ความรักที่หายไป ..(จบแล้ว).

**ความรักที่หายไป** 

.................................................... 

เขาอยากมีความรัก  อยากถูกรัก เขาไม่กลัวที่จะรักแม้จะผิดหวัง    เขาไขว่คว้าและมีความหวัง และเขาไม่เคยหมดหวัง แม้ว่าจะไม่เคยรัก 

.. 

เขาไม่อยากมีความรัก  เพราะรักทำให้เขาทุกข์ ทำให้เขาสูญเสีย   เขาปิดกั้นและไม่อยากรัก  เขาหมดหวังกับความรักครั้งเก่า 

โชคชะตานำพาคนทั้งคู่มาเจอกัน  ความรักที่หายไป พวกเขาจะเจอมันหรือเปล่า อีกคนจะกล้าพอที่จะรักอีกครั้งไหม 

อีกคนจะได้รักอย่างที่หวังหรือเปล่า  บางที สิ่งที่หายไปคงไม่ใช่ความรัก แต่พวกเขาอาจจะพึ่งค้นพบความรักก็เป็นได้  ....... 

v 

v 

v 

บทนำ 

“ฉันมีข้อแม้ถ้าคุณจะแต่งงานกับฉันล่ะก็ คุณต้องย้ายเข้าไปอยู่บ้านฉันนะ และคุณต้องย้ายไปคนเดียวเท่านั้น” 

ทั้งคำพูดและสายตาที่มองมาที่เด็กชาย เขารู้ดีว่าคนพูดหมายความว่าอะไร 

“แต่ปลาเป็นลูกผมนะมุก” 

“แล้วไงคะไม่ใช่ลูกฉันนี่ คุณต้องเลือกค่ะปูถ้าคุณเลือกเด็กนี่ก็ทางใครทางมัน” 

“พ่อ..”เด็กน้อยเอ่ยเสียงเบาอย่างสุดกลั้นเมื่อเห็นสีหน้าลำบากใจของพ่อ แม้เขาจะรู้ดีว่าพ่อจะเลือกทางไหน แต่ในใจก็หวังลึกๆว่าพ่อจะเลือกเขา 

“ปลา..พ่อขอโทษนะ “คำพูดเพียงคำเดียว ทำลายความหวังที่ริบหรี่อยู่แล้วให้ดับสนิทลง 

“ปลา..แม่ขอโทษนะลูก” 

คำพูดของแม่เมื่อเขายังเด็กในตอนนั้นเขาไม่เข้าใจว่าแม่จะขอโทษเขาทำไม 

แต่หลังจากนั้น แม่ก็หายไป จากชีวิตของเขากับพ่อ  และวันนี้...พ่อพูดคำเดียวกับแม่  จากวันนี้ไปพ่อคงหายไปจากชีวิตเขาสินะ 

เขาเข้าใจแล้ว  เข้าใจจนอยากจะหัวเราะให้กับโชคชะตา แต่ก็อยากจะร้องไห้ให้กับความอับโชคของตัวเอง ไปพร้อมๆกัน 

ถึงแม้จะรู้อยู่แล้วว่าพ่อจะเลือกใคร แต่มันก็อดที่จะปวดใจไม่ได้ เมื่อรู้ว่าเขาคิดถูก 

“พรุ่งนี้ฉันจะมารับคุณเข้าไปหาคุณพ่อนะคะปู ส่วนลูกคุณวันนี้ก็จัดการให้เรียบร้อยซะ คุณเข้าใจใช่ไหมคะปู” 

เสียงอ้อนๆของผู้หญิงคนนั้น ทั้งสองแขนที่กอดรัดพ่อของเขาเอาไว้ คงทำให้พ่อดีใจเพราะพ่อยิ้มไม่หุบเลย แล้วเขาล่ะ 

......... 

“ปลา ...”ชายวัยกลางคนหันมาหาลูกชายเพียงคนเดียวของเขา 

“ปลาเข้าใจครับพ่อ  ปลาไม่เป็นไร “ 

“ปลากลับไปอยู่กับป้าไก่นะ พ่อจะพาไปส่งพรุ่งนี้” 

เด็กชายนึกถึงป้าไก่ผู้เป็นพี่สาวของพ่อ มีช่วงแรกๆที่แม่จากเขาไปพ่อให้เขาไปอาศัยอยู่กับป้าตั้ง ห้าปี และมันเป็นห้าปีที่ไม่มีวันลืม 

เขาอุตส่าห์อดทนเพื่อที่จะได้กลับมาอยู่กับพ่อแต่ตอนนี้พ่อกำลังจะทิ้งเขาไป...และส่งเขากลับไปบ้านหลังนั้นอีก บ้านหลังที่เขาเคยคิดไว้ว่าจะไม่กลับไปอีกแล้ว 

“พ่อไม่ต้องไปส่งปลาหรอกครับ ปลาไปเองถูกปลาโตแล้วนะจบตั้งม.สามแน่ะ   พรุ่งนี้พ่อต้องไปกับคุณมุกเขาไม่ใช่เหรอ ถ้าพ่อช้า เธอจะโกรธพ่อเอานะ“ 

ว่าพลางส่งยิ้มให้คนเป็นพ่อ อย่างที่คนมองคงไม่รู้สึกอะไรมากไปกว่าคำว่าลูกเขาเข้าใจ แต่ใครจะรู้ว่าข้างในจิตใจของเด็กน้อยคิดอะไรอยู่ 

“ปลาไปเองได้แน่นะลูก”คนเป็นพ่อย้ำเพื่อความแน่ใจ ยิ่งตอกย้ำให้น้ำตาตกในหัวใจเด็กน้อยมากขึ้น 

“ได้สิพ่อแค่ปราจีนเอง นั่งรถจากกรุงเทพฯแป๊บเดียวก็ถึง ปลาไปเองได้นะ “ 

“ก็ดี เพราะพรุ่งนี้ มุกเขาจะมารับพ่อแต่เช้า แต่..ปลาเข้าใจพ่อใช่ไหมลูก” 

ผู้เป็นพ่อย้ำเพื่อความแน่ใจอีกครั้งว่าเด็กน้อยคนนี้จะไม่เป็นภาระของเขา แต่คนที่ถูกตอกย้ำนั้นภายในใจแหลกสลายไม่เหลือดี 

“เข้าใจครับ ปลาไม่เป็นไรหรอก  “ 

ยิ่งตอกย้ำไปยิ่งอยากจะร้องไห้  ถ้าพ่อคิดว่าเด็กอายุ14 อย่างเขาต้องเดินทางลำพังได้ มัจฉาก็จะบอกพ่อว่าไม่เป็นไรหรอก เขาทำได้ 

“งั้นไปเก็บของเถอะ พรุ่งนี้พ่อจะได้แวะไปคืนกุญแจบ้านเฮียไช้ด้วย  “ 

“ครับ” 

รับคำเสียงแผ่วก่อนจะลุกออกจากพ่อไปที่ห้องนอนของเขา  แค่พ้นหลังของผู้เป็นพ่อเพียงเท่านั้นเพียงแค่ประตูห้องนอนปิดลง 

น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ก็ไหลรินไม่ขาดสาย เด็กน้อยขดตัวลงกับที่นอนกอดผ้าห่มผืนเล็กเอาไว้ ซุกหน้าลงกับหมอนใบเก่า 

กลั้นเสียงสะอื้นที่พร้อมใจกันมาทั้งน้ำตา  ไม่เป็นไรหรอก เขาจะไม่เป็นไร  เด็กชายสะอื้นไห้จนหลับไป 

คงไม่แปลกที่คืนนี้เขาจะฝันร้ายอีกคืน ฝันร้ายที่ไม่เคยหายไปจากคนอย่างเขา 

................................................... 

มัจฉา หรือเด็กชายปลา ยืนมองบ้านเช่าหลังเล็กที่ครั้งหนึ่งเขาเคยมีความสุขอยู่กับพ่อ แม้จะเป็นช่วงเวลาไม่นาน 

ถึงแม้จะไม่ค่อยพอกิน  ถึงบางวันจะไม่อิ่มท้อง แต่ก็ยังมีความสุข พ่อปูของเขาทำงานเป็นพนักงานร้านสะดวกซื้อ 

พ่อปูเป็นคนหน้าตาดี ยิ้มเก่ง  จิตใจดี  พ่อผู้เคยเป็นที่รัก เปลี่ยนไปเมื่อแม่ทอดทิ้งเขาและพ่อเอาไว้ข้างหลัง 

เพียงเพราะคำว่าจน พ่อติดเหล้า  เงินที่ทำงานได้มาก็ลงที่เหล้าซะส่วนใหญ่ ทุกวันพ่อจะเมามายและเฝ้าพร่ำเพ้อต่อว่าสวรรค์ 

ที่ทำให้พ่อต้องพบเจอแต่ความลำบาก  มัจฉาต้องคอยดูแลพ่อเวลาที่พ่อเมา 

แม้จะยากสำหรับเด็กอย่างเขาแต่มัจฉาก็มีความสุข เพราะเป็นเวลาเดียวที่เขาได้อยู่กับพ่อแม้พ่อจะเมาหลับไป แต่เขายังมีพ่อ พ่อที่ไม่ทิ้งเขาไปเหมือนแม่ 

“ปูคะ  ฟางจำเป็นต้องทำแบบนี้ อยู่กันไปเราก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ทางบ้านฟาง หาคนที่เหมาะกับฟางเอาไว้ให้ 

ปูเคยบอกว่ารักฟางมาก เราจะสร้างอนาคตด้วยกันแล้วนี่อะไร จนปลามันโตขนาดนี้แล้วปูก็ยังไม่มีแม้กระทั่งบ้านเป็นของเรา 

แล้วอย่างนี้อนาคตที่ปูพูดถึงมันจะเป็นไปได้ยังไง  ปล่อยฟางไปเถอะ ฟางอยากมีความสุขบ้าง ที่ผ่านมาถือว่าฟางคิดผิดอย่างที่พ่อของฟางบอก  ฟางจะแต่งงาน กับคนที่พ่อหาให้ ส่วนเรื่องลูก ฟางคงต้องให้อยู่กับปูเพราะที่บ้านยังไม่มีใครรู้ว่าฟางมีลูก  อีกอย่างถ้าคู่หมั้นฟางรู้ว่าฟางมีลูกเขาคงยกเลิกงานแต่ง  แบบนั้นคงไม่ดีแน่ๆ ฟางว่าปูคงเข้าใจฟางนะ  ใครๆก็ต้องหาสิ่งที่ดีให้กับตัวเองกันทั้งนั้น“ 

เป็นคำกล่าวอ้างของคนเป็นแม่ที่มัจฉาไม่เคยเข้าใจ 

“อย่าใช้คำนี้มาอ้างเลยฟาง  ชอบความสบายก็เชิญ อยากมีผัวใหม่จนตัวสั่นก็ไม่ต้องมาสนใจว่าพี่กับลูกจะอยู่ยังไง จะไปขึ้นสวรรค์หรือลงนรกที่ไหนก็ไป” 

แทบจะทุกถ้อยคำของคนเป็น พ่อและ แม่ แม้ว่าวัยเพียงสี่ขวบจะไม่อาจเข้าใจได้ทั้งหมดในสิ่งที่พ่อกับแม่พูด 

แต่เด็กน้อยก็รู้ดีว่าพ่อกับแม่กำลังทะเลาะกัน   คืนนั้นพ่อทะเลาะกับแม่เสียงดัง พ่อออกจากบ้านไปจนเช้าก็ไม่กลับมา 

แม่ที่เอาแต่นั่งบ่นด่าและโวยวาย  ปล่อยให้เขานอนกอดผ้าห่มร้องไห้ด้วยความไม่เข้าใจเพียงลำพัง  และในตอนเช้า 

......”ปลา..แม่ขอโทษนะลูก”....... 

แม้จะไม่เข้าใจว่าแม่ขอโทษเขาทำไมแต่เขาก็พยักหน้าให้แม่ บอกแม่ว่าเขาไม่เป็นไรหรอก  และในตอนนี้ พ่อกำลังขอโทษเขาเช่นเดียวกับแม่ 

พ่อจากไปตั้งแต่เช้าเขายังไม่ทันตื่นด้วยซ้ำ มีเพียงข้อความบนกระดาษใบเล็กที่สอดมาใต้ประตูห้องนอน 

เป็นจดหมายที่เขาไม่คิดจะเปิดอ่าน แต่ก็ทิ้งไม่ลงจนต้องพับเก็บไว้ในกระเป๋าที่บรรจุเสื้อผ้าและของใช้เท่าที่จำเป็น มุ่งหน้าสู่ทิศทางที่เด็กชายคิดว่าดีแล้วสำหรับตัวเอง 

. 

. 

. 

. 

TBC.................... 

นิยายเรื่องนี้ได้รับการตีพิมพ์แล้วกับ สนพ Narikasaii Publishing เลยลงให้อ่านประกอบการตัดสินใจนะคะ  

มีทั้งแบบเล่มและแบบอีบุ้ค สนใจพี่เดียวน้องปลาก็กดลิ้งค์นี้ไตามไปเลยค่าาาhttps://www.mebmarket.com/ebook-88986-%E0%B8%84%E0%B8%A7%E0%B8%B2%E0%B8%A1%E0%B8%A3%E0%B8%B1%E0%B8%81%E0%B8%97%E0%B8%B5%E0%B9%88%E0%B8%AB%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B9%84%E0%B8%9B&page_no=1 

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน สำคัญที่คนเม้นท์กราบงามๆเลยค่า  :