เลียลงมาตามยอดอด หน้าท้อง สะดื้อ ไม่สนใจอาการดิ้นรนของจองกุก และหยุดยังจุดอ่อนไหวที่สุด ใช่ปากอมพร้อมดูดดุนแก่นกายนั้น จากส่วนปลายแล้วลงไปยังส่วนโคน จากช้าๆเป็นเร็วขึ้นๆไปอีก ทั้งมือและปากกระสานงานกันจนจองกุกอ่อนระทวย จิบผ้าปูที่แน่นจนยับยู่ยี่ไปหมด
“อ่า! อะ อะ อ้า” ครางเสียงสั่นด้วยความเสียวซ่าน แต่ก็ยังไม่วายบิดเร้าเพื่อดิ้นหนีไปมาบนเตียงกว้าง
วีจับจองกุกพลิกเป็นนอนคว้าทันทีไม่ให้จองกุกไหวตัวทัน แล้วตามขึ้นไปซ้อนอยู่ทางด้านหลัง จัดการถอดกางเกงของทั้งสองอย่างรวดเร็วแล้วโยนทิ้งไป ไม่สนว่ามันจะตกอยู่บริเวณไหนในห้อง
“ ไม่ ไม่ ฮยอง ไม่เอานะ!” อ้อนวอนด้วยความหวานกลัว รีบสะบัดตัวคลานหนีแต่นั้นกลับเป็นการเปิดโอกาสแก่ใครบางคน วีดึงข้อเท้าจองกุกกลับมารีบเข้าล็อกจากทางข้างหลังทันที
“หึหึ หนีไม่พ้นหรอก! นายต้องเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น! จำเอาไว้” วีกระซิบข้างหูจองกุกเสียงแหบพร่า พร้อมขบเม้มใบหูจองกุกอย่างแรง
“โอ๊ย! เอาไม่ ฮยอง กุกกลัว ฮือออ” พูดทั้งน้ำตาด้วยความหวาดกลัว แต่วีหาได้สนใจไม่จากนั้น
จับแก่นกายของตัวเองขึ้นมารูดขึ้นลง2-3ครั้ง ซึ่งก็พร้อมทำงานมานานแล้วเช่นกัน จับส่วนปลายวนรอบๆช่องทางสีสวยพอให้น้ำใสใสตรงปลายแก่นกายของตัวเองทำให้สามารถสอดเข้าไปข้างในได้ง่ายขึ้น
“วีฮยองกุกกลัวแล้ว ฮือออ ไม่เอานะ มันเจ็บ อะ อ๊ะ!”
วีใช้นิ้วสอดคว้านนำทางเข้าไปก่อนเพื่อขยายช่องทางนั้นให้ค่อยๆกว้างขึ้น
“!!!” จอกกุกถึงกับตาโตอ้าปากค้างนิ้วหน้าเพราะความเจ็บ
วีทนไม่ไหวอีกต่อไปจับแก่นกายของเขาสอดใส่เข้าไปทีละนิด จากส่วนหัวค่อยๆกดเน้นเข้า
“จองกุก อ่า” วีครางเสียวออกมา ทั้งทั้งที่ส่วนหัวเข้าไปได้นิดเดียวเป็นเพราะช่องทางรักจองกุกรัดแน่นมากไม่เคยมีใครได้เข้าไปมาก่อนเลย
“อ๊ากกก อ๊า จะ เจ็บ เจ็บ ฮือออออ จองกุกเจ็บ ฮึก” จองกุกร้องครางลั่นด้วยความเจ็บสุดแสนทรมานทีมีสิ่งแปลกปลอมขนาดใหญ่เข้ามาในร่างกาย น้ำสีแดงไหลออกมาจากช่องทางนั้นด้วย
“อ่าา แน่นเป็นบ้า อ๊า!” เอ่ยชม พร้อมครางออกมาด้วยความเสียวซ่านเกินทน
“ฮืออออ ฮึกก มันเจ็บ ฮืออออ เอาออกไป” จองกุกสะอื้นไห้ด้วยความเจ็บ เหมือนร่างกายถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ
“รัดฮยองมากไปแล้วนะจองกุก อืออออ อ๊าาา ซิ้ดดด” วีกระซิบเสียงพร่า เสียวซ่านถึงกลับซูดปาก วียังคงขยับสะโพกตนเองเข้าไปเรื่อยๆจนแก่นกายใหญ่โตเข้าไปจนมิด
“อ่าาา” จองกุกรู้สึกเสียวซ่านขึ้นมาตรงท้องน้อย
มือวีไม่อยู่นิ่งยังคงลูบไล้ผิวกายขาวเนียนละเอียดไม่รู้เบื่อ บีบจับยอดอกแข็งชันไปมาทั้งสองข้างเพื่อกระตุ้นอารมณ์จองกุก ปากหนาจูบซับไปตามแผ่นหลังและซอกคออย่างหื่นกระหายสูดดมความหอมจากร่างอิ่ม มืออีกข้างลื่นลงไปจับแก่นกายของคนตัวเล็กที่แข็งสู้มือเขาเช่นกัน รูดเข้าออกเร็วๆหยอกล้อกับส่วนปลายไปมาจนเกิดน้ำใสใสไหลเยิ้มชุ่มเปียกไปทั่วแก่นกายของคนตัวเล็ก
“อะ อืออออ สะ เสียว” จองกุกครางเสียงหลง
“อาาา” เมื่อวีคิดว่าจองกุกพร้อมแล้วก็ขยับเข้าออกทีละนิดในช่องทางสีสวยนั้นอีกครั้งอย่างช้าๆ
“อ้า กุก จองกุก อะ” วีครางด้วยความเสียวมากเพราะจองกุกนั้นบีบรัดเขาแน่นเหลือเกิน
“เจ็บ ฮยองเจ็บ ยะ หยุด อะ อ๊ากก”
“ฮยองขอนะจองกุก ไม่ไหวแล้ว อ้า” วีเพิ่มความเร็วของสะโพกมากขึ้น กระแทกเข้าใส่จองกุกไม่ยั้ง เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่นพร้อมกับเสียงครางของทั้งคู่ที่ไม่รู้ว่าเสียงใครเป็นเสียงใคร ร่างกายจองกุกสั่นคลอนไปตามแรงกระแทกของวี มือทั้งสองข้างกำผ้าปูที่นอนแน่นเพื่อระบายความเจ็บออกไปบ้าง
วีเริ่มขยับเร็วขึ้น แรงขึ้นเรื่อยๆติดต่อกันจนเหมือนไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย มือทั้งสองข้างจับสะโพกร่างอิ่มยกขึ้นมาในระดับที่พอใจ ลงไปกดจูบยังเนื้ออิ่มแน่นอย่างรักใคร่
“วะ วีฮยอง อะ อะ” เสียงครางทั้งดังเบาสลับไปมา สองขาขาวเริ่มสั่นเทา จองกุกทนไม่ไหวฟุบหน้าไปกับเตียงนุ่ม จึงทำให้สะโพกสวยลอยเด่น
“อืมมมมม กุก ใกล้แล้ว อ๊ากกก” วีอัดกระแทกสะโพกใส่จองกุกเข้าไปอีกอย่างรัวเร็วแทบนับครั้งไม่ได้ พร้อมกับรูดจับแก่นกายของคนตัวเล็กอีกครั้งไปพร้อมกับจังหวะเข้าออก
“ฮยอง กุก จะ จะออกแล้…. อื้อออออ” พูดยังไม่ทันจบ น้ำขาวขุ่นของจองกุกพุ่งทะลักออกมาเต็มพื้นเตียงบางส่วนไหลลงล่องนิ้ววีเป็นทาง
“กุก จองกุก อ๊ากก ซี๊ดดดด อ้า” ไม่รอช้าวีก็ตามจองกุกไปติดๆพร้อมพ้นน้ำสีเดียวกันใส่ข้างในช่องทางรัก จองกุกรู้สึกอุ่นวาบตรงช่องท้องทันที สิ้นเสียงวีถึงกับซบลงบนหลังจองกุกทันที ทั้งสองหอบหายใจถี่รัว
.
.
.
.
“ปล่อย!” เสียงเย็นชาที่เปล่งออกมาของจองกุก หลังจากจังหวะหายใจเป็นปกติแล้ว
วีค่อยๆถอดแก่นกายออกพร้อมกับมีน้ำสีชมพูเข้มไหลเยิ้มออกมาด้วย มองแล้วยิ้มปริ่ม รู้ได้ในทันทีว่าเขาต้องเป็นคนแรกและจะเป็นคนเดียวของจองกุก คนเดียวเท่านั้น คิดพลางล้มลงตัวไปนอนข้างๆจองกุก ดึงเข้ามากอดเอาไว้แน่น ไม่สนใจคำพูดของจองกุกสักนิดเดียว จองกุกสะดุ้งตกใจ ดิ้นรนหนีอย่างรู้สึกเสียใจและน้อยใจในที
“อ๊ะ!” นิ้วหน้าด้วยความเจ็บ
“โอ๊ะ เจ็บมากมั้ยที่รัก ฮยองขอโทษ” พูดพร้อมกระชับอ้อมกอด
“หึ ขอโทษงั้นเหรอ! สมใจอยากแล้วใช่มั้ย ปล่อย!” จองกุกสาดสายตาค้อนโกรธจัด ปัดมือปลาหมึกของวีเป็นพัลวัน
ฟอดดดด
“นี่!! ผมโกรธฮยองอยู่นะ!” หันมาพร้อมกับสายตาแบบเดิม
“ฮยองรักกุกมากนะ รักมากก็หึงมาก อยากให้กุกเป็นของฮยองคนเดียว หายโกรธฮยองนะ นะ” ง้องอนจองกุกด้วยท่าทางออดอ้อนผิดจากเหตุการณ์ก่อนน่านี้โดยสิ้นเชิง
“นะ ให้ฮยองทำอีกรอบก็ได้ เป็นการถ่ายโทษที่เมื่อกี้รุนแรงไปหน่อย” ส่งสายตาเจ้าเล่ห์ไปให้ ยิ้มกรุ้มกริ่ม
“จะบ้ารึไง ไม่เอานะ” จองกุกกลัวขึ้นมาทันที
“งั้น หายโกรธฮยองนะ ฮยองผิดไปแล้ว” กระพริบตาปริ่มๆ อ้อนวานเต็มที่
“ทีฮยองเองยังทำให้ผมหึงออกจะบ่อย ผมยังไม่ว่าอะไรซักคำ” จองกุกพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจ
“ฮยองขอโทษ ขอโทษทุกๆครั้งที่ผ่านมา ไม่ว่าจะตอนไหน ที่ไหน เวลาใด ทั้งรู้ตัวไม่รู้ตัว ฮยองสัญญาว่าต่อไปฮยองจะไม่ทำตัวให้จองกุกที่รักของฮยองหึงเด็ดขาด จะใส่ใจทุกความรู้สึกของจองกุกทุกอย่างเลย นะ นะ ฮยองขอโทษ ฮยองผิดไปแล้ว” วีพูดอย่างสำนึกผิด กระแซะร่างเข้าไปหาเพื่อง้องอน
“…….” จองกุกเงียบเพื่อคิดอะไรหลายๆอย่างที่ผ่านเข้ามาเกี่ยวกับวีฮยองคนนี้
“จองกุกเรารักกันใช่มั้ย หื้ม? หรือว่าฮยองรักจองกุกแค่ฝ่ายเดียว” ประโยคหลังน้ำเสียงวีเริ่มออกอาการน้อยใจบ้าง
“ไม่ใช่นะ!” จองกุกรีบปฏิเสธ หลบสายตาด้วยความเขินอาย
“^______^” วียิ้มเต็มใบหน้า
“บอกรักฮยองหน่อยซิ” วีเริ่มได้ใจ
“ไม่เอา” จองกุกหันหน้ามุดลงกับหมอนทันที
“น้า น้า บอกหน่อย ไม่งั้น…..” การกระทำแทนที่ด้วยเสียงที่หายไป มือวีลูบไล้ไปมาตามหน้าอกเนียนไม่พอยังหยอกล้อกับตุ่มไตเม็ดเล็กสีชมพูสด
“บะ บอกแล้ว บอกแล้ว” จองกุกรีบระรำระลักพูด
“หื้ม?” วีครางเป็นเชิงถาม
“รักวีฮยองฮะ รักมาก รักที่สุดเลย ./////////.”
“ฮยองรักมากกว่านะ หึหึ”
วีฉกจูบปากอิ่มอย่างดูดดื่มโดยที่จองกุกไม่ทันตั้งตัวเลยสักนิดพร้อมกับกอดกระชับเต็มอ้อมแขนแข็งแรง จูบครั้งนี้มีแต่ความอ่อนโยน เต็มไปด้วยความรักที่เขาทั้งสองคนมีให้กันและกัน...
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
เปลี่ยนอารมณ์กันไวเนอะ ฮ่าฮ่าฮ่า
ผิดพลาดตรงไหนประการใดต้องขออภัยด้วยนะคะ
ขอบคุณที่หยิบมาอ่านน้าา แล้วก็ขอบคุณทุกๆคอมเม้นค่าาา ^^
Guest
