บทนำ
เด็กหนุ่มวัยสิบแปดปีค่อยๆ รับรู้ความรู้สึกจากปลายเส้นประสาทและสัมผัสความเจ็บปวดเกิดขึ้นกับร่างกายภายหลังจากตกอยู่ในห้วงนิทราเนิ่นนาน และเมื่อลืมตาขึ้นก็พบว่าตัวเองอยู่ที่ในโรงพยาบาล เขากวาดสายตาไปมองรอบห้องสีขาวสะอาด ก่อนจะยกข้อมือของตัวเองให้มาดู มันมีปลายสายน้ำเกลือติดอยู่
“เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย...”
เขายันตัวลุกขึ้นนั่งช้าๆ ขมวดคิ้วเป็นปมพร้อมทั้งกระพริบตาอยู่หลายครั้งเพื่อไล่ความพร่ามัวออกไป ทว่ามันก็ไม่ได้ดีขึ้นเลย กลับยิ่งทำให้ความรู้สึกขุ่นหมองในโสตประสาทแล่นมาครอบงำแทน
“ปวดหัวอะไรอย่างนี้วะ”
เสียงทุ้มสบถออกมา ในช่วงเวลาที่เด็กหนุ่มกำลังพยายามควบคุมร่างกายของตัวเองที่ดูเหมือนว่าจะอาการไม่ค่อยดีนักก็มีเสียงเปิดประตูดังขึ้น พร้อมกับเสียงรองเท้าหนังกระทบกับพื้น เมื่อคนที่เปิดประตูก้าวเท้าเข้ามา
“ไง ไอ้หนู”
“อะไรนะครับ?”
คนที่ถูกเรียกว่าไอ้หนูยิ่งขมวดคิ้วหนัก แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่แสดงอาการอะไรออกไปมากมาย นอกจากทิ้งตัวลงนอนตามเดิม พลางเลื่อนมือที่ว่างเปล่ามากุมหน้าผากพร้อมนวดขมับเบาของตัวเองเบาๆ
“ขอโทษนะ แต่ผมจำอะไรไม่ค่อยได้เลย”
“แหงล่ะ...”
อีกฝ่ายที่เดินมาหยุดยืนข้างเตียงเอื้อมมือมาจับราวกันตกแล้วลูบมันเบาๆ บนมือใหญ่มีแหวนเงินวงหนึ่งถูกสวมไว้ที่นิ้วก้อยข้างขวา ลวดลายของมันดูคุ้นหูคุ้นตาเสียจนคนป่วยต้องพยายามจ้องมองอย่างจริงจัง เพราะว่าดวงตาตอนนี้ก็พร่ามัวเหลือเกิน
“นายประสบอุบัติเหตุรถชนเมื่อสามวันก่อน สลบไปหกสิบชั่วโมงเต็ม ส่วนเรื่องที่จำอะไรไม่ได้ ก็คงจะเป็นแบบที่หมอวินิฉัยน่ะแหละ” ดูเหมือนคนตรงหน้าจะรู้ จึงดันหัวของคนป่วยให้เอนลงนอนตามเดิม ก่อนจะลดราวกันตกลงแล้วหย่อนตัวลงนั่งที่ขอบเตียงพลางยกเอกสารในมือข้างมาขึ้นมาตรงหน้าแล้วไล่สายตาอ่านก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “คงความจำเสื่อมไปแล้วล่ะมั้ง”
“บ้าน่า...” คนที่นอนอยู่บนเตียงคนป่วยยังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง “คุณเป็นใคร ทำไมผมมาอยู่ที่นี่ แล้วหมอล่ะ?”
“จำอะไรไม่ได้ขนาดนี้แล้วยังจะมาเถียงอีกงั้นเหรอ?”
คนที่นั่งอยู่ข้างเตียงเริ่มขึ้นเสียงเล็กน้อยก่อนที่เสียงสั่นของโทรศัพท์จะดังขึ้นในห้องเงียบ อีกฝ่ายจึงล้วงมือลงไปกระเป๋าเสื้อของตัวอีกและหยิบสมาร์ทโฟนออกมาจากจากแตะที่หน้าจอครั้งหนึ่งแล้วยกขึ้นแนบหู
“ฮาโหล”
“หมอนี่ฟื้นแล้ว”
“ใช่ ความจำเสื่อมจริงๆ”
“คงต้องปรึกษาผู้ใหญ่ก่อน”
เมื่อสิ้นประโยคนั้นมือเรียวก็ลดโทรศัพท์ลงจากหูก่อนจะถอนหายใจออกมาครั้งหนึ่งแล้วจ้องหน้าคนที่นอนอยู่บนเตียงคนป่วยอย่างจริงจัง
“นายเป็น Amnesia หรือ ภาวะสูญเสียความจำ”
เมฆา อัศวุธเมธาณินทร์ (เมฆ)
ทายาทธุรกิจรีสอร์ทและโรงแรม ดีกรีอาจารย์มหาวิทยาลัย
ชายหนุ่มวัย 24 ปีผู้อาภัพ แม้จะมีเงินทองและความรู้ แต่ยังไงมันก็มีส่วนที่ขาดหายไปให้ต้องการเติมเต็ม
ศิรภพ ศิรพัฒน์สกุล (ภพ)
ลูกชายคนเล็กของผัวเมียชาวนาคู่หนึ่ง
เด็กหนุ่มวัย 18 ผู้โชคร้าย จากบ้านนอกเข้ามาเรียนในเมืองหลวงเพื่อลืมความทรงจำในครั้งอดีต
ผู้ชายคนหนึ่งสูญเสียความทรงจำ ผู้ชายคนหนึ่งสูญเสียคนรัก
ความรักวัยเรียนของเด็กมัธยมพัดพาให้ทั้งสองมาเจอกัน
และการจะตกหลุมรักกันนั้นคือสิ่งที่ยากมากมาย
ถ้าหากเรายอมทลายกำแพงให้เขาเข้ามาแล้ว
ความเจ็บปวดเหมือนใดอดีตจะเกิดขึ้นหรือไม่
ถ้าบอกรักออกไป ใครกันจะเจ็บกว่า
"พี่ว่า พี่รักเราว่ะ"
Guest
