“หรอ แล้วเพื่อนเนี่ยเขาสร้างรอยคิสมาร์คบนคอให้กันด้วยหรอครับพ่อ! หึ...คงเป็นเพื่อนที่สนิทมากถึงขั้นสอดใส่กันเลยสินะ!!!”
ไม่ใช่แค่ขึ้นเสียงอีกต่อไป ลูกชายของผมใช้คำได้หยาบคายมาก!
“นั่นมันก็เรื่องของพ่อ เราเป็นแค่ลูกไม่มีสิทธิ์มาว่าพ่อในเรื่องนี้”
เหมือนคำพูดของผมจะกระตุ้นอารมณ์เดือดดานของน้ำให้ถึงจุดแตกหัก!
น้ำฝนลุกจากโซฟากลางห้องนั่งเล่น พุ่งเข้ามาหาผมด้วยความรวดเร็ว สอองมือกร้านใหญ่กระชากคอเสื้อเชิ้ตของผมก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะบดขยี้มาที่ปากของผม ท่ามกลางความตกตะลึงในการกระทำของลูกชาย ผมทำได้แค่นิ่งงัน นัยน์ตาเบิกโพลง ร่างกายชายดิก กระทั่งลมหายใจก็หยุดชะงักงัน น้ำฝนสอดลิ้นเข้ามาทำจาบจ้วงปากผมในตอนที่ผมไร้ซึ่งการป้องกัน ทันทีที่ล้้นแตะโดนกัน ผมก็ได้สติและเริ่มจะดิ้นรนเพื่อเอาตัวรอดจากสัมผัสหยาบคายของลูกชาย เขาไม่ได้เร้าโลม แต่ไล่ต้อนให้ผมยอมจำนนด้วยพละกำลังอันมากกว่า ยิ่งผมดิ้น เขาก็ยิ่งอยากเอาชนะ สองมือคลายออกจากคอเสื้อยับยู่ เปลี่ยนเป็นกดต้นคอและกอดเอวคอดกิ่วเอาไว้ ขนาดร่างที่ต่างกันทำให้ผมจมหายเข้าไปในแผ่นอกกำยำของลูกชาย และไร้ทางดิ้นรนในที่สุด...
“แฮ่กๆ...”
ใบหน้าของน้ำเคลื่อนจากไปช้าๆ สัมผีสร้อนผ่าวค่อยๆ มลายหายไป ทว่ากลับแทนที่ด้วยดวงตาดุดันที่แสนปวดร้าว
“ผมไม่ใช่ลูกคุณ...คุณก็รู้ดีนี่ คุณชนะ!”
ร่างใหญ่สาวเท้าออกห่างจากผมที่ยืนอึ้ง
นี่เป็นเรื่องสั้นที่เคยเขียนไว้เมื่อนานมาแล้ว...เป็นเรื่องที่เดธชอบและชอบ เอ๊ะ...! ฮ่าๆ เดธเคยคิดว่าจะเอามาลงตั้งนานแล้วล่ะ แต่ก็ไม่เอามา ตอนนี้เป็นจัวหวะที่ดี...มั้งนะ เลยเอามาลงให้อ่าน หวังว่าแองเจิลจะชอบเหมือนกับที่เดธชอบ ^^
Guest
