หัวใจดวงนี้ไม่หลาบจำ

" เลิกกันนะ "

คำนี้อีกแล้วเหรอ ต้องได้ยินไปอีกกี่คนนะ ฉันมันไร้ค่าไม่คุ้มที่จะรักษาเหรอ.....

สวัสดีผู้อ่านทุกๆท่านค่ะ ฉันชื่อ อรณิชา หรือ ออสช่า มีเชื้อสายออสเตรเลียจากฝั่งแม่ ฉันอายุ 17 อยู่ ม.6 โรงเรียนนานาชาติแห่งหนึ่ง

อยู่ง่ายกินง่ายค่ะ ปัจจุบันมีแฟนมาแล้ว 6 คน นี่ก็เพิ่งเลิกไปค่ะ เหอะๆ คบใครก็พัง จริงจังก็พังตลอด โสดตลอดชีวิตแน่ตู TT

4 ปี ก่อนหน้านี้

ตุ้บ !!!

" อีชา "

เสียงกระชากๆของสาวแรกแย้มที่ไม่ค่อยแรกแย้มจริงๆซักเท่าไหร่เรียกชื่อเกิดฉันพร้อมวางกระเป๋า ( เขวี้ยง ) ไว้ที่เก้าอี้ข้างฉัน

" ว่า "

" มึงรู้เรื่องที่ไอ้ฟิวจีบอินยังวะ "

" ไม่อ่ะ ทำไมวะ "

ฉันหยิบอมยิ้มสีแดงจากกระเป๋าขึ้นมาอมพลางอ่านหนังสือเกี่ยวกับจักรวาลเล่มโปรดต่อราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

" โอ้ย มึงกเลิกทำตัวเห้ยเถอะว่ะ อีชา เพราะงี้ไงเลยไม่มีใครอยากจีบ แล้วก็บ่นๆๆทีหลัง "

" เห้ยกูขอเถอะว่ะ กูยังไม่อยากมีแฟนอ่ะ อย่าชวนกูนอกลู่นอกทางเลย "

" แล้วแต่มึงเถอะ ระวังจะเหี่ยว แต่ ซิง "

อ่าว -*- นังนี่ ถ้าไม่ติดว่าฉันเป็นเื่อนมันนะ จะด่าให้ อีแรด ว่าแล้วก็แนะนำชื่่อเพื่อนเลยแล้วกัน

คนที่นั่งข้างๆฉันคนนี้ชื่อ ชีส มันเป็นลูกเจ้าของธุรกิจส่งออกอาหารแช่แข็ง บ้านรวยในระดับนึง แต่ก็ชอบเหยียดคนอื่นๆที่พอจะมีฐานะบ้างบ่อยๆ

มันคือเพื่อนสนิทของฉันเองด้วยแหละ

" ตื่นเช้าเนอะ รับประแดกอะไรมายังล่ะ "

ฉันเอ่ยปากถามเพื่อนคนที่กำลังเดินเข้าหองเป็นคนที่ 3 ตามปกติ

" วันนี้กูมีกิมจิกับข้าวสวยแล้วก็ต้มสาหร่าย แดกป่ะล่ะ "

ไอ้มิน สาวฮอตประจำห้อง หรือชื่อจริงๆว่า ฮง มิน ซอ มันเป็นลูกครึ่งเกาหลีสัดส่วนดี ผิวขาวสว่าง แต่เรื่องปากนี่ขอให้บอก -.-

" เอาไง แดกมั้ย ไม่แดกกูแดกละนะ วันนี้ต็อกโบกิด้วยนะเอ้า พี่ฮั่นทำมาให้มึงเลยนะเอ้า "

ทันทีที่ได้ยินชื่อของคนทำฉันรีบขวากล่องไปจากมือมันแล้วเปิดกล่องต็อกโบกิ

" มารยาทคนเราเนอะ บ้านก็รวย พ่อก็เซเลบ แม่ก็เซเลบ "

เสียงที่น่าตบ =*= ดังขึ้นมา ยัยหลันหลัน ผู้ซึ่งกำลังเดินมานั่งในที่ของตัวเองพูดขึ้น ฉันกับยัยนี่อยู่กลุ่มเดียวกัน แต่เราไม่ชอบ ไม่สิ ใช้คำว่าเกลียดจะดีกว่า มันชอบวีน ทำตัวเป็นคุณหนู เคยปาของขวัญที่ฉันให้ใส่หน้าฉันด้วย ยอมรับว่าผิดที่เอาของมือสองไปให้ แต่ทำไงได้ ฉันไม่ชอบการปาร์ตี้หรือที่ๆมีคนเยอะนี่หว่า

เรื่องของเรื่องมันเป็นเพราะว่า ฉันน่ะ มักจะไม่มีเพื่อนคบ เนื่องจากฉันค่อนข้างแปลกในหลายๆอย่าง แต่เพราะครูในโรงเรียนก็ขยันสั่งแต่งานกลุ่มจัง ไอ้ฉันที่ไม่มีเพื่อนถึงเวลาก็ต้องทำคนเดียวตลอด เพราะไม่มีใครรับเข้ากลุ่ม แน่นอน ฉันนี่แหละ ที่จะโดนประจารย์ตลอด

ขีดความอดทนฉันมีจำกัดนี่ เลยจำเป็นที่จะต้องเข้าหากลุ่ม ทำตัวตามเพื่่อน หมดค่าน้ำยาอุทัยเดือนละขวด

พวกคุณคงไม่รู้ล่ะสิ รสชาติของการฝืนเพื่่อเอนไหวตามสังคมมันเป็นยังไง

งั้นจะเริ่มเล่าให้ฟัง

วันนั้นคือวันเกิดของหลันหลัน ฉันไม่เคยรู้วันเกิดของคนในกลุ่มฉันเลย จู่ๆก็โดนยัยสชีสสั่งให้ซื้อของขวัญไปให้ยัยหลันซึ่งฉันไม่ถูกด้วยซะงั้น อันที่จริงไม่รู้เลยว่า พวกมันไปเป็นเพื่อนกันตอนไหน ตอนที่ฉันบอกว่าไม่ค่อยถูกกับยัยนี่ ยัยชีสก็เออออห่อหมกไป บอกว่าเกลียดเหมือนกัน แล้วจู่ๆ วันนี้แกดันเป็นเพื่อนรักกันนี่นะ เยี่ยมเลย แถมพวงยัยมินที่เคยมีปัญหากับฉันมาซะด้วย ร้ายดีนะ

พอโดนสั่ง ไอ้ฉันก็อยากมีเพื่อน เลยจำเป็นต้องแคะกระปุก แต่เพราะเมื่อ 2 วันก่อนฉันเอาเงินไปซื้อหนังสือดาราศาสตร์ กระปุกจึงโล่ง ฉันเลยปรึกษายัยชีส ยัยนั่นแนะนำให้เอาของมือสองถูกๆสภาพดีๆไปให้ และแนะนำให้แคะกระปุกน้อง ฉันก็ทำตาม ปรากฎว่า วีนนั้นฉันโดนปาของขวัญใส่หน้ากลางงานที่มีคนกว่าร้อยคนอยู่ในงาน แถมพอบอกว่ายัยชีสแนะนำ มันก็หน้าซื่อบอกว่าเปล่า ท้ายที่สุดคือน้องสาวฉันตามมาทวงเงินจากกระปุกถึงในงาน เรียกว่าหน้าแหกเลยก็ว่าได้

หลังจากนั้น ฉันกับยัยนี่ก็มีความสัมพันธุ์ที่แย่ลงเรื่อยๆจนในที่สุดก็กินข้าวแบบที่นั่งโต๊ะเดียวกันไม่ได้

สาเหตุอีกอย่างคงเพราะยัยนี่ชอบพี่ฮันวอลด้วย พี่ฮันวอลน่ะ เป็นพี่ชายของยัยมิน เขาช่วยเคลียร์เรื่องที่ฉันทะเลาะกับยัยนี่บ่อยๆ เพราะงั้นเราเลยสนิทกัน

และที่สำคัญแม้แต่ยัยมืน -.- น้องสาวแท้ๆก็ยังไม่รู้เลยว่า พี่ชายแกน่ะ ตัวอันตรายของแท้ ทุกครั้งที่มีกล่องต็อกโบกิมาแปลว่ามีสารลับ และนั่นแปลว่า 3 ทุ่มครึ่งก็คงต้องไปเจอกันที่เดิมอีกแล้ว ที่สำคัญ สารน้อยนี้จะวางบนหน้าอาหารดังนั้นถ้าไม่รีบกระชากมา ยัยมินคาบเรื่องนี้ไปฟ้องเสด็จพ่อของฉันแน่ TT