กลเสน่หา สาวฝึกงาน

คำโปรย

เธอเกิดมาไม่เคยแม้จะได้สัมผัสกับคำว่าความรักเป็นเวลา 23 ปีแต่แล้ว!!!!!

“ในเมื่อคุณแอบรักผมเข้าเต็มเปาแล้ว คุณจะปฏิเสธข้อเสนอของผมทำไมกัน”ฟาร์เรลล์  แม็คครอว์ เชฟหนุ่มชาวอเมริกันเอ่ยถามด้วยสีหน้าฉงนและไม่เข้าใจว่าเหตุใดหญิงสาวจึงปฏิเสธข้อเสนอของเขา ก็ในเมื่อมีผู้ชายหน้าตาหล่อเหล่า หุ่นเพอร์เฟคอย่างเขาหยิบยื่นโอกาศให้ขนาดนี้  ผู้หญิงทุกคนที่พบเห็นต่างอ่อนระทวยให้ชายหนุ่มกันเป็นแถวแต่เธอกลับปฏิเสธท่าเดียว โอ้ยยคนหล่องง??

“ เอ่อ…คือว่า” สรัลชนา ไม่สามารถบอกเหตุผลที่ตนไม่ตอบรับข้อเสนอของเขาได้ในเมื่อคิดๆดูแล้วเขาทั้งหล่อ รวย แถมหุ่นล่ำปล้ำง่าย เอ้ยๆ หุ่นล่ำน่าขย่ำ และไม่มีอะไรคู่ควรกับผู้หญิงอย่างเธอเลยสักนิด แล้วจะไม่ให้เธอปฏิเสธได้อย่างไรเล่า

“ ผมจะถามคุณเป็นครั้งสุดท้ายนะไรท์ ว่าคุณจะเป็นแฟนกับผมดีๆหรือไม่” ฟาร์เรลล์เขยิบเข้ามาชิดกับหญิงสาวชนิดใบหน้าห่างกันแค่เพียงไม่กี่เซ็น

“อ้อถ้าคุณยังให้คำตอบกับผมวันนี้ไม่ได้ วันนี้ผมใจดีให้เวลาคุณกลับไปคิดคืนนี้ แล้วพรุ่งนี้ผมจะมารอฟังคำตอบจากคุณ” แล้วชายหนุ่มก็หลังเดินจากไปพร้อมกับมุมปากที่มีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้า

(อ๊าย!!!อีตาบ้ามาเรียกฉฉันว่าไรท์ได้ไง ชั้นชื่อข้าวตูย่ะ!!! คนบ้าอะไรพูดเองเออเองเสร็จสับก็จากไป แล้วฉันจะทำยังไงต่อไปดีเนี้ยยายข้าวเอ้ย)

มาลุ้นกันนะคะว่า ฟาร์เรลล์จะทำอย่างไร ถึงทำให้หนูข้าวตูตอบรับข้อเสนอ

ของฝากเนื้อฝากตัวกับผลงานชิ้นแรกของเพิร์ลด้วยนะคะ ถ้าหากผิดพลาดประการใดได้โปรดช่วยเม้นและคอยติชมให้เพิร์ลได้นะคะ  ขอบคุณค่ะ

ปอลอ.พึ่งจะหัดเขียนเป็นครั้งแรกเรื่องแรกเลยค่ะ