~1~
แรกพบ
กริ๊งงงง กริ๊งงงง กริ๊งงงง!⌚ เสียงนาฬิกาปลุกฉันตั้งแต่ 6 โมง ฉันสะดุ้งตื่นเพราะความตกใจที่ได้ยินเสียงนาฬิกาปลุก ฉันเอื้อมมือไปปิดเสียงและดูสิ่งที่ต้องทำในวันนี้ 📖
ฉันชื่อดิว เป็นนักศึกษาคณะเกษตรศาสตร์ ปี 2✌ ฉันเป็นคนขี้ลืมเหมือนเป็นอัลไซม์เมอร์เลยก็ว่าได้ แต่ยังดีที่มียัยอุ้มยังอยู่ข้างๆฉัน นางเป็นเพื่อนสนิทฉันตั้งแต่ม.ปลาย นางคอยช่วยเหลือและคอยย้ำการกระทำต่างๆ สิ่งที่ต้องทำในชีวิตประจำวันให้ เฮ้อ! บางครั้งฉันก็ไม่ชอบตัวเองเหมือนกันที่เป็นแบบนี้ 😧
"โหล ว่าไง" ฉันคุยกับอุ้มในโทรศัพท์พร้อมกับลุกเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อนดื่มน้ำ
"แก วันนี้มีเรียน 8 โมงนะ แกตื่นหรือยัง" 😯น้ำเสียงอุ้มพูดด้วยความเป็นห่วง
"ถ้าไม่ตื่นแล้วจะมาคุยกับแกได้หรอ" 😁
"หืมมมม! ขี้ลืมแล้วยังมาพูดจากวนฉันอีก เดี๋ยวเหอะแล้วเจอกัน" 😕 อุ้มรีบวางสาย สงสัยจะงอลฉันแน่เลย 555+
ฉันรีบไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อเข้าเรียนตอน 8 โมงเช้า
--ที่คณะเกษตรศาสตร์--
"แก ตอนเย็นไปดูหนังกันไหม ฉันอยากดูมากเลยที่หนังมันเข้ามาใหม่อ่าาา นะๆ" 😆
ฉันอ้อนวอนขอร้องอุ้มเพื่อให้ไปดูหนังเป็นเพื่อน ที่ฉันชวนไปน่ะหรอก็มีเหตุผลเดียวและเดิมๆแหละ
"ไปดูอีกแล้วหรอ คราวที่แล้วแกก็ไปดู ให้ฉันไปดูด้วยยังจะให้ฉันมากดตั๋วหนังให้อีก หืม" 😡
"งือออออ ก็ฉันลืมหนิแก ก็ไม่รู้ว่าแกจะสอนฉันกดตั๋วหนังทำไม ในเมื่อสอนไปฉันก็ลืมอยู่ดี" 😁
ฉันพูดพร้อมยิ้มพรางๆ แต่สายตายัยอุ้มมองฉันด้วยความหนักใจ
--ณ โรงภาพยนตร์--
"แก ฉันปวดฉิงฉ่องอ่ะ เดี๋ยวมานะแกรออยู่ตรงนี้ ฉันเข้าห้องน้ำก่อน"
ยัยอุ้มพูดพร้อมกับกดไหล่ฉันนั่งลง และชี้สั่งฉันว่าให้รออยู่ตรงนี้
"เออๆ แกรีบๆมานะ เดี๋ยวไม่ทันรอบ"
ฉันพูดด้วยความกังวลกลัวจะไม่ทัน 😟 ฉันมองไปที่ตู้กดตั๋วหนัง จึงเดินไปเพื่อไปลองกดสักหน่อยเพื่อจะจำได้บ้างว่ามันกดอย่างไร ฉันเอาบัตรสอดเข้าไปแล้วทำเงอะๆ งะๆ จนมีพนักงงานคนนึงเดินมาพร้อมกับพูดแสดงความช่วยเหลือ
"มีอะไรให้ช่วยไหมครับ"
น้ำเสียงพนักงานคนนี้ดูอ่อนหวาน ละมุนหูมากกกก 😍 ฉันเงยหน้ามองต้นเสียง มะ...มะ...มะ...มันรู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุน แววตาพนักงานคนนี้ดูอ่อนหวานมาก รอยยิ้มอันแสนจะดูอบอุ่น ทั้งสูง ทั้งขาว นึกว่าโอปป้าเกาหลีอ่าาา โอ้ยยย! 😙 มันทำให้ฉันยิ้มโดยไม่รู้ตัว
"มีอะไรกันหรอคะ"
มีเสียงผู้หญิงแทรกเข้มาในโลกสีชมพูของฉัน 💑 แต่...เดี๋ยว เสียงคุ้นๆแฮะ
"ดิว ดิว อีดิว"
เสียงที่คุ้นหูเรียกชื่อฉันจิกมากไปนะ 😠 พอฉันมีสติจึงหันไปหาเสียงเรียกเสียงนั้น พร้อมกับทำหน้าตาตกใจ
"อ้าววว! อุ้มหรอ 555 มาตอนไหนอ่าา"
ฉันยิ้มแหยๆ และพูดแถไปเรื่อยเปื่อย ยัยอุ้มยืนท้าวเอวเหมือนทำท่าไม่พอใจ
"ก็มาตอนที่แกยิ้มให้พนักงานนี่แหละ ทำไมเห็นคนหล่อไม่ได้?? แล้วมายืนตรงนี้จำได้หรอว่ากดยังไง"
น้ำเสียงยัยอุ้มไม่พอใจพร้อมกับขึ้นเสียงเล็กน้อย 😢 ฮืออออ...อย่าดุฉันสิ ฉันอายพนักงานนะ
"ใจเย็นๆนะครับ เดี๋ยวกดให้เองครับ"
เสียงพนักงานคนหล่อพูดแทรกด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ฉันชำเลืองมองเขาด้วยสายตาระหว่างที่เขากดตั๋วหนังให้ฉัน
"อ่ะนี่ครับ สองใบ ได้เวลาเข้าฉายละครับ"
ฉันรับตั๋วหนังด้วยความเขิน แล้วยัยอุ้มก็จูงแขนฉันเดินเข้าโรงหนัง
--2 ชั่วโมงต่อมา--
หนังจบฉันก็ลืมเรื่องพนักงานคนหล่อที่เจอกันเมื่อ 2 ชั่วโมงที่แล้ว
"อุ้ม ฉันรู้สึกหิวว่ะ หาไรกินกัน"
"เออฉันก็หิว นี่มันก็เที่ยงคืนแล้วด้วย รีบๆกินแล้วกลับคอนโดกัน"
--ที่ร้านอาหาร--
ฉันนั่งรออาหารที่สั่ง แล้วหาไรมองเพลินๆ แต่สะดุดสายตามาที่ผู้ชายคนนึงซึ่งหน้าตาคุ้นมากๆที่ยืนสั่งอาหารอยู่หน้าร้าน ฉันนึกเท่าไรก็นึกไม่ออกเลยสะกิดอุ้มให้หันไปดู
"อุ้ม ฉันคุ้นหน้าผู้ชายคนนั้นอ่ะ"
"ก็จะไม่คุ้นยังไงล่ะ ก็เป็นหนักงานโรงหนังที่แกไปยิ้มให้เขาเมื่อ 2 ชั่วโมงที่แล้วไง"
ฉันเพ่งมองเขา ฉันนึกยังไงก็นึกไม่ออกไปยิ้มให้เขาคนนั้นตอนไหน
"เออๆ แกไม่ต้องนึกหรอก รีบๆกินพรุ่งนี้ฉันมีธุระต้องไปทำกะพี่ฉัน"
--ที่คอนโด--
"ดิว ฉันไปทำธุระก่อนนะ เดี๋ยวตอนเย็นๆฉันมา"
อุ้มสะกิดเรียกฉันให้ลืมตา ฉันค่อยๆลืมตาพร้อมกันแสงส่องมายังที่เตียง
"อืม รีบไปเหอะเดี๋ยวไม่ทัน"
ฉันพูดพร้อมกับนอนบิดตัวบนเตียง 😴 ยัยอุ้มเดินออกไปสักพักก็มีเสียงเคาะประตูดังออกมา สงสัยยัยอุ้มจะลืมอะไรแน่เลย คีย์การ์ดก็มีทำไมไม่เปิด ฉันลุกออกจากเตัยงแล้วเดินไปเปิดด้วยความงัวเงีย
"อะไรอุ้ม"
ฉันเปิดประตูและเงยหน้ามอง แต่...ไม่ใช่อุ้ม 😨 เขาคือพนักงานโรงหนังที่อุ้มบอกว่าฉันไปยิ้มให้เขา มาทำไม? มีอะไร? 😲
############################
Guest
