ผมเป็นแค่คนธรรมดา..ทำไมต้องเอาชะตากรรมของโลกมาฝากไว้ที่ผม ?

หากจะให้เล่าถึงโลกที่ผมอยู่ล่ะก็มันคงจะยาวมาก เรื่องราวต่าง ๆ มากมายที่ตัวผมและพรรคพวกไม่สิที่คนทั้งโลกต้องเจอให้เล่าทั้งวันก็คงไม่จบแต่ล่ะเหตุการณ์ผมจำได้ไม่มีลืม มันติดแน่นฝังรากลึกเข้าไปในความทรงจำจนยากที่จะลืมเลือน เพียงหลับตาภาพเหล่านั้นก็จะผุดเข้ามาในหัวเสมอ

ผมเป็นเพียงเด็กวันรุ่นธรรมดา ๆ ฐานะทางบ้านก็กลาง ๆ หน้าตารวมถึงความสามารถเองก็ด้วย ผลการเรียนก็ไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่ แต่อย่างน้อยก็ไม่เคยตกล่ะนะ

ทุก ๆ วันตื่นเช้าล้างหน้า อาบน้ำและไปโรงเรียน ชีวิตมันควรจะเป็นแบบนี้แต่ในตอนนี้มันไม่ใช่

เมื่อไม่กี่อาทิตย์มานี้เองได้เกิดเหตุการณ์ที่ชาวโลกทุกคนจะไม่มีวันลืมได้แม้จะอยากลืมแค่ไหนก็ตาม

วันที่ท้องฟ้ายามค่ำคืนควรที่จะมืดมิดกลับกลายเป็นสีแดง เหล่าผู้คนต่างพากันสนใจปรากฏการณ์ธรรมชาติครั้งนี้อย่างใกล้ชิด สื่อทุกสำนักในทั่วทุกมุมโลกให้ความสนใจกับท้องฟ้าสีแดงนี้เป็นพิเศษประโคมข่าวกันไม่ยั้ง ยอดผู้ชมพุ่งสูงขึ้นเป็นปรากฏการณ์ในรอบหลายสิบปี

ในความเป็นจริงไอท้องฟ้าสีแดงแบบนี้ใช่ว่าจะไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เพียงแต่ว่าในครั้งนี้มันต่างออกไป สีแดงที่อยู่บนท้องฟ้ามันแดงแบบสีของเลือด เป็นภาพที่หาดูได้ยาก

ผมเองก็ตามดูเหตุการณ์ในครั้งนี้เหมือนกันถ่ายรูปเก็บเอาไว้ก็เยอะนะ เอาไว้ไปอวดเพื่อน และผมก็เชื่อว่าหลาย ๆ คนก็คงจะทำแบบเดียวกัน

แต่เพียงไม่นานก็เกิดเรื่องขึ้น

เมื่ออยู่ดี ๆ ที่บนฟากฟ้าของหลายประเทศก็มีวัตถุลึกลับบางอย่างที่มีรูปทรงคล้ายคลึงกับคริสตัล มันมีสีแดงเช่นเดียวกับสีของท้องฟ้า ขนาดของมันประมาณสัก 10 เมตรเห็นจะได้ ประมาณเอาจากที่เห็นในทีวี

ใช่ มันเป็นคริสตัลสีแดงที่แสนงดงามและน่าหลงไหลในเวลาเดียวกัน เมื่อมองไปที่มันราวกับสติถูกมันดูดกลืนหายไป

เพียงไม่นานเวลาแห่งความสงบสุขก็จบลง

คริสตัลสีแดงทั่วทุกมุมโลกเรืองแสงขึ้นมาก่อนที่มันจะระเบิด

รัศมีแรงระเบิดของมันมากเกินพอที่จะลบประเทศเล็ก ๆ ให้หายไปจากแผนที่ได้ในเวลาแค่ไม่กี่วินาที แต่มันก็ไม่ทำ

แรงระเบิดจากไอครัสตัลสีแดงนั้นมันลบเพียงแค่สิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้นเท่านั้นแรงระเบิดไม่ได้ฆ่าคน แต่มันทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่ไม่มีชีวิต

ชีวิตนับล้านไร้ที่อยู่อาศัยและตายลงแต่นั้นเป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น

*ลงอาทิตย์ล่ะ 1 ตอน

จะพยายามให้ตอนล่ะ 10 หน้าขึ้น