[ CATCH ME ] INTRO

-CATCH ME-

WHO I AM

WHO YOU ARE

WHO THE ONE

..CATCH..

------------------------------------------------------------------

เรื่องนี่เป็นนิยายที่ถูกเขียนออกมาจินตนาการองผู้เขียน ไม่มีการคัดลอกมาจากที่อื่น

บุคคลในเรื่องและชื่อเป็นอิมเมจที่กร๊าวใจผู้เขียน มีคำไม่สุภาพภายในเรื่องและเหตุการที่ไม่สมเหตุสมผลอยู่มากและขัดต่อศีลธรรมต่างๆ

และที่สำคัญ เรื่องนี้ส่วนใหญ่ ชายได้ชาย และเป็นยอดชายในใจคนเขียน

หากไม่ต้องใจรสนิยมท่านใด กดออกได้ค่ะ

แจ้งมาเพื่อทราบ อ่านด้วยเด้อ!

--------------------------

Intro

22:26   N. London

China Town

“ป้าบอกผมตอนไหนเถอะ” มือกร้านตบไฟเลี้ยวเมื่อผ่านหัวมุมด้านขวาของสวนสาธารณะ เอื้อมกดเร่งเสียงปลายสายที่เริ่มจะแผดเสียงไต่ระดับขึ้นไปจะสุดคีย์

“ตอนนี้ไง หูแกแตกรึไง ไม่ว่ายังไงแกก็ต้องมาให้ได้! แกคิดว่ามันง่ายนักเหรอที่จะนัดลูกสาวบ้านไหนสักคนให้มาดูตัวกับคนอย่างแกหน่ะหา!” ตอนนี้เขาพอจะจินตนาการใบหน้าอวบอูมที่แดงจัดเหมือนจะระเบิดได้ของป้าออกเลยล่ะ ตาคมปรายมองกระจกหลังก่อนหักพวงมาลัยหลับรถพยาบาลที่วิ่งตรงมาอย่างเร่งรีบ เอื้อมหรี่เสียงปลายสายเนื่องจากมีสายแทรก

“ป้าแปปหนึ่งนะ ”

“แกอย่ามาเปลี่ยนเรื่อง”

“นี่ผมอยู่ในเวลาราชการนะครับคุณแมรี่ เดี๋ยวจะโดนข้อหาขัดขว้างการทำงานของเจ้าพนักงานนะครับ” เสียงเหอะถูกส่งมาแทนคำบ่นร่ายยาว วิทยุสื่อสารขึ้นสายตรงจากส่วนกลางบนหน้าจอแอลซีดีที่ถูกติดตั้งบนรถทุกคันของกรมตำรวจ

“รายงานจากไซน่าทาว์นกลาง เกินเหตุบุกปล้นธนาคาร J. Bank ขณะนี้รถของผู้ต้องสงสัยมุตรงไปยังไซน่าทาว์นเขตเหนือ ลักษณะรถที่ใช้คือรถพยาบาลสีขาวแถบแดง…”

“ห่าเอ้ย พล่ามตั้งนาน”เสียงทุ้มตวาดลั่นรถ มือเข้าเกียร์ ดวงตาจ้องมองรถพบยาบาลคันเมื่อรู่ที่เขาหลีกทางให้ ลักษณะตรงทุกอย่าง ความเร็วรถถูกเร่งเมื่อหักเหลียวมุมออกมาเจอถนนเส้นหลักเข้าสู่ไซน่าทาว์นเหนือ ชายหนุ่มเอื้อมมือกดถ่ายลักษณะรถข้างหน้าเพื่อส่งเข้าวส่วนกลาง เพื่อไม่ให้เกิด้อผิดพลาด เกินเข้าเสร่อขับรถไล่ตามผิดคัน

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ”เสียงแหลมเล็กที่หายไปนาทีกว่าๆดังขึ้นอีกครั้ง ใบหน้าด้รูปเผยยิ้มเล็กน้อยให้เสียงที่ติดกังวลนั้น

“โจรกระจอกนะครับ แค่นี้ก่อนนะ ส่วนเรื่องดูตัวผมขอผ่านนะป้า”ไม่รอให้หล่อนได้แผดเสียงก่นด่า เขาปรับเข้าโหมดวิทยุสื่อสารกลางทันที เสียงรายงานจากส่วนกลางยังดังอยู่ตลอด

“ทะเบียน 1062 คุณอยู่ใกล้ที่เกิดเหตุใช่มั้ย”

“ครับ ขอทราบรายละเอียดคนราย อาวุธและตัวประกัน”เสียงแตรจากรถด้นข้างที่เขาพึ่งขับปาดมาบีบอวยพร

“จำนวน 4 คน กับเงินและเพชร Ocean Tear  M16 RPG และระเบิดแสวงเครื่อง ไม่มีตัวประกัน ตอนนี้หน่วยพิเศษเดินทางด้วยฮออยู่เหนือตึก J.One แล้ว”

“ไอ้ห่า อาวุธครบมือกับแม็กนั่มกระบอกเดียวของฉันเนี้ยนะ”ชายหนุ่มสบถลั่น กดสัญญาณวอร์และเตียมเรียกกำลังเสริมจากส.น. ยังไงรถนี่ก็ติดกระจกกันระเบิดรอบคันแค่ท่วงเวลาจนกว่าหน่อยพิเศษกับกำลังเสริมจะมา แต่ตอนนี้ต้องรีบต้อนให้ไอ้เวรข้างหน้ามันขึ้งทางต่างระดับ เกิดตูมตามขึ้นมาก็ปตายกันข้างบน และเหมือนตอนนี้มันจะเร่งเรื่องขึ้นอีกแล้ว ไม่แน่ว่าอาจจะตกแต่งเครื่องยนต์ใหม่อีกสองร้อยเมตรจะถึงตึกเจวัน ตึกรูปตัวยูขนาด62ชั้นตั้งอยู่บนพื้นที่สองร้อยไร่ตั้งเด่นเป็นสง่าให้ไซน่าทาว์นเหนืออย่างงดงาม

น่าระเบิดทิ้ง

ชายหนุ่มยิ้มเยาะพร้อมหยักไหล่เมื่อหินอ่อนสีน้ำเงินเข้มเด่นขึ้นทุกขณะ เหนือขึ้นไปฮอสองลำเริ่มบินต่ำลง ไฟกระพริบสีแดงสามจุดขึ้นบนหน้าจอ มือหยาบหยิบแม็กนั่มสีดำวาวมาไว้ กดระบบรถเข้าโหมดออโตที่รถสามารถบังคับตัวมันเองได้ กระจกด้ายซ้ายถูกลดล'พร้อมกับร่างสูงภายใต้ชุดฟอร์มตำรวจสากลโยนตัวขึ้นเล็กน้อย ดวงตาหรี่เล็กเพื่อเล็งเป้าขณะที่ความเร็วรถถูกเร็งไปที่สามร้อยกี่โลเมตรต่อชั่วโมง

ปัง!!!

กระสุนหัวสว่านเจาะเข้าเนื้อยางรถอย่างแม่นย้ำก่อนความร้อนที่อัดแน่นจะแตกตัวออกจากกันกลายสภาพเป็นระเบิดแสวงเครื่องขนาดย่อมส่งให้ล้อรถระเบิดและฉีกส่วนท้ายด้านซ้ายออกจากตัวรถ ทำให้หนึ่งในผู้ต้องหาร่วงลงถนน พร้อมกับอีกสองคนขึ้นไกเอ็มสิบหกและกดรัวมายังรถเจ้าหน้าที่ที่เพิ่งดึงตัวกลับเข้ามาในรถและเปลี่ยนจากออโต้เป็นแมนนวลและเข้าเกียร์อย่างรวดเร็วเพื่อลดความเร็วลง เมื่อรถหน่วยพิเศษจอดขว้างอยู่บนสะพานและหน่วยสว่านเตรียมบุกเข้าโจมตี

ตูม!!

“เชี่ยเอ้ย!!”แรงระเบิดทำให้เขาตัดสิ้นใจหักพวงมาลัยเบี่ยงด้านข้างหลบอีกทั้งไอ้โจรกระจกที่นอนแห้งอยู่บนถนนนั้น ถ้ายังไม่ตายยังไงก็ต้องเอามันมาเค้นคอเอามูลให้ได้ แรงระเบิดสั่นสะเทือนถึงสองระรอก แสงสีส้มแดงว่างวาบขึ้นเหนือหัวมันอาบทั่วตึกเจวันและแทนที่แสงของพระอาทิยต์ยามตกดินจนหมดจน

ฮอสองลำถูกยิงตกด้วยอาร์พีจี คนร้ายวิ่งกรูออกจากรถพร้อมอาวุธครบมือและกระเป๋าหนึ่งใบที่บรรจุสิ่งที่ตีค่าไม่ได้อยู่ภายใน

Ocean Tear

ปัง!!

ตูม!!

เพียงแค่กระพริบตาพยาบาลถูกเผาด้วยgอ็มสิบหกและตามด้วยห่ากระสุนที่มุงตรงไปยังผู้ร้ายที่ยิงโตตอบกลับมา

“ไอ้ห่า กูอยู่ตรงนี้”ชายหนุ่มเปิดระบบป้องกันเมื่ออาร์พีจีลูกหนึ่งพุ่งเป้ามายังเขา

“เวรเอ้ย”มือกร้านรวบคอเสื้อของโจรที่ไม่กระจอกอย่างที่เขาปรามาสไว้

“ทำไมหนักจังวะ”ร่างที่ว่ามันหนักจนเทียบได้กับช้างแอฟริกาเลยล่ะ แต่เวรเอ้ยมันน่าจะหนักไอ้ชุดกันกระสุนนี้ด้วยแน่ๆ ปิดแม่งทั้งหัวทั้งัวขาดใจตายไปเลยเอะมึง

“ทิมมี่!! ไอ้ลาโง่ นายขับ 1062 เหรอ!! ”ก่อนจะได้ตอบกลับอีธานเพื่อนตำรวจร่วมแผนกแรงสั่นสะเทือนและเสียงแผดร้องด้วยความโหยหวนก็ชวงชิงทุกการรับรู้จากชายหนุ่มไปเสียแล้ว

ความร้อนจากการเผาไหม้เพราะหัวระเบิดที่ปะทะเข้ากับตัวรถที่เปิดระบบป้องกันที่ถูกห่อหุ้มด้วยเหล็กกล้าผสมเนื้อเพชรที่ให้ตายรถเวรนี้ก็ไม่ระเบิดเป็นผงและคนที่ภายในจะรอด

แต่ถ้าคุณถูกฝึกให้ทนความร้อนนรกนี้ได้ละก็นะ

.

.

เหี่ยวเป็นผัก

คงไม่มีอะไรบรรยายสะภาพของผู้กองหนุ่มจากส.น.ไซน่าทาว์นเหนือได้ไปดีกว่านนี้  ใบหน้าหล่อเหลาออกจะคล้ำเพราะร่างกายยังขาดน้ำและนอนแห้งเนผักแห้งเพราะขาดน้ำอย่างหนักเช่นกัน ต่างกับดวงตาโค้งคมที่จดจ้องกับรายงานที่เพิ่งได้รับจากส่วนกลางเกี่ยวกับรายละเอียดของคนรายที่เหลือรอดจากสี่เหลือหนึ่ง สมคนโนย่างสดบนสะพานส่วนที่รอดก็ไอ้ช้างแอฟฟริกาที่ถ้ามันรอดไปละก็

รวยจนเป็นบ้าแน่

ไอ้นั่นมันกลืนเพชรเม็ดเท่าพุทราเชื้อมลงท้อง มิน่าร่วงจากรถง่ายจริงๆ ส่วนเงินที่น่าจะเกินร้อยล้านนั้นก็ไหม้เป็นแบงค์กงเต็ก

จะโทษฝ่ายไหนได้อาวุธแม่งก็ครบมือขนาดนั้น เผาไปให้ใช้เป็นค่าผ่านขึ้นสวรรค์ได้รึเปล่าก็ไม่รู้

“ออกจากตำรวจแล้วไปแต่งงานมีหลานให้ฉันสักคนเหอะ”

ถ้าตายไปใครจะอยู่ฟังเสียงแหลมๆของป้ากันนะ

“เหมือนบอกให้ผมไปตายเลยนะนั่น โฮ้ย!”มือขาวขนาดเท่ามือสาวแรงรุนฟาดเข้ากับปากสีแดงจัดของหลานชายคนเดียวไม่เบาแรงนัก แมรี่คว่ำปากเหลือบตามองเจ้าลาโง่ที่ทำมาร้องโอดโอ้ย ทีตอนจะโดยย่างสดในรถกระป๋องนั่นไม่คิดจะเจ็บปวดบ้าง

“เบามือหน่อยสิป้า ผมเป็นคนเจ็บนะ”ทิมมี่เงยหน้าขึ้นมาเถียงฉอดๆ ร่างสูงโปร่งขยับตัวขึ้นนั่ง ตั้งแต่เขาฟื้นเมื่อสี่ชั่วโมงก่อนก็ยังไม่ละจากเตียงเลย

นานๆที ขอนอนเอาแรงบ้างเถอะน่า

“หนังหนาเป็นลาภูเขาอย่างแกแค่นี้อย่ามาสำออยหน่อยเลย”สาวใหญ่ร่างอวบบ่นทิ้งท้วนก่อนย้ายร่างไปยังประตูห้องพิเศษภายในโรงพยาบาลตำรวจเขตไซนาทาว์น

“ขอโทษที่รบกวนค่ะ”เสียงใสกังวานระรื่นหูเรียกใบหน้าหล่อแต่ติดซีดให้ล่ะสายตาจากหน้าจอแท็บเล็ตไปมองผู้มาเยือน

RRL แม่สาวกุลาบแดงนี่เอง

“ก็ไม่ได้ตายด้านจนไม่สนผู้หญิงนี่ งั้นเรื่อง….”

“ผมมองเพราะเธอมาจาก เจแบงค์ต่างหาก”ทิมมี่ส่ายหัวให้ป้าเมย์ที่เอะอะลากเข้าเองดูตัวได้ตลอด

“เออๆ ถ้าไม่มีฉันสักคนผู้หญิงที่ไหนใครเขาจะเข้าใกล้แกหะ ไอ้ลาบื้อ”

“ป้าเมย์ขอเถอะ ไม่เอาลาโง่ หรือลาบื้อ หรืออะไรเกี่ยวกับลาทั้งนั้นหน่ะ!!”แมรี่เท้าเอวมองหลานชายวัยยี่สิบสามที่มีหน้าที่การงานเป็นถึงผู้กองของไซนาทาว์นเหนือ มันควรจะหล่อ ควรจะน่าหมายปองมากกว่านี้ถ้าตัดไอ้ปากแดงๆตาโค้งกลมกับท่าทางเหมือนเด็กห้าขวบถูกขัดใจนั่น!!

ถ้าเป็นหลานสาวหล่อนคงหาคนมาเคลมมันได้ง่ายกว่านี้

ตอนนี้ไม่รู้หาเมียให้มันหรือจะหาแม่ให้มันดี

ปวดหัว!!

“หมอบอกรึยังว่าผมจะออกจากโรงพยาบาลได้เมื่อไหร่”ร่างสูงขยับลงจากเตียงเพราะเริ่มปวดฉี่ ไอ้ที่กินตลอดสี่ชั่วโมงเริ่มอย่างจะออกมาชมโลกอีกรอบ ชุดคนไข่สีฟ้าอ่อนหลุดรุยไม่เป็นท่าเพราะขยับยุกยิกตลอด แมรี่มองอย่างอ่อนอกอ่อนใจก่อนเดินเข้าไปจัดเสื้อผ้าให้มันใหม่

แบบนี้หล่อนน่าจะหาแม่ให้มันมากกว่า

“พรุ่งนี้เช้าโน้นแหล่ะ แกคิดว่าตอนนี้กี่โมงกี่ยามกันแล้ว ทนเอาหน่อยนอนเอาแรงไว้ไปฟาดกับพวกลูปินที่เรดวาเวดน่าจะดีกว่า เดี๋ยวป้าจะกลับก่อน ห้องแกรกยิ่งกว่าคุกที่เอศลอนดอน”เมื่อเห็นว่าหลานตัวดีพยักหน้ารับอย่างเชื่อฟัง แมรี่ก็พอจะโล่งอกยังไงนี่ก็โรงพยาบาลของกรมตำรวงแล้วคืนนี้ก็มำรวงมาเฝ้าอยู่หน้าห้อง

มันคงไม่โดนฆ่าตัดตอนหรอก

“ลุงซีมารับใช่มั้ยป้าเมย์”

“อือ มารออยู่นานแล้วล่ะ ป้าไปก่อนนะ”

“ฝันดีครับ”ทิมมี่โน้มตัวลงกอดป้าเมย์พร้อมหอมอีกสองฟอดเป็นการขอโทษที่เขาทำอะไรให้กังวลอีกแล้ว สิ้นเสียงประตูร่างสูงเข้าไปจัดการธุระล้างกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้ออกจากตัวก่อนสวมชุดนอนที่ป้าเอามาให้อย่างกางเกงวอร์มและเสื้อคอกรมของกรมตำรวจที่เปลี่ยนจากสีขาวเป็นสีเหลืองหน่อยๆ ภายในไม่ซับซ้อนแค่เตียง จอพลาสม่าตู้เย็นฝังกับนัง และห้อน้ำ

เพราะพื้นที่ทุกตารางมีค่าการจะทำห้องให้ใหญ่โตไม่ใช่เรื่อง ผิดกับตึกสีน้ำเงินวาววับนั้น

“เกือบโดนระเบิดแล้วมั้ยละ”เสียงทุ้มเอยลอยขึ้นภายในห้องที่มีเพียงเสียงแอร์ดังหึ่งๆ ไฟสีส้มหรี่ลงตามเวลาที่ถูกตั้งไว้ นั่นทำให้แสงสีน้ำเงินวาววับโดนเด่นขึ้นบนม่านตา

เหมือนได้เห็นท้องทะเลมากกว่าตึกทรงประหลาดกลางเมืองใหญ่

J. One Building

04: 30 N. London

จังหวะเนื้อไม้ขัดเงากระทบพื้นดังก้องทั่วโถงทางเดินที่ผนังโค้งมนเป็นรูปตัวยูคว่ำและเหนือขึ้นไปคือพื้นท้องขาวนวลของกระเบนราหูที่แหวกว่ายตีคู่กับฉลามวาฬ แสงสีฟ้าอ่อนส่องผ่านพื้นน้ำใสลงมากระทบกับหินอ่อนสีดำขัดมันจนเหมือนโลกใต้ท้องทะเล และภายในท้องทะเลแห่งนี้มีเพียงเจ้าสมุทรเพียงคนเดียวที่ควบคุม

“ส่งดอกไม้เยี่ยมไข้ให้ผู้กองทิมโมธี ซี เรียบร้อยแล้วค่ะ”หญิงสาวเอ่ยรายงานด้วยเสียงหวานไพเราะ ใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มก้มลงเล็กน้อย มุมปากสีแดงสดยกยิ้มเล็กๆ มือบางประสานกันตรงหน้าท้องเหนือชุดสูทสุภาพสตรีสีแดงกำมะหยีราวกุหลาบ ทั้งหมดคือคุณสมบัติของ Red Rose Lady ที่แสนจะเลื่องลื่อแห่งตึกเจวัน เหมือนกุหลาบล้ำค่าที่มีให้เห็นแค่ที่เจวันเท่านั้นและเจ้าของอณาจักรเจวันก็มีแต่เพียงผู้ดียว

“ถ้าดีนเข้ามาแล้วให้ติดต่อกลับฉันด้วย ฉันจะไม่ข้าตึกนานหน่อย ฝากด้วยนะ”เสียงเข้มนุ่มหูเอ่ยเนิบนาบ เสียงนั้นน่าฟัง เป็นเสียงจุดความสงสัยว่าใครคือเจ้าของแต่สิ่งที่เธอทำได้เพียงก้มหน้าเล็กน้อยและวางสายตาไว้ตรงมือที่ประสานกัน

“รับทราบค่ะ มิสเตอร์ เจ”

TO BBE CONTIN

ฝากเรื่องใหม่ในอ้อมใจนักอ่านด้วยนะคะ เรื่องนี้จะมาแนวผู้ร้ายจับโจร โจรปล้ำตำรวจ อ้ะ หรือตำรวจจับโจร 5555