ทาสรัก..มาเฟีย

"ตึก ตึก ตึก" เสียงฝีเท้าที่แสดงถึงอาการรีบร้อนนั้นดังเข้ามาเรื่อยๆจนมาถึงหนาห้องพักผู้ป่วยห้องหนึ่ง

แอดดดดด.......

"แม่คะ แม่ฟื้นขึ้นมาสิ แม่!!  แม่ฟื้นขึ้นมายิ้มให้แพรหน่อยสิคะ ฮึกๆๆ ฮืออออ. มะ..มะ..แม่" หญิงสาวสะอึกสะอื้นเรียกร่างไร้วิญญาณของผู้เป็นแม่อย่างขาดสติ

"คุณหนูคะใจเย็นๆก่อนนะคะ คุณท่านไปสบายดีแล้ว" แม่บ้านคนนึงเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าคุณหนูของตนไม่มีท่าทีว่าจะหยุดร้องไห้เลย...

แพรพิชชา กิตติญาสกุล หรือ. แพร ลูกสาวคนเดียวของบ้านกิตติญาซึ่งฐานะทางบ้านจัดได้ว่าเป็นอภิมหาเศรษฐีเลยก็ว่าได้เพราะพ่อของเธอทำอาชีพส่งออกเพรชพลอยออกนอกประเทศ แล้วยังมีบริษัทออกแบบเสื้อป้าของแม่เธออีกซึ่งรายได้แต่ละปีนั้นดีทีเดียวตระกูลของเธอเป็นที่นับหน้าถือตาในหมู่แวดวงสังคมไฮโซเหมือนกันซึ่ง แพรพิชชา เป็นผู้หญิงที่ สดใส ร่าเริง ใจดี หน้าตาของแพรพิชชาก็ใช่ว่าจะด้อยไอ้ ปากอมชมพูดุจดังไข่มุก จมูกโด่งรั้นเชิด แก้มที่อมชมพูเหมือนดอกซากุระ แถมมาด้วยรูปร่างที่เซกซี่ขยี้ใจชายอย่าง หน้าอกที่ใหญ่เกินตัว ขาเรียวเล็ก ผิวขาว นั้นทำให้เธอโดดเด่นเป็นอย่างมาก แต่ในวันนี้เมื่อเธอทราบข่าวว่าแม่ของเธอประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ แล้วทนผิดจากบาดแผลไม่ไหวจึงตายคาที่

ร่างบางจึงรีบบึ่งรถมาที่โรงพยาบาลเพื่อที่จะได้ดูหน้ามารดาเป็นครั้งสุดท้ายหญิงสาวร้องไห้และเรียกมารดาอย่างไร้สติ ทั้งที่รู้ว่ามารดาไม่มีวันลุกขึ้นมาตอบเธอแล้ว!

แอดดดด...

ทุดคนในห้องหันไปมองใหม่กับผู้มาเยือนใหม่

" พ่อ " หญิงสาวยืนขึ้นแล้วไปกอดบิดาไว้แน่นเพื่อต้องการระบายความทุกข์ของตนให้ผู้เป็นพ่อได้รับรู้พ่อของเธอนั้นก็ตอบสนองเธอด้วยการกอดตอบเธอ

"พ่อค้ะ แม่..แม่..แม่เสียแล้ว ฮึก ฮึก ฮือออออ~ พ่อคะ แพรคิดถึงแม่ๆ"หญิงสาวบอกผู้เป็นพ่อด้วยแววตาที่บอบช้ำ

"พ่อรู้แล้ว...แพรลูกต้องทำใจดีๆไว้นะลูก แม่เค้าไปสบายดีแล้ว ลูกอย่าได้เสียใจเลย แม่เค้าคงไม่อยากเห็นน้ำตาของลูกหรอกนะ คนดี" พ่อของเธอปลอบเธออีกครั้งด้วยแววตาที่ฮึดสู้  แม้ในใจจะเสียใจแค่ไหนก็ตามที่ภรรยาของตนได้มาจากตนและลูกไปเร็วขนาดนี้

"กลับเถอะนะ แล้วพรุ่งนี้เราจะไปเตรียมงานศพที่วัดกัน"ผู้เป็นพ่อเอ่ยขึ้นอีกครั้งก่อนลูบหัวเเพรพิชชาเบาๆ

"ค่ะ พ่อ ฮึกก"หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงที่สะอื้นแล้วเดินจากไปจากห้อง เมื่อผู้เป็นพ่อเห็นว่าลูกสาวนั้นได้เดินลับห้องไปแล้วจึงเดินไปกุมมือภรรยาที่รักพร้อมกับพูดว่า

"คุณหลับให้สบายเถอะนะ ส่วนลูกผมจะดูแลแกเอง ไม่ต้องห่วงนะผมสัญญา~" ชายวัยกลางคนให้คำสัญญาพร้อมกับจุมพิตที่มือของร่างไร้วิญญาณของภรรยาสุดที่รักอย่างอาลัยอาวรอีกครั้งก่อนเดินจากไป~

เมื่อถึงพิธีเผาศพ ..

ผู้คนต่างพากันมาแสดงความเสียใจให้กับคุณหญิง กหนกรัตน์ กิตติญาสกุล  .

"แพร ลูก..." ผู้เป็นพ่อเรียกแพรพิชชาเมื่อสังเกตุเห็นลูกของตนนั่งหน้าเสียตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วอาจตะเป็นเพราะว่ายังทำใจไม่ได้ก็เป็นได้ แต่จะให้ทำยังไงล่ะในเมื่อภรรยาของเค้าไปดีแล้วถึงจะร้องจะเรียกให้ตายก็คงไม่ฟื้นมาหรอก ที่ทำได้ก็คงจะมีแต่           ทำใจ!!!

"คะ..". แพรพิชชาตอบสั้นๆ

"ไปรับแขกเป็นเพื่อนพ่อหน่อยสิ...". ผู้เป็นพ่อเอ่ยชวน "ได้ค่ะ"หญิงสาวตอบพร้อมลุกยืนขึ้นแล้วเดินตามหลังผู้เป็นพ่อไป

..หน้าประตูทางเข้างานศพ...

"สวัสดีครับเจ้านายฝากของมาให้ครับคุณแพรพิชชา.."มีบริการ์ดสองสามคนยื่นของที่เจ้านายตนสั่งให้กับแพรพิชชา

"ของอะไรคะ??  แล้วเจ้านายคุณคือใคร?? " หญิงสาวรัวสองคำถามอย่างนึกสงสัย

"ของไว้อาลัยคุณหญิงครับ. ส่วนเจ้านายก็เจ้านายคุณไงครับ คุณ สหภาพ เทพรัตน์เจริญตระกูล" ชายบริการ์ดเอ่ย

"ห้ะ!!  คุณสหภาพเนี้ยนะ คือแพรยังไม่ได้เริ่มงานเลยค่ะ..เค้าจะรู้จักแพรได้ไง..หน้าก็ไม่เคยเจอ" หญิงสาวรัวคำถามใส่อีก

"รับไว้เถอะครับ อย่าทำร้ายน้ำใจนายเลยครับ" บริการ์ด อีกคนเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นหญิงสาวรัวคำถามใส่

"รับไว้เถอะลูกยังไงเขาก็ต้องเป็นเจ้านายลูกอยู่แล้ว"ผู้เป็นพ่อซึ่งเงียบมานานเอ่ยขึ้นเพื่อให้ลูกรับของ

"ขอบคุณค่ะสำหรับของ ส่วนเรื่องงานฝากบอกเจ้านายคุณด้วยว่าชั้นจะเริ่มงานพรุ่งนี้"  แพรพิชชาเอ่ย

"ครับ.."บริการ์ดเดินออกไปทิ้งให้สองพาอลูกได้คุยกัน

"แน่ใจหรอว่าจะเริ่มพรุ่งนี้ ?" ผู้เป็นพ่อถาม " ค่ะ" เมื่อเห็นหญิงสาวตอบเช่นนั้นในฐานะพ่อก็ไม่เอ่ยถามอะไรใดๆทั้งสิ้น

เมื่อพิธีเสร็จสิ้นทุกคนต่างทยอยกันกลับบ้านจนหมด เหลือแต่แพรพิชชาที่มายืนคุยกับผู้เป็นแม่

"แ ม่ คะ แพรสัญญาว่าเเพรจะตั้งใจทำงานและจะเข้มแข็งเหมือนที่แม่บอกค่ะแพรสัญญา ฮืกฮือออ"แพรพิชชาสอื้นเบาๆก่อนกราบลาแล้วกลับบ้าน

" นายครับคุณแพรรับของแล้วครับแล้วบอกว่าพรุ่งนี้จะเริ่มงานครับ" บริการ์ดรายงาน

"ดี  ออกไปได้" สหภาพสั่งเมื่อลูกน้องออกไปสหภาพก็พูดกับตัวเองว่า " เพราะพ่อเธอนะแพรพิชชาที่ทำให้แม่ชั้นต้องตายทั้งเป็นแบบนี้คอยดูชัเนจะแก้แค้นให้สมบทบาทเลย" ชายหนุ่มพึมพำพร้อมกับใบหน้าที่โกรธเกรี้ยว

ที่สหภาพแค้นเพราะพ่อของแพรพิชชาทำให้เขาไม่มีพ่อ พ่อของเขาประสบอุบัติเหตุซึ่งไม่ใช่อุบัติเกตุแท้จริงมันไม่ใช่มันคือฆากรรม  ซึ่ง่อของแพรพิชชาเป็นคนก่อเหตุแต่ปิดปากของตำรวจไว้ข่าวจึงไม่หลุดออกไป ซึ่งเหตุการ์ณนี้เกิดขึ้นทำให้แม่ของเขาซึมเศร้าอย่างหนักจนตรอมใจตายไปอีกคน ทำให้เขาเป็นเด็กกำพร้า! เขาคิดแต่ว่าจะแก้แค้นให้สาสมกับที่พ่อของแพรพิชชาทำไว้ มันต้องรับกรรม!!

อย่าพึ่งใจร้อนหนีไปไหนน้าา. ไรท์พึ่งเขียนเรื่องนี้เรื่องแรก ผิดพลาดตรงไหนก็ขออภัยด้วยน้าา

สปอยแปป...ตอนหน้าพระเอกกับนางเอกจะเจอกันแล้ว..เอาไงล่ะทีนี้ ต่อไปแผนของพระเอกจะเป็นอย่างไรนางเอกจะทรมานแค่ไหน...อย่าหนีไปไหนน้าาา. รักรีดทุกคนน☺☺😍😘