มิลาณีเดินร้องไห้ออกมาจากไนต์คลับของกฤษเธอไม่รู้จะไปไหนเงินก็ไม่มีมากพอที่จะไปเปิดห้องหรือโรงแรมอยู่เงินที่มีอยู่ก็ต้องเก็บไว้วันพรุ่งนี้ ดีหน่อยที่ตอนนี้เธอเรียนจบแล้วเป็นความภาคภูมิใจสำหรับเด็กบ้านนอกที่กัดฟันสู้ทนเพื่อใบปริญญาครั้งนี้ การที่เธอเรียนไปด้วยทำงานไปด้วยแต่ก็เรียนจบในสามปีครึ่งที่มหาวิทยาลัยเปิดแห่งหนึ่ง การทำงานในไนต์คลับงานกลางคืนถึงมันจะดูไม่ดีในสายตาคนอื่นที่มองมาแต่มิลาณีก็ไม่สนใจ ชีวิตเด็กสาวที่ต้องมาเผชิญในเมืองหลวงตัวคนเดียวมันทั้งโดดเดี่ยวและเหงา จนได้มาพบกับเจ้าของไนต์คลับที่เธอทำงาน เธอยอมรับว่าตกหลุมรักเขาจากที่คุยกันไปในฐานะเจ้านายและลูกน้องไม่มีอะไรเกินเลยจนพัฒนาความสัมพันธ์นั้นลับๆเกิดขึ้นเธอเลยตกเป็นผู้หญิงของเขา แต่มันยังไม่จบเพียงแค่นั้น อีกคนต้องการเพียงร่างกาย แต่อีกคนต้องการความรักและพร้อมที่จะเดินเคียงข้างเขาตลอดไปแต่แล้วมันเป็นไม่ได้เมื่อเขามีตัวจริงอยู่แล้ว แค่คิดมิลาณีก็ใช้มือบางปิดปากร้องไห้ออกมาแล้วทรุดตัวนั่งลงนั่งเก้าอี้ป้ายรถเมล์ แล้วล้วงโทรศัพท์หาผู้เป็นแม่
“ฮึกๆแม่จ๋าหนูขอโทษ”