บทนำ
7 นาฬิกา 30 นาที.
A R M Y.
สวัสดีครับผมชื่อ พิพัฒน์ โชติธนชัยพัฒน์ ชื่อเล่นชื่อ อาร์มี่ อายุ 20 ปี ตอนนี้เป็นนักศึกษาอยู่ในมหาวิทยาลัยรัฐชื่อดังแห่งหนึ่งคณะวิศวกรรมการบินปี 1 และวันนี้ วันที่ 10 มิถุนายน พ.ศ. 2557 ก็เป็นวันเปิดเรียนวันแรกของผม แต่ผมก็ยังนอนหลับเป็นตายอยู่บนเตียง เพราะจากการเดินทางของผมเมื่อคืนนั้นได้ทำให้ผมสูญเสียพลังงานไปเป็นจำนวนมาก จากอเมริกามาถึงไทยใช่ว่าจะเร็วเลยถูกไหม? พอมาถึงบ้านปุ๊บผมก็ล้มตัวนอนทันทีอย่างไม่ต้องสงสัย อะไรๆก็ฉุดกระชากลากทึ้งให้ผมตื่นลืมตาตื่นขึ้นมาไม่ได้ แม้กระทั่งเสียงนาฬิกาปลุกในโทรศัพท์สมาร์ทโฟนตอนนี้ที่เอาแต่ส่งเสียงร้องดังลั่น
กรี๊งงงงงงงงงงงงงงง!!!...
(นอนพลิกตัวไปอีกด้านแล้วเอาหมอนที่หนุนหัวขึ้นมาปิดหน้า) ผมรำคาญจนต้องเบี่ยงตัวหนี เสียงกรี๊งๆดังไม่เลิกเป็นเวลา1-2 นาที สุดท้ายผมก็ทนไม่ไหว เอื้อมมือไปคว้ามันมาโยนลงพื้นโดยไม่สนใจราคาที่ซื้อมา หลังจากนั้นก็นอนต่อ จะไปมหาวิทยาลัยสายหรือเร็วก็ไม่ได้มีผลกระทบอะไรกับผม เอาเป็นว่าถ้าแผ่นดินไหวหรือสึนามิมาผมจะยอมตื่นให้ก็แล้วกัน...
S U G U S.
Hi! everyone! my name is sugus or pipatch pariyakornsopon...
ฮ่าๆๆๆ กราบสวัสดีงามๆครับ (พนมมือไหว้ด้วยท่าทีสวยงามประดุจกุลสตรีไทย) ผมซูกัสครับ หรือเรียกสั้นๆว่ากัสเฉยๆก็ได้ ส่วนชื่อจริงผมก็คือ พิภัช ปริยากรโสภณ อายุเพิ่ง 19 ปีเต็มไปเมื่อวันที่ 1 มิถุนายนที่ผ่านมา ซึ่งในเช้าของวันที่ 10 มิถุนายน หรือเช้าของวันนี้ก็เป็นวันเปิดการศึกษาวันแรกของผม ผมมีกิจกรรมที่ต้องไปเข้าร่วมในเวลา 8:00 น. หน้าตึกของคณะ ใช่ครับ ผมเป็นนักศึกษา นักศึกษาจากคณะวิศวกรรมการบินสะด้วย (ฉีกยิ้มจนตาหยี) และตอนนี้ผมก็กำลังแต่งตัวเพื่อเตรียมเดินทางไปมหาวิทยาลัย ตื่นเต้นจังครับ ผมจะได้เจอนักศึกษารุ่นๆเดียวกับผมอีกกว่าร้อยชีวิต แล้วก็บอกไว้เลยว่าผมจะไปนั่งมองนักศึกษาหญิงหน้าตาสวยๆ หุ่นเซี้ยะๆ น่าขย่ำ (ฮิกฮิก) แค่คิดก็มีความสุขจนเนื้อตัวสั่นไปหมดแล้วหละครับ...
Guest
