[ Fic HangCheng ] Special : Strawberry Cake NC18+

สวัสดีค่ะ I AM PIMMIE► สาวแว่นนะคะ

เรื่องนี้เป็นฟิคสั้น หางxเฉิง (HuangYuHangxDingChengXin TFfamily)  แปลมาจากภาษาจีนเพื่อแก้บนค่ะ

เนื่องจากฮว๋างยู่หาง หรือหางหางของเราเดบิวต์ในชื่อซุนอี้หาง ชมรมดนตรีอี้อานค่ะ

จริงๆ เราบนไว้แค่ว่า หากน้องกลับมาจะแปลฟิคจีนคู่นี้ 1 เรื่องเฉยๆ แต่เพื่อนๆ ขอให้ลงค่ะ (จะบาปมั้ยเราเลือกแปล 18+ ด้วย 555+)

สำนวนอาจจะไม่ดีเท่าไหร่และอาจจะมีแปลผิดพลาดไปบ้าง

ก็ต้องขออภัยนะคะเพราะแปลเป็นครั้งแรกและไม่ถนัด NC ด้วยค่ะ

ติชมได้ ขอความกรุณาด้วยนะคะ ^ ^

ต้นฉบับ >> http://pianke.me/pages/read/articleInfo.html?id=5808ffbd02334dd418d01d0d&&v=1

By… Aplus_Poison_1002

[Trans…I AM PIMMIE►]

【航鑫】血泪番外 草莓蛋糕

Special : Strawberry Cake NC18+

“ฮว๋างยู่หางงงง~” ติงเฉิงซินเดินขยี้ตาออกมาจากห้องน้ำที่เต็มไปด้วยไอน้ำร้อน ชุดคลุมอาบน้ำอยู่ในสภาพหลุดลุ่ย เผยให้เห็นแผ่นอกขาว แต่เฉิงซินก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร เจ้าตัวโผเข้าไปหาอ้อมแขนของฮว๋างยู่หางด้วยรอยยิ้ม

ฮว๋างยู่หางนั่งอยู่บนเตียง อ้าแขนรับเจ้าจิ้งจอกน้อยเข้ามาหา พร้อมบ่นพึมพำ “นายอ่ะ...ไม่เช็ดผมอีกแล้วนะ เดี๋ยวอีก 2 วันก็ปวดหัวหรอก”

“ก็มีนายอยู่นี่นาาา~” ติงเฉิงซินหัวเราะเบาๆ แล้วคุกเข่าลงตรงหน้ายู่หาง ฮว๋างยู่หางจึงหยิบผ้าขนหนูมาช่วยเช็ดผมให้อย่างเลี่ยงไม่ได้ ใบหน้าเล็กค่อยๆ ขึ้นสีแดงอมชมพู แสงจากโคมไฟสีเหลืองสลัวๆ ทำให้ใบหน้านั้นน่าดึงดูดมากยิ่งขึ้น

“ไม่สบายรึเปล่า?” ฮว๋างยู่หางถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเขาดูเหนื่อยเล็กน้อย ยู่หางมักจะเป็นห่วงสุขภาพของเขาเสมอ

ติงเฉิงซินแอบขำเบาๆ ผละออกจากฮว๋างยู่หาง “ฉันไม่ใช่หลินไต้อวี้*นะ ไม่ได้บอบบางขนาดนั้น ฉันแค่ง่วงนิดหน่อยอ่ะ” (*หลินไต้อวี้ นางเอกนิยายเรื่องความฝันในหอแดง) ติงเฉิงซินซบไหล่ฮว๋างยู่หางอย่างเกียจคร้าน “นายเช็ดเร็วๆ หน่อยสิ”

“โอเคๆ” ฮว๋างยู่หางเห็นว่าผมของเขาเช็ดจนเกือบแห้งแล้ว ก็ไปโยนขนหนูไว้ในห้องน้ำ พอกลับออกมาก็เห็นติงเฉิงซินสวมชุดนอนแล้ว แต่ไหนแต่ไรเฉิงซินเป็นเด็กตัวผอม เอวบางจนกลัวว่าพอจับแรงๆ แล้วจะหักเอาได้ ผิวก็ขาว บวกกับความง่วงของเจ้าตัวและการเคลื่อนไหวที่อ้อยอิ่งทำให้ดูเซ็กซี่อย่างบอกไม่ถูก เหมือนกับกำลังยั่วเขาอยู่เลย

ฮว๋างยู่หางกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เหม่อมองค้างนิ่งอยู่อย่างนั้น จนติงเฉิงซินที่สวมชุดนอนเรียบร้อยแล้วหันกลับมา โบกไม้โบกมืออยู่ตรงหน้าเขา “คิดอะไรอยู่อ่ะ?”

“หา?” ฮว๋างยู่หางรู้สึกตัวขึ้นจากภวังค์ มองเห็นใบหน้าหวานกับนิ้วเรียวโบกอยู่ด้านหน้า ก็เริ่มหน้ามืด ยู่หางขยับเดินไปข้างหน้าก่อนรั้งติงเฉิงซินเข้ามาในอ้อมแขน แล้วล็อคริมฝีปากอิ่มไว้โดยไม่มีการบอกล่วงหน้า 2-3 นาทีผ่านไปก็ยิ่งรุนแรงขึ้น ราวกับจะกลืนกินร่างบางเข้าไปทั้งตัว

“อืมมม.....” ติงเฉิงซินตกใจจึงขัดขืนในตอนแรก ก่อนจะค่อยๆ โอนอ่อนตาม ร่ายกายอ่อนปวกเปียกจนแทบไม่มีแรงอยู่ในอ้อมแขนของยู่หาง ร่างบางค่อยๆ รั้งฮว๋างยู่หางไปยังเตียงกว้างที่อยู่ด้านหลัง

รสจูบเร่าร้อนยังคงดำเนินต่อไป จนชุดนอนของติงเฉิงซินเลิกสูงขึ้น ทุกอย่างดำเนินไปจนถึงจุดที่กำลังจะมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น พอฮว๋างยู่หางรู้สึกตัวว่ากำลังทำอะไร ก็ทำสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก รีบผละออกจากคนใต้ร่าง

“เป็นไรไป?” ติงเฉิงซินหอบหายใจพลางลืมตาขึ้นสองแขนโอบรอบคอของเขาไว้ ใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ

“กลางคืน...กลางคืนอากาศหนาว...อย่าเป็นหวัดล่ะ” ยู่หางไม่กล้าสบตามองร่างบางตรงๆ เขารีบตลบผ้าห่มหนาขึ้นมาปิดร่างกายของเฉิงซินไว้อย่างกลัวใจตัวเอง แล้วรีบลุกออกไป

“อย่าไปสิ~” ติงเฉิงซินเกี่ยวคอร่างหนาไว้ ฮว๋างยู่หางรู้ดีว่าเจ้าจิ้งจอกน้อยตัวนี้ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแล้ว แต่เขาก็กลัวว่าจะทำให้ร่างบางต้องเจ็บตัว ก็เลยไม่กล้าทำ แต่ร่างกายส่วนนั้นของเขาแข็งขืนขึ้นมาแล้ว

“ยู่หางงงงง~” ติงเฉิงซินค่อยๆ ลุกขึ้นแล้วคุกเข่าลงตรงหน้าเขา เป่าลมหายใจอุ่นร้อนลงบนลำคอฮว๋างยู่หาง เป็นเหมือนการยั่วคนตรงหน้าโดยไม่ต้องพูดอะไร

“เฉิงเฉิง...อย่าทำงี้สิ...ฉัน...ฉันกลัว...” ฮว๋างยู่หางขมวดคิ้ว เสียงพูดติดๆ ขัดๆ ในลำคอ

ติงเฉิงซินไม่เข้าใจ จึงกวาดสายตามองไปส่วนนั้น ทันใดร่างบางก็ยิ้มออกมา “เจ้าหมูบ้า ฉันยังไม่กลัวเลย นายจะกลัวอะไร?” เฉิงซินพูดพลางเกี่ยวแขนยาวโอบรอบคอร่างหนา ก่อนประทับริมฝีปากสีสดลงกับคนตรงหน้า

“เฉิงเฉิง...” ยู่หางจูบตอบร่างบาง ก่อนไล่ริมฝีปากไปพรมจูบบนลำคอขาว “ครั้งนี้...ฉันจะไม่ทำให้นายเจ็บเด็ดขาดเลย”

ติงเฉิงซินยิ้มทั้งหลับตา ปล่อยให้ฮว๋างยู่หางประทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากแดงอีกครั้ง ก่อนไล่ลงไปบดจูบตรงลำคอ กระดูกไหปลาร้า ลงมายังแผ่นอกขาว ทิ้งรอยฟันสีกุกลาบไว้บนผิวเนียน รอยกัดแสบๆ คันๆ แสดงถึงความรักที่จริงใจ

“อืม....” การกระทำของฮว๋างยู่หาง ทำให้ร่างบางหลุดเสียงครางออกมาเบาๆ แต่สำหรับฮว๋างยู่หางแล้วนี่เป็นสิ่งกระตุ้นความต้องการอย่างดี

“เฉิงเฉิง...ฉันจะไม่ทำให้นายเจ็บ...” ร่างหนาให้คำสัญญา ก่อนบดจูบลงบนริมฝีปากบางอีกครั้ง สองมือวางค้างอยู่บนเอวบาง

ติงเฉิงซินรั้งคอคนตรงหน้าไว้แล้วจูบตอบ...นาน จนหยาดน้ำใสหยดลงบนอกขาว ปลุกเร้าอารมณ์ของร่างสูงเป็นอย่างดี

ริมฝีปากของฮว๋างยู่หางยังคงทำงาน ขณะเดียวกันนิ้วเรียวก็ลูบไล้ลงไปยังโคนขาขาว ก่อนจะค่อยๆ สอดเข้าไปยังช่องทางด้านหลัง

“อ๊ะ...เจ็บ...” ทันทีที่รู้สึกถึงการรุกล้ำเข้ามา ติงเฉิงซินก็ขมวดคิ้วแน่น สองมือยึดเตียงไว้ไม่ปล่อย ยู่หางหยุดครู่หนึ่งเพื่อมาจูบซับน้ำตาจากความเจ็บปวดให้ร่างบาง พร้อมกับขยับมือไปจัดการกับส่วนอ่อนไหวของเฉิงซิน หยอกล้อเร็วๆ ช้าๆสลับกันไป

“อืม...อ่า...อย่า...อย่า...” เฉิงซินสะอื้น “ฮว๋างยู่หาง...ปล่อย...ปล่อยนะ” ร่างเล็กบิดกายไปมาบนผ้าปูที่นอน เพราะติงเฉิงซินไม่รู้ว่าจะจัดการกับความต้องการของตัวเองอย่างไร

“อย่าขยับนะ” เสียงของฮว๋างยู่หางทำให้คนตัวเล็กหยุดขยับสะโพกไปมา ก่อนปล่อยให้นิ้วเรียวรุกล้ำเข้ามาในช่องทางแคบอีกครั้ง

“อ๊าาา” ติงเฉิงซินครางหวาน เมื่อถูกกระตุ้นทั้งทางด้านหน้าและด้านหลังพร้อมกันด้วยความอ่อนโยน

“อ๊ะ...งื้อ...อืมมม...ฮ้าาา...อย่า...อย่า...อ๊า...” ความปรารถนาด้านหน้าได้รับการปลดปล่อย ของเหลวอุ่นร้อนสีขาวขุ่นปลดปล่อยบนหน้าท้องได้รูปของทั้ง 2 คน

ติงเฉิงซินทิ้งตัวลงหอบหายใจบนเตียง ใบหน้าขึ้นสีระเรื่อ ร่างกายกระตุกอย่างควบคุมไม่ได้ พลางมองฮว๋างยู่หางที่หอบหายใจเพื่อสะกดความต้องการที่มากขึ้นแทบกลั้นไม่อยู่ มือเรียวเอื้อมไปหยิบสารหล่อลื่นที่เตรียมไว้บนตู้หัวเตียง ติงเฉิงซินค่อยๆ เอนตัวลงบนเตียง แต่พอมองเห็นสิ่งที่อยู่ในมือของฮว๋างยู่หาง ใบหน้าขาวก็เปลี่ยนเป็นสีแดงจัดไปจนถึงใบหู สบถออกมาด้วยความโกรธปนอาย “เจ้าบ้า...นายเตรียมพร้อมฉันไปแล้วน่า”

ฮว๋างยู่หางหัวเราะในลำคอ ร่างเล็กถึงกับหงุดหงิดเมื่อร่างสูงไม่ตอบอะไรกลับมา เฉิงซินหลับตา แล้วยอมให้ร่างสูงจัดการตัวเองต่อ

ฮว๋างยู่หางเทเจลหล่อลื่นลงบนฝ่ามือเพื่อให้อุ่นขึ้นก่อนใช้นิ้วแตะลงไป แล้วสอดไปยังช่องทางแคบของร่างบางอีกครั้ง

ช่องทางหวานตอดรัดนิ้วมือของฮว๋างยู่หาง จนเขาต้องพยายามหยุดจินตนาการตัวเองต่อจากนั้น ก่อนค่อยๆ ขยายช่องทางของร่างบางอย่างอ่อนโยน จนร่างบางค่อยๆ ปรับตัวได้ แล้วค่อยๆ เพิ่มจำนวนนิ้วเป็น 2 และ 3 ตามลำดับ จนรู้สึกได้ว่าเฉิงซินพร้อมแล้ว จึงถอนนิ้วออกแล้วจับขาเรียวมาเกี่ยวไว้รอบเอวเขา ยึดสะโพกของร่างบางไว้แล้วสอดแทรกตัวตนเข้าไปยังช่องทางด้านหลังของคนใต้ร่างด้วยแรงที่ไม่น้อย

“อ๊า!!!” นิ้วน่ะมันเทียบขนาดกับสิ่งนั้นไม่ได้เลย ช่องทางที่แทบฉีกขาดทำให้เฉิงซินกรีดร้องออกมา ดวงตากลมแดงก่ำ ร่างกายเล็กบิดเกร็งจนฮว๋างยู่หางต้องหยุดขยับ “เจ็บ....”

เหงื่อหยดโตไหลลงมาตามหน้าผากมน ฮว๋างยู่หางต้องปลุกปั่นร่างบางให้ลืมความเจ็บปวดและความติดขัดเหล่านั้นไปอีกครั้ง รอให้ติงเฉิงซินปรับตัวให้ชินได้อีกครั้ง

“อื้อ...อ๊ะ...ยู่หาง...ยู่หาง....” เสียงหวานสะอื้นเรียก มือเรียวปัดป่ายไปทั่วเตียงจนผ้าปูยับยู่ยี่ไปหมด ช่องทางบอบบางทำให้ฮว๋างยู่หางแทบทนไม่ไหวจนต้องขยับตัว ยิ่งแทรกตัวเข้าไปลึกเท่าไหร่ เสียงครางหวานก็ยิ่งดังมากขึ้นเท่านั้น และยิ่งทำให้ยู่หางหมดความอดทนที่จะไม่รุนแรงกับคนตรงหน้าไป

“อ๊า...อ๊าาา...เจ็บ...” ฮว๋างยู่หางจับร่างบางให้เปลี่ยนท่าทาง ท่าทางของเฉิงซินในท่าคุกเข่าบนเตียงทำให้ยู่หางแทรกตัวเข้าไปได้ลึกกว่าเดิมและทำให้คนตัวเล็กครางหวานยิ่งขึ้นกว่าเดิม และเมื่อยู่หางขยับตัวไปกระทบบางจุดภายในตัวของเฉิงซิน ร่างบางก็กระตุกเกร็ง หวีดร้องแทบจะทันที

“ตรงนี้เหรอ?” ร่างหนาหัวเราะในลำคอ กระแทกจุดอ่อนไหวของร่างบางซ้ำๆ จนเฉิงซินครางไม่เป็นภาษาแทบจะร้องไห้ “อ๊ะ...อ๊ะ...ไม่...อย่านะ...อ๊าาา!” หลังจากเสียงครางหวานสิ้นสุดลง ติงเฉิงซินก็ปลดปล่อยออกมาอีกครั้ง

หลังจากปลดปล่อยมา 2 ครั้งทำให้เฉิงซินเหนื่อยล้า ทิ้งตัวลงบนเตียง ฮว๋างยู่หางพลิกตัวร่างบางมาอยู่ใต้ร่างของตน ก่อนยกขาเรียวสูงขึ้น กระแทกตัวลึกไปยังจุดอ่อนไหวอีกครั้ง

“อื้อ...” ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา “ไม่เอาแล้ว...อื้ออออ...ไม่เอา...”

หลังจากกระแทกกายซ้ำๆ หลายครั้ง ฮว๋างยู่หางก็คำรามในลำคอ สังเกตปฏิกิริยาของร่างบางก่อนถอนกายออกในวินาทีสุดท้าย ปลดปล่อยของเหลวสีขาวขุ่นบนหน้าท้องขาวของเฉิงซิน

ติงเฉิงซินเหนื่อยจนแทบลืมตาไม่ขึ้น แต่ก็ยังไม่ปล่อยมือจากฮว๋างยู่หาง ฟันคมของร่างหนาเลื่อนลงไปขบสะโพกบาง ร่างบางนอนแผ่อยู่บนผ้าปูที่นอนสีเข้ม เม็ดเหงื่อผุดพรายไปทั้งร่าง บอกไม่ได้ว่าน้ำรักที่เปรอะเปื้อนบนหน้าท้องขาวนั้นของใครเป็นของใคร ภาพทั้งหมดนั้นทำให้ร่างสูงพอใจเป็นอย่างมาก

ยู่หางใส่ใจเฉิงซินมาก เขาบรรจงจูบเบาๆ ที่พวงแก้มขาว ก่อนรีบสวมเสื้อผ้าแล้วเข้าไปเตรียมน้ำใส่อ่างไว้ แล้วกลับมาอุ้มร่างบางไปวางในอ่างอย่างระมัดระวัง

ติงเฉิงซินลืมตาขึ้นเล็กน้อยก่อนหลับตาลงไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้ฮว๋างยู่หางทำความสะอาดร่อยรอยแห่งความรักให้สะอาดหมดจด

หลังจากอาบน้ำและสวมเสื้อผ้าให้ร่างบางแล้ว ยู่หางก็อุ้มเฉิงซินกลับไปที่เตียง จากนั้นก็รีบไปทำความสะอาดร่างกายตัวเองแล้วกลับมาซุกตัวลงข้างๆ เฉิงซิน โอบกอดคนตัวเล็กเข้ามาแนบอก

“หงือ...” ติงเฉิงซินส่งเสียงออกมาเบาๆ ซุกตัวเข้าไปในอ้อมกอดของคนข้างกาย ดวงตาหวานของเจ้าจิ้งจอกน้อยปรือลง ก่อนพึมพำด้วยเสียงง่วงๆ “เจ้าหมู...สุขสันต์วันเกิด~”

ฮว๋างยู่หางหันไปมองนาฬิกา เข็มสั้นกับเข็มยาวชี้อยู่ที่เลข 12 พอดี ตอนนี้เป็นวันเกิดของเขาแล้ว ในใจก็รู้สึกอุ่นวาบขึ้นมา ยู่หางกระชับอ้อมกอดก่อนประทับริมฝีปากลงไปบนหน้าผากมน “เฉิงเฉิง...ขอบคุณนะ...”

แต่ฮว๋างยู่หางก็ไม่ทันได้เห็น ว่าคนในอ้อมกอดของเขา แอบกระตุกยิ้มมุมปากเบาๆ

.

.

.

--------END--------

ขอส่งท้ายสักเล็กน้อยค่ะ...

ไม่ว่าต่อจากนี้จะมี หางเฉิง อีกหรือไม่ก็ตาม

แต่เราจะยังศรัทธาในเรือลำนี้ ศรัทธาในช่วงเวลาดีๆ ที่น้องมีให้กันตอนสมัยอยู่ TFfamily

และเราจะสนับสนุนน้องทั้ง 2 คน ต่อไปเรื่อยๆ ค่ะ รักๆ ♥

I AM PIMMIE►