Fic B.A.P
ลวงทารุณ [ Luang Tarun ]
[ BangChan DaeJae LoUp ]
Intro. The sky is falling
ตี2!
“อึก! อ๊า~~ พะ...พอ...แล้วว....โอ๊ยย!” ร่างเล็กครางระงมสะโพกเล็กถูกยกขึ้นรับแรงกระแทกจากคนตัวสูงที่นอนทับทาบอยู่ด้านบนแสงสว่างจากโคมไปสีส้มบนหัวเตียงส่องให้เห็นรอยแดงเป็นจ้ำๆบนตัวของร่างบางทั้งรอยจูบ รอยเขี้ยว และรอยสีจางๆที่เกิดจากร่างกายเสียดสีกัน
มันช่างดูสวยงามเหลือเกิน...
“พอ...พอที...เจ็บ! ฮือๆๆ”
“ซี๊ดดด อ่า~~ มึงรัดกูแน่นมาก.... อืมมมม”ไม่ว่าเปล่ายังเพิ่มแรงกระแทกให้แรงขึ้นเป็นเท่าตัว ร่างเล็กถึงกับบิดหน้าหนีไม่อยากฟังเสียงหยาบคายที่ร่างสูงเอ่ยออกมาอย่างหน้าไม่อาย!
“ไม่! ไม่.....อะอ๊า!!!!!”
ความเจ็บปวดถูกส่งเข้ามาในกายครั้งแล้วครั้งเล่าจนได้กลิ่นคาวเลือดและความเปียกชื้นบริเวณโคนขาขาวมือเล็กโอบกอดต้นคอหนาไว้แน่นเพื่อหาที่ยึดเหนี่ยว
ตัวของทั้งสองยังโยกตามแรงของกันและกันไปเรื่อยๆน้ำตาที่ไหลริน เลือดแห่งความบริสุทธิ์ที่ไหลเยิ้มออกมาจากช่องทางรักไม่ได้เป็นสิ่งเตือนสติร่างสูงเลยสักนิดว่าทำผิดร้ายแรงขนาดไหน
ไม่ละอายต่อบาปทั้งๆที่เราเป็น ‘พี่น้อง’ กัน!!!
“อื้มม...อ๊าสส์!!! จะถึงแล้ว...อา~~ ถึงแล้วๆ อื้มมมมมม.........!” ร่างหนากระตุกถี่ๆก่อนจะปล่อยน้ำคาวเข้ามารดช่องทางรักที่เต็มไปด้วยเลือดสีแดงสด
“ฮึก! ฮืออๆ....ออกไปผมขอร้อง ออกไป!” กำปั้นเล็กทุบอกหนาอย่างหมดเรี่ยวแรงริมฝีปากเล็กพร่ำร้องอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร
ริมฝีปากหนาจูบซับน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาหวานเบาๆก่อนจะถอนกายออกมือเล็กทั้งสองข้างถูกปล่อยลงวางบนพื้นผ้าปูที่นอนที่ยับยู่ยี่ดวงตากลมค่อยๆหลับลงช้าๆ
มันจบแล้วสินะ...
แต่ไม่เป็นอย่างที่คิดร่างสูงพลิกร่างบางให้นอนคว่ำหน้าลงกับหมอนใบใหญ่สะโพกมนถูกยกขึ้นอีกครั้งก่อนที่แกนกายแข็งขืนจะถูกกระแทกส่งเข้ามาทีเดียวจนสุดความยาว!
“อ๊า!!!!!!!!” มือเล็กจิกเข้ากับหมอนอย่างไร้เรี่ยวแรง
“อา~~~!! มึงสุดยอดมาก! อืออออ.....อ๊าส์!!!!~~” ความเจ็บปวดสูงส่งผ่านเข้ามาอีกครั้งซึ่งเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่อาจรู้ได้สำหรับค่ำคืนนี้
ร่างเล็กปวดระบมไปทั่วท้องเอวบางถูกมือใหญ่ของใครอีกคนบีบระบายอารมณ์จนเป็นรอยแดงชัดเจน อยากจะขยับหนีแต่ก็ไร้เรี่ยวแรง ทำไมมันทรมานอย่างนี้…!
“พอสักทีเจ็บแล้ว ผมเจ็บ!!! ฮืออๆๆ โอ๊ย!! เจ็บ....”
“มึงทำกู อ่า!! บ้ามากเลยนะ รู้ไหม....อ๊า~~” ร่างสูงขยับกายเข้าออกรุนแรงช่องทางคับแน่นฉีกขาดและเต็มไปด้วยบาดแผล กายใหญ่โน้มตัวลงมาทาบทับแผ่นหลังบางปากหนาระดมจูบไปทั่วลำคอและใบหูเล็กทั้งสองได้ยินเสียงครวญครางและเสียงหอบหายใจของกันและกันได้ชัดเจน
ดวงตาหวานเริ่มพร่ามัวหูเริ่มอื้ออึงแทบไม่ได้ยินเสียงอะไรสักอย่าง มือหนาจังคางเรียวให้หันไปรับจูบอันแสนน่าขยะแขยงและหยาบกร้านนั้นด้วยความไม่เต็มใจริมฝีปากถูกกัดจนเป็นแผลหลายจุด
“มึงจำเอาไวว่ามึงเป็นของกู! อ่ะ! เป็นของกูแค่คนเดียว!!! อ๊าส์~~~~”
“อึก...อึก!”ร่างบางไม่ตอบอะไร ทำได้เพียงแต่หลับตาลงไปอย่างเหนื่อยล้า
ความรู้สึกสุดท้ายก่อนจะหมดสติร่างบางรับรู้ได้แค่เพียงความเจ็บปวดที่แกนกายใหญ่กระแทกกระทั้นเข้ามาในช่องทางรักที่พังยับเยิน!
---------------------------------------------------------------------------------------------------
อย่าลืมเม้นเพื่อให้กำลังใจไรเตอร์ด้วยนะ :)
Guest
