Fic The mask singer (Yaoi) Nc-17 เจ้าชายแวมไพร์ที่น่ารัก

Fic The mask singer (Yaoi) #ทุเรียนทิ่มอีกา

"การรังแกคนแก่นี่... มันสนุกจริงๆเลยฮะ :)"

"ข้าแก่กว่าเจ้านะ! เด็กบ้า!!"

-กลางดึกคืนหนึ่ง บนดาดฟ้า-

"อ่ะนี่.. เลือดขวดสุดท้ายละนะคุณชาย ฉันหามาให้นายได้แค่นี้แล้ว" หน้ากากหมูป่าเอ่ยกับอีกคนที่รับของไป

"ที่เหลือ... นายต้องไปจัดการเอง ฉันช่วยได้แค่นี้แหละ"

"อ่า.. ขอบใจ" ร่างเพรียวบางตอบเบาๆก่อนจะเหลือบมองขวดเลือดที่ถืออย่างเพลียๆ เขาแทบไม่ได้แตะตัวมนุษย์สักครั้งเลย และนี่อาจจะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่เขาจะเลือกเหยื่อ...

"ระวังตัวด้วยล่ะ พวกนักล่าชั้นสูงค่อนข้างเยอะนัก พวกนั้นจะล่าแวมไพร์และฆ่าไม่ปรานีด้วยล่ะนะ" หญิงสาวเอ่ยก่อนจะโดดหายไป

'พูดแบบนี้.. ก็ล่าเหยื่อยากแล้วล่ะสิ...' เขาคิดก่อนจะลงไปปะปนกับฝูงชนอย่างแนบเนียนดั่งมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง..

แต่...

โชคดันไม่เข้าข้างสักเท่าไหร่..

หมับ!     ขวับ!

"พี่ชายฮะ~คุณทำตัวหลอกไม่เนียนเลยนะ~~" เจ้ามนุษย์ใส่หน้ากากขนุน..ไม่สิ ทุเรียนแถมยังเด็กกว่าพูดกับเขาไม่พอแถมยังออกแรงบีบไหล่อีก จนร่างบางร้องออกมาด้วยความเจ็บ

"จะมากับผมดีๆหรือจะให้โดนฆ่าล่ะฮะ~?" เจ้านี่มันถามกวนมาก เขาหนีไม่ได้ด้วยสินี่แหละปัญหา...เพราะแรงจะหนียังไม่มีเลย เลือดไม่เพียงพอ...ยังไงล่ะ

"..ก็ได้..." คนแก่กว่าจำต้องยอมไปกับเด็กนี่จนกระทั่งมาถึงห้องๆหนึ่ง ซึ่งมันมืดแต่ยังพอมีแสงไฟสลัวๆบ้าง

"พี่ชายเป็นแวมไพร์ที่แปลกจริงๆเลยนะฮะ~ ถึงขนาดยอมเดินตามมนุษย์ที่พี่เกลียดชังซะด้วย~" เจ้าเด็กนั่นล็อคกลอนประตูก่อนจะหันมาพูดกับเขาด้วยสีหน้าร่าเริง

รู้ดีอีกนะ... ไอ้เด็กนี่..

เขากัดฟันเหมือนข่มอารมณ์ไว้ไม่ให้โกรธ หน้ากากทุเรียนมองอาการของอีกฝ่ายออกก็ยิ่งได้ใจเข้าไปอีก ร่างหนาเดินประชิดร่างบางอย่างรวดเร็วก่อนจะเลิกหน้ากากของอีกาดำขึ้นให้เหลือแต่ใบหน้าครึ่งล่าง

"ถ้าเป็นแวมไพร์ตัวอื่น.. คงโดนผมฆ่าไปนานแล้วนะเนี่ย~ แต่เห็นแก่พี่ชายที่น่ารักแบบนี้" พูดแล้วก็เลิกหน้ากากของตัวเองขึ้นครึ่งใบหน้า

"ทำไม...อุ๊บ!!?" หน้ากากอีกาดำกำลังจะพูดแต่ก็ถูกอีกคนประกบจูบ แถมขยับตัวไม่ได้เหมือนถูกมนต์สะกดเอาไว้ มือหนารวบข้อมือทั้งสองของร่างบางไว้เหนือหัว ส่วนมืออีกข้างบีบแก้มให้อ้าปาก ร่างบางเผลออ้าทำให้ลิ้นหนาแทรกเข้าไปความหาความหวานในโพรงปากได้อย่างง่ายดายโดยไม่ให้ร่างบางได้หายใจ

"อื้อ!!" อีกาดำเริ่มหายใจไม่ออกจึงดิ้น ทำให้อีกฝ่ายถอนจูบอย่างเสียดาย ทุเรียนมองร่างตรงหน้าที่กอบโกยอากาศอย่างอ่อนแรง

"อันที่จริง..ผมเป็น'ฮันเตอร์'นักล่าแวมไพร์ที่เลื่องลือ บทสนทนาของพี่ชายและพี่สาวน่ะ.. ผมได้ยินหมดแล้วล่ะ หึๆๆ..." ร่างหนาก้มไปกระซิบอีกฝ่าย อีกาดำถึงกับอึ้ง..

"ด..ได้ยังไง!? งั้นเจ้าก็รู้ว่าข้าเป็นใครใช่มั้ยล่ะ?!" เขาถามคนตรงหน้าด้วยความตะลึง

"รู้สิฮะ~ เจ้าชายแวมไพร์.. ผู้ที่ไม่เคยแตะต้องมนุษย์สักนิดเดียว กำลังจะตายเพราะขาดเลือดยังไงล่ะฮะ~~" ทุเรียนตอบก่อนจะขบหูของอีกาดำเบาๆเพื่อเพิ่มความเสียวให้อีกฝ่ายเล่น

"อึก...!" เขาเสียท่าให้กับเด็กนี่เข้าแล้วล่ะสิ!! บ้าเอ๊ย... เขากัดปากตัวเองจนห้อเลือดด้วยความแค้นและความโง่ของตัวเองที่หลงกลเดินตามมาด้วย ยิ่งคิดยิ่งโมโห....

"แต่ผมมีข้อเสนอนะฮะคุณหน้ากากอีกาดำ~" เด็กตรงหน้าพูดอย่างสุภาพด้วยเสียงกวนๆ อยากจะถีบมันจริงๆ..

"ข้อเสนอ?" เขาเงยหน้ามอง หน้ากากทุเรียนพยักหน้านิดๆ

"ข้อเสนอ..ที่จะช่วยยื้อชีวิตของคุณไว้นะฮะ :)"

"อา..." อีกาดำรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดรึป่าว? หรือมันจำเป็น? แต่ตอนนี้หัวสมองของเขาขาวโพลนไปหมดด้วยฝีมือของเจ้าทุเรียนกวนนั่น ไอ้บ้าเอ๊ย...

"ผิวของคุณขาวมากเลยนะฮะ~" ทุเรียนขบเม้นเป็นรอยจ้ำๆตามจุดต่างๆและคอบนร่างของอีกคนอย่างหมั่นเขี้ยว ซึ่งอีกคนก็ร้องครางเสียงเบาด้วยความพอใจ

ร่างของทั้งสองอยู่บนเตียงโดยปราศจากเสื้อผ้าใดๆ...

"อ้ะ!?" อีกาดำสะดุ้ง เพราะทุเรียนกำลังจับส่วนอ่อนไหวเข้าให้น่ะสิ!! และตอนนี้เจ้าเด็กนั้นกำลังรูดขึ้นลงอย่างไม่สนใจด้วย ร่างบางแอ่นอกด้วยความเสียงซ่าน ความอัดอั้นถูกปลดปล่อยออกมา แต่อีกฝ่ายกลับเลียน้ำนั้นเข้าไป ซึ่งอีกาดำมองอย่างตะลึงและอาย 'กินไปได้ยังไง!!?'

"หวานจังฮะ~ เอาล่ะเรามาสนุกกันดีกว่านะฮะ มันพึ่งจะเริ่มเท่านั้นเอง~~" ไม่พูดปล่าวเอานิ้วใส่เข้ามาทีเดียวสามนิ้ว ร่างบางกรีดร้องด้วยความตกใจและเจ็บ จนเด้งตัวมากอดอีกคนแน่น

"คนแก่อ่อนไหวง่ายจังเลยนะฮะ~ ข้างในนี่ทั้งร้อนและแน่นนะเนี่ย แบบนี้ผมก็ลำบากน่ะสิ หึๆ" ถอนนิ้วออกปุ๊ปกำลังจะใส่ที่ใหญ่กว่าเข้าไป แต่ถูกร่างเล็กกว่าผลักให้นอนลง ส่วนเจ้าตัวขึ้นคร่อมแล้วค่อยๆใส่ของร่างหนาเข้ามาทีละนิดจนสุดมิดลำ ร่างบางครางเสียงกระเส่าด้วยความเจ็บจนน้ำตาปริ่ม

"อ๊าา...อึก..." เมื่อเริ่มคุ้นก็ค่อยๆขยับขึ้นลง และกัดปากตัวเองยั่วอีกคนตรงหน้าที่นอนเป็นทาสอยู่

"แหม~ยั่วผมหรอฮะ? คุณกินเลือดผมสิ" ทุเรียนดึงอีกคนให้โน้มหน้ามาไว้ข้างไหล่ของตนก่อนแล้วเริ่มทำหน้าที่ปลุกเร้าอารมณ์ด้วยการบีบยอดเม็ดชมพู โดยร่างบางจำต้องกัดไหล่อีกคนและดูดเลือดอย่างกระหาย

"ซี้ด..." ทุเรียนทนเจ็บจากคมเขี้ยวที่ฝังลงมาที่ไหล่ของเขาอย่างอดทน จึงกระแทกโดนจุดกระสันของร่างบางเข้าให้จนมีเสียงอู้อี้ดังในลำคอเพราะกำลังดูดเลือดอยู่ ร่างหนายิ้มมุมปากขยับสะโพกอีกฝ่ายขึ้นลงโดยที่ร่างบางขยับตามจังหวะนั้นอย่างเร็ว

"อ๊าาาา...ท....ทุเรียน ข..ข้าไม่ไหวแล้..ว" หลังจากดูดเลือดจนสมใจ อีกาดำกระซิบบอกอีกคนด้วยน้ำเสียงแหบพร่าที่ดูเซ็กซี่ ยิ่งทำให้ทุเรียนทนไม่ไหวจึงกระแทกลึกเข้าไปก่อนจะปลดปล่อยในตัวของอีกคน ร่างบางก็ปลดปล่อยเลอะหน้าท้องของตัวเอง อีกาดำคิดว่ามันจบแล้ว...

แต่...มันไม่จบง่ายๆแบบนั้นน่ะสิ..

"ผมชักจะถูกใจเข้าให้ซะแล้วสิฮะ~"

"ม..ไม่นะพอ"

-รุ่งเช้า-

"สงสัยเล่นหนักไปหน่อยแหะ.. หลับลึกเลย" ทุเรียนลูบหัวอีกฝ่ายอย่างเบามือ ก่อนจะนึกถึงแผนที่เขากับหน้าหมูป่าเตรียมเอาไว้

'เจ้าชายเริ่มอ่อนแรง ขืนเป็นแบบนี้ต่อไป..' หน้ากากหมูป่าเอ่ย

'แล้วจะทำอย่างไรล่ะฮะ?' เขาเอ่ยถาม

'ข้าจะให้เจ้ามารับตัวเขาไป เดี๋ยวข้าคุยกับเจ้าชายเอง'

'เป็นแผนสินะฮะ?'

'ใช่'

'ร้ายนักนะฮะ...หน้ากากหมูป่าเนี่ย..' เขานึกขำในใจก่อนจะล้มตัวนอนกอดร่างบางที่ยังหลับใหลโดยที่ไม่รู้เรื่องแผนนั่นอะไรเลย...

…The End…