ยัยซื่อบื่อกับนายขาร๊อค

ฉันไม่น่าทำชีสหายเลยเเล้วก็ดันมาเจอกับตานี่อีกเเล้วยังทำชีสฉันตกน้ำอีก เรื่องวุ่นวายมาเต็มเลยโอ๊ย

บทนำ

เห้ออะไรกันเนี่ย ทำไมเราซื่อบื่อขนาดนี้ ชีสที่อุส่าจดคำพูดทุกคำของอาจารย์ไว้หายไปได้ไงเนี่ย..คิดสิคิด หรือจะทำตกในห้องเรียนหรือห้องสมุดนะไม่ก็คงเป็นโรงอาหารรึป่าว หาจนทั่วก็ไม่เห็นอะไรเนี่ย นั่งพักซะหน่อยดีกว่านั่งมันตรงน้ำพุนี่เเหละ

( ตึงๆๆ ติงๆๆ ) *เสียงดีดกีต้าร์*

เสียงอะไรอะหันไปดูดิ๊..ผู้ชายคนนั้นเป็นใครทำไมไม่เคยเห็นในคณะมาก่อน

“นี่เเกคนนั้นไงที่หล่อๆเท่ๆอะเห็นมั๊ย พี่เขาชื่อว่า ฟรอช เป็นรุ่นพี่ที่คณะฉันเอง”

( ทุกคนเริ่มมุงกันเเถวนั้น )

“คนนี้เองหรอ หล่อสมชื่อจริงๆอ๊ายยย”

*เสียงกรี๊ส*

น่ารำคาญชมัดเลย นี่ฉันกำลังหาของอยู่ต้องการอยู่สงบๆเพื่อคิดทบทวนว่ามันอยู่ไหนเเต่ก็ดันมีใครก็ไม่รู้มาร้องเพลงเเถวนี้อีกโอ๊ยลำไยไปดีกว่า

( กรี๊ดดดดด )

“ขอขอบคุณทุกคนที่มาฟังพวกผมนะครับกับวงมาราธ…”

( ฟึบ )

เสียงเงียบไปเเล้วเเฮะ

“ เอิ่ม..นางสาวเอสไวฟ์ นิยามมืด ใครหรอครับ?”

เอ๋..นี่มันชื่อเราไม่ใช่หรอเเล้วทำไมถึงรู้อะ *หันไปดู* เห้ยนั่นมันชีสฉันนิ เเล้วทำไมไปอยู่ในมือตานั่นได้หล่ะ

“ของใครครับ มีรึป่าว..??”

จะไปเอาดีมั๊ย ทุกคนเงียบหมดเลยอะทำไงดีคิดดิถ้าไม่ไปเอาทุกคำที่จดมา..ก็โอ๊ยเเต่ถ้าไปเอาก็หน้าอายมากเลยอะ เอ้อไปเอาหลังไมค์ก็ละกันใช่ๆฉลาดจังเรา

“ไม่มีไม่เป็นไรครับ ขอขอบคุณทุกคนมากนะครับสำหรับคืนนี้ฝันดีครับผม”

เลิกเเล้วสินะรอจนเหงือกเเห้งเลย ลงมาเเล้วๆเย่ๆรีบเดินไปเอาดีกว่า

( อีด อืด ออด๊ ) *เสียงเบียดเข้าไป*

โอ๊ยทำไมยังไม่ไปกันอีกเนี่ยออกไปซักทีสิฟะ จะเอาชีสงานโว๊ย

“ขอลายเซ็นหน่อยค่ะพี่ฟรอช”

จะมาขออะไรตอนนี้ก็เห็นๆกันทุกวันนิโอ๊ย [ ผ่านไปสองชั่วโมง ]
ในที่สุดก็หมดซักทีเดินเข้าไปขอชีสคืนดีกว่า

“นี่นายอะอย่าพึ่งไปสิ”

หันมาเเล้วๆ

“มีอะไรหรอ?”

ก็ชีสฉันอะที่เเกถืออยู่นั่นมันของฉันเฟ้ย


“ชะ..”

( ฟิ้วววว ) *เสียงลม*

ชีสตรู!!!! ทำไมไม่ถือดีๆฟะเนี่ยตาบ้าเอ้ย

“ชีสฉัน!!”

รีบวิ่งไปเก็บสิเดี๋ยวก็ปลิวหายหรอก อ๊ากจะทันเเล้ว *วิ่ง* ( จ๋อม ) *เสียงน้ำ*
..ชีสฉัน..