บ่วงรักผีเสื้อ

ภาคต่อจาก "เสน่หาผีเสื้อราตรี" 

คำก็แก่ สองคำก็คุณอา ตอกย้ำกันเข้าไป! 

เอาวะ! ถ้าเขาจะเป็นโคแก่เคี้ยวหญ้าอ่อนขึ้นมาบ้างก็ช่างปะไร 

ทำไงได้ ก็หญ้ามันหวานน่าเคี้ยวนี่หว่า เขาก็ต้องอยากชิมบ้างกินบ้างเป็นเรื่องธรรมดา 

ให้มันรู้ไปสิว่าโคแก่บ้าๆ อย่างเขาจะทำให้หญ้าอ่อนอย่างเธอมารักไม่ได้ 

-+-+-+-+-+-+-+- 

สำหรับภีมพล 

เด็กบ้าอะไร ยิ่งโตยิ่งสวย ยิ่งโตยิ่งอวบอึ๋มน่าฟัด 

ให้ตายเถอะ! เขาไม่น่าไปรับปากพ่อแม่ของเธอเลย 

ว่าจะไม่แตะต้องเธอจนกว่าจะเรียนจบ 

พระเจ้า! เขาจะทนได้กี่น้ำกันวะเนี่ย 

สำหรับรวิชา 

ตาผีดิบนี่ก็ยังไงกันนะ บางทีก็ใจดี พูดง่าย บางทีก็ทำดุยังกะเป็นพ่อคนที่สอง 

สั่งนั่นห้ามนี่ไปหมด นี่ฉันเป็นคู่หมั้น หรือเด็กในปกครองของเขากันแน่นะ 

บ้าจริง! แล้วทำไมต้องมากอด มาหอม มาจุ๊บหน้าผากก่อนเข้าบ้านทุกวันด้วย 

ฉันไม่ใช่ลูกสาวของเขานะ เลิกทำเหมือนฉันเป็นเด็กๆ เสียที!! 

-+-+-+-+-+-+-+- 

ภีมพล : นี่เธอไม่รู้ตัวเลยเหรอไง ว่าชาติที่แล้วทำบุญมาดีแค่ไหน ชาตินี้ถึงได้มีโอกาสมาหมั้นกับฉันน่ะ 

รวิชา : ก็อยากรู้เหมือนกันค่ะ ชาตินี้จะได้ไม่ทำอีก เผื่อชาติหน้าจะได้โชคร้ายบ้าง 

ภีมพล : เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ 

รวิชา : อะไรกัน หูตาฝ้าฟางแล้วเหรอคะ อายว่าอายพูดเสียงดังแล้วนะ ยังไม่ได้ยินอีกเหรอ 

ภีมพล : ยายหนูอาย! 

รวิชา : ขา... คุณอาภีม 

-+-+-+-+-+-+-+-