-My love-VKook-

-Kook Talk-

'กริ๊ง~~~'

เสียงกริ่งบอกเวลาเลิกเรียนดังขึ้นพร้อมกันนักเรียน

ที่พากันกลับบ้านจนตอนนี้เหลือผม กับจีมินเพียงสองคน

ที่อยู่ในห้องด้วยกัน

"จองกุก....กลับบ้านมั้ย??..."ผมยังคงไม่ได้ยิน

"จองกุก...จองกุก!!!"

"ห๊ะ!!!!"มีเพียงเสียงตกใจของจองกุกตอบกลับมาท่านั้น

"กลับบ้านกันมั้ย"จีมินถามผม

"ไม่อ่ะเย็นนี้เราไม่ว่าง"จีมินงงกับสิ่งที่ผมพูดจนเจ้าตัวคงคิดว่าไปมีนัดกับใครที่ไหนเมื่อไหร่เเล้วมั้ง

"นัดกับใครหรอ??"นั่นไง

"พี่วีเค้านัดเราไปเจอที่สวนหลังโรงเรียน"

"ออ"

.

.

.

.

.

ตึก ๆ ๆ ๆ ๆ

"เเฮกๆๆๆ"ผมมีอาการหอบนิดหน่อยเพราะกว่าไอ้จีมมันจะเลิกสงสัยเเม่งปาไปเกือบครึ่งชั่วโมงเเล้ว

"มาเเล้วหรอ"

"ฮะ.....พี่วีนัดจองกุกมามีอะไรหรือเปล่าฮะ"

"กู....กูมีเรื่องจะบอกมึง"

"ฮะ? บอกมาเลย"เรื่องไรหว่า กุกสงสัย!!!

"คือกู.....กู...ชอบ....มึงนะจองกุก"คำพูดนี้ทำให้ใจผมกระตุกวูบ

เจอกันไม่กี่ครั้งจะมาบอกว่าชอบได้ไง

"คือ....ผม"

"รับรักกูได้มั้ยจองกุก"

"เอ่อ....คือ"

"......"

"ผมคงรับรักพี่ไม่ได้หรอกฮะ..."

"ทำไม..."

"พี่วี....ออกจะสมบูรณ์เเบบทุกอย่างผมมันเทียบไม่ติดหรอกฮะ"

"อืม"

"งั้นผมไปก่อนนะฮะ"

"...."จองกุกเดินออกไปทิ้งวีให้ยืนอยู่คนเดียว โดยไม่รู้ความรู้สึกของวีเเม้เเต่นิดเดียว วีได้เเต่ยืนมองเเผ่นหลังของจองกุกที่ค่อยๆหายไปทีละนิดๆ

-V Talk-

'ก๊อก เเกร๊ก'

เสียงประตูหน้าบ้านตังขึ้นพร้อมกับคุณหนูตระกูล คิม ที่เดินเข้ามา

ตระกูล คิม คือเชื่อสายมาเฟียชื่อดังที่ใครๆก็ไม่กล้ามีข้อข้องเกี่ยวด้วย

"นายน้อยทำไมวันนี้ดูไม่ร่าเริงเลยล่ะครับ?"

"ช่างฉัน!!!"ตายเเล้วววววว ผมเผลอ ตะคอกใส่น้าเอนท์

ไปเเล้ว~~~~

"เอ่อ....น้าเอนท์ขอโทษครับ"

"ไม่เป็นไรครับนายน้อย"

"งั้นผมขึ้นห้องเลยนะครับ"

"ครับ นายน้อย"

'ก๊อก'

เสียงปิดประตูห้องดังขึ้น วีก็พาตัวเองไปนอนลงบนเตียงขนาดคิงไซซ์ เเละ ผลอยหลับไป

'ติ๊ด ๆ ๆ ๆ'

นาฬิกาปลุกเสียงดังจนผมต้องลุกขึ้นมาปิดมัน

"เช้าเเล้วหรอเนี่ย"ผมบ่นพึมพำๆกับตัวเองก่อนจะคว้าผ้าขนหนูเเล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

"น้ายน้อย เสร็จหรือยังครับ!"น้าเอนท์ตะโกนเรียกผม

"ครับ!"ผมขานเพราะวันนี้.....ผม....ตื่นสายยยยยย//^_^//

'บรึ่น'

เสียงรถที่กำลังมุ่งตรงไปโรงเรียนดังขึ้นเป็นระยะๆ

ผมก้ไปนั่งกินข้าวกับเพื่อนตามปกติ เเต่ที่ไม่ปกติวันนี้คือ...ผมเจอจองกุก

-Kook Talk-

ผมเดินผ่านโต๊ะของพี่วีเเต่นั่นมันทำให้หัวใจของผมสลายไปด้วยน้ำมือของพี่วี.....พี่วีชำเลืองมองผมเเละหันหน้าไปทานข้าวต่อ....ไม่เเม้เเต่จะทักทาย

'กริ๊ง~~~'

กริ่งเลิกเรียนดังขึ้นอีกทีพร้องนักเรียนที่ทยอยออกไปจากห้องทีละคนๆจนหมด วันนี้จีมินไม่มา เพราะไม่สบายในห้องเลยมีเเค่ผม....ผมพาร่างของตัวเองเดินสวนกับพี่วีไปยังสะพานที่ไม่มีราวกั้นข้างสวนที่ผมเจอกับพี่วีเมื่อวาน จองกุกมองภาพของตัวเองที่สะท้อนบนผิวน้ำเเละเริ่มร้องไห้ออกมา

"ฮึก...ฮึก"เเต่จองกุกคงไม่รู้หรอกว่าตอนนี้ใจของวีที่เดินมาดูอย่างเงียบๆใจกระตุกวูบ

"ผม...ขอโทษฮะ พ่อ เเม่ ขอโทษนะฮะพี่วี ถึงพี่จะไม่รู้ว่าผม...รักพี่มาก ผมก็จะรักพี่ต่อไปนะฮะ"

'เรา....เรามันเลวขนาดนี้เลยหรอ'

'เรามันเเย่ขนาดนั้นเลยหรอ'

คำถามว่อนอยู่เต็มหัวผมไปหมด เเต่ก็ไม่มีใครให้ถามเเล้ว

"ฮึก พี่วี!ผมขอโทษนะฮะ!"สิ้นเสียงก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับเสียงวีที่ตะโกนเรียก

'ตู้มมม'

"จองกุก!!!"

เสียงที่คุ้นเคย เสียงที่ผมอยากฟังมานาน

เเต่มัน...สายเกินไปเเล้วหล่ะ

'ตู้มม'ผมได้ยินเสียงคนกระโดดน้ำตามลงมาก่อนสติของผมจะดับวูบไป

.

.

.

.

"จองกุก....จองกุก"

ใครเรียกผม??ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาหลังจากรู้สึกว่าตัวเองหลับไปนานเหลือเกินมันคงไม่ใช่เเม่กับพ่อหรอกเพราะไปทำงานต่างประเทศกันหมด

"อืม...."

"จองกุก...ตื่นมาสิ...ตื่นมาหากู"

เสียงนี้....พี่วี....ผมค่อยๆลืมตามาเจอกับคนที่ผมอยากเจอเค้ามาตลอด

"พี่วี.."

"จองกุก!"พี่วีพูดพร้อมกับโผเข้ามากอดผม

"พี่วี..."

"กู...กูนึกว่าจะไม่ได้เจอมึงอีกเเล้ว"

"ฮะ.."

"กูรักมึงนะจองกุก"

"ฮะ"

"มึงรับรักกูนะ

.

.

.

.

ไรท์|||||ลงตอนเเรกๆอาจไม่ค่อยโอเคนะคะ