เอื้อมรักพรางใจ
โดย
ลิขิตนางฟ้า
...รัก
นั้นจะไม่ลอยหลุดมือหากได้ไขว่คว้าเอื้อม
ขอเธอนั้นอย่าชิงชังรังเกียจหัวใจดวงนี้เลย
...ความรักใช่เกิดขึ้นง่ายดายเขาเชื่อเช่นนั้น
อำพรางใจไว้หากไม่แน่ใจ
…
เขาเคยเจ็บ
กฏเกณฑ์ในหัวใจส่วนลึกเลยบังเกิดขึ้น
จอมทัพ ปิติสกุล พิชัยดโช -จอม
หัวใจยังไม่พร้อมเปิดรับใคร
แต่เธอ สาวน้อยริญา กำลังปั่นป่วนหัวใจเขา
ภูริชญา ภูวเดช- ริญา
สาวน้อยผู้ยึดมั่นในความรัก เธอรักเขา
ไม่ใช่ความเพ้อ หรือความหลง...มันคือรักฝังใจ
“
พี่ผิดหวังในตัวเธอมาก ทำแบบนี้ทำไมกัน
”
ชายหนุ่มพูดเสียงลอดไรฟันข่มอารมณ์ด้านมืดที่วิ่งวุ่นมากขึ้นเรื่อยๆ
“ทำไม? แค่บอกว่ารักทำไมต้องผิดหวัง ทำไมต้องตะคอกด้วย”
ภูริชญาน้ำตาร่วงอาบแก้ม อยากวิ่งกลับเข้าห้องนอนปิดประตู ยกเลิกทุกอย่างที่น่าละอาย ยิ่งรับรู้ความเฉยเมย แตกต่างกับผู้ชายคนก่อนที่ทำเธอหลงรัก เธอยิ่งสับสนว่าเธอทำผิดแท้แน่นอนแล้ว
…
และจอมทัพคงเกลียดเธอ เขาคงผิดหวัง
…
จริงด้วยเธอคงจะบ้าไปแล้ว
“
ปล่อย
”
เสียงขรึมดังอีกครั้ง ภูริชญาได้คิดว่าทำไมเขาถึงร้องให้เธอปล่อย เพราะนอกจากคำว่า
ไม่ต้องการ ร่างสูง
กำลังอึดอัดเพราะเธอกำลังรัดเขาแน่น แต่เธอมีความสุขจังที่ได้กอดแบบนี้คงเพราะเธอรักเขา
จอมทัพอารมณ์ร้อนพล่านเพราะทรวงอกนุ่มหยุ่นด้านหลังปลดมือเย็นชื้นด้วยเหงื่อออกด้วยตนเอง บีบแรงๆ เมื่อหญิงสาวรัดเขาแน่นตอนพยายามดึงมันออกจากช่วงเอว ภูริชญาน้ำตาคลอเพราะความเจ็บแต่ไม่ยอมปล่อย จอมทัพไม่ออมแรงบีบมือบางกระชากออกจนได้
“
โอ้ย
!!”
คนโดนกระชากมือร้อง
“
เจ็บก็ดีเธอจะได้มีสติ พี่ขอสั่งอีกครั้งให้ไปนอนซะ ลืมทุกอย่างคืนนี้ให้หมด ทุกๆ อย่าง ไม่อย่างนั้นจะหาว่าพี่ใจร้ายไม่ได้
”
“
ทำไมคะ ทำไมต้องลืม ทำไมต้องสั่งให้ริญาลืมด้วย
”
แววตาร้าวรานมองด้านหลังคนใจร้าย
“
ต้องให้พี่อธิบายหรือไง
”
ภูริชญาก้มหน้ามือบางบีบชุดนอนช่วงเอวขย้ำแรงๆ เธอต้องการหาอะไรสักอย่างมาระบายความเครียด ความผิดหวังกับเรื่องโง่เขลาเบาปัญญาที่ทำขึ้น ใช่เธอจะไม่รู้ว่าเธอทำผิดแต่เธอไม่อยากยอมรับออกมาก็เท่านั้น อาจผิดที่ทำเรื่องน่ารังเกียจขึ้นแต่เธอไม่มีวันยอมรับว่าผิดที่เธอรักเขาจนหมดหัวใจ
ร่างสูงก้าวเดินอีกครั้ง
“
พี่ใจร้าย ริญารักพี่นะ ริญาอาจจะไม่สวยเหมือนคนอื่นแต่มีรักให้พี่หมดหัวใจทำไม
…
หรือพี่ยังไม่ลืมภรรยาของเพื่อน ยังคงรักของ ของคนอื่น อย่าลืมสิ
…
เธอเป็นของคนอื่นไปแล้วนะ
!”
ภาวะความเครียดสาวน้อยจึงระบายสิ่งที่คิดมาตลอดเสียงดัง
จอมทัพหมดความอดทน หันกลับมามองใบหน้าเปื้อนน้ำตาซึ่งอยู่ในชุดที่ทำให้ใจหวิวสั่น จอมทัพบังคับน้ำเสียงให้มั่นคงพูดขึ้นว่า
“
เลิกยุ่งกับเรื่องของพี่ซะ
!
เธอกำลังดูถูกพี่และที่สำคัญดูถูกตนเอง ทำให้ตนเองด้อยค่า เข้าใจหรือเปล่าและหากยังดื้อดึง จำไว้ ความเป็นพี่ น้อง และเพื่อน พี่จะไม่มีให้เธออีกเลย
”
ทุกอย่างดังอื้อให้สมองตื้น เรื่องรักๆ เธอเป็นแบบนั้นจริงๆ เธอดูถูกตนเอง เธอมันน่าไม่อาย ภูริชญาตัวสั่น รู้สึกอายเมื่อจอมทัพมองเรือนร่างที่เด่นชัดของเธออย่างรังเกียจไร้แววเสน่หาอย่างที่บอยกี้พร่ำเพ้อให้ฟัง หญิงสาวหันหลังให้เขา ก้าวเดินทั้งที่ร่างของตัวเองกำลังสั่นเทา เธอทนไม่ได้ที่เห็นแววตาแบบนั้น เธอทนไม่ไหวจริงๆ
ก่อนเข้าห้องตรงประตูเธอรวบรวมคำพูดอีกครั้ง มือข้างหนึ่งจับขอบตาที่เริ่มเจ็บ อีกข้างวางใกล้ริมฝีปากที่กำลังสั่นระริก
…
อย่างน้อยเธอควรรักษาความรักของเธอไม่ให้สูญสลาย รักษาความใกล้ชิดให้เป็นเหมือนเก่า เธอไม่ต้องการให้เขาเกลียดเธอ
“
ริญา
…
ขอ
…
ขอโทษเรื่องที่พูด
…
ฮือ
…
แต่ริญาจะไม่เลิกรักพี่หรอกอย่าห้ามกันเลย ริญาแน่ใจ
…
ในหัวใจตนเองค่ะ
…”
หัวใจดวงเล็กบีบคั้นตัวมันเอง น้ำตารินไหลจากอกที่บอบซ้ำ รินไหลอาบสองแก้ม ยิ่งเธอร้องไห้ทำให้การมองเห็นที่แย่อยู่แล้วเริ่มเลือนลาง
…
เธอจึงรีบเดินเข้าห้องหาผ้าสักผืนมาซับหน้าตาตนเอง
จอมทัพเบือนสายตาไปให้พ้นจากร่างยั่วใจ ก่อนจะเดินออกจากบ้านใบหน้าแดงก่ำหันมองร่างบางอีกครั้ง
ไม่มีคำพูดอื่นใดอีก ชายหนุ่มข่มใจ เดินกลับบ้านพัก ต้องการอากาศที่ช่วยให้ตัวเขานั้นหายใจคล่องขึ้น
…
และเลิกคิดอกุศลกับคนรู้เท่าไม่ถึงการณ์
…
ใจเย็นไว้ เย็นไว้
เครดิตภาพ กลูเกิล
ชอบไม่ชอบบอกกันบ้างนะเออ
ด้วยรัก
ลิขิตนางฟ้า
Guest
