หากันจนเจอ

เรื่องสั้น เรื่อง หากันจนเจอ

สวัสดีครับผมชื่อ ต้นผมเรียนอยู่มอสี่ เรียนในโรงเรียนชื่อดังในย่านเชียงรายแห่งหนึ่ง ตัวผมเป็นคนไม่ดี ผมตั้ง ตาตี่ มีสิว ตัวสูง ผิวดำ คิ้วหนา เล่นกีฬาได้เกือบทุกประเภท เรียนเก่ง มีความรับผิดชอบ กล้าแสดงออก ส่วนนิสัยอีกอย่างนะหรอครับคือเขินอายเมื่ออยู่กับผู้หญิง ที่ผมรู้ว่าตัวตนผมเป็นแบบนี้เพราะมีคนๆหนึ่งมาบอกผม ซึ่งไม่ใช่คนไกลที่ไหนหรอก เป็นคนในโรงเรียนเดียวกันนี้แหละครับ เขาเป็นรุ่นน้อง อยู่มอสี่ น้องเขาชื่อน้ำ ผอมมาก ผิวน้ำตาล จัดฟัน ตัวเตี้ย มีสิว ตาโตเรียนไม่เก่งแต่ยิ้มและมีนิสัยชอบนอนดึก น้องเขามีเพื่อนสนิทอยู่คนหนึ่งชื่อ ทิพย์น้องทิพย์ เขาเป็นคนที่อวบ น่ารัก ผิวขาว นิสัยดี ผมดำเรียบ ส่วนน้อง ไอติม กับน้อง ขวัญ ดูเหมือนจะไม่ค่อยเป็นมิตรกับน้องขวัญสักเท่าไหร่ เรามาเริ่มเรื่องกันดีกว่าคือเรื่องมันมีอยู่ว่า  ณ โรงเรียน ในเวลาพักเที่ยง ช่วงนั้นเป็นช่วงแข่งกีฬาผมซ้อมวิ่งรอบสนามหญ้าแบบตั้งใจเลยไม่สนใจว่าอะไรจะอยู่ข้างหน้า แต่จู่ๆมีผู้หญิงวิ่งมาเพื่อจะไปฝั่งตรงข้าม แล้วผมก็ชนกับน้องเขาผมรีบลุกขึ้นแล้วขอโทษน้องเขาแล้วรีบวิ่งไปซ้อมต่อ ต่อมาวันหนึ่งผมเดินสวนกับน้องน้ำและน้องทิพย์ตรงข้างโรงอาหารผมเดินไปเฉยๆ แบบไม่สนใจอะไรแต่ผมสังเกตน้องไอติมดูทำท่าพิลึกน้องเขาเดินมาแบบเขินๆแล้วจู่ๆน้องเขาก็หยุดตรงหน้าผมแล้วบอกว่า “เมื่อวานหนูขอโทษนะค่ะพี่ต้น’’ ผมจึงรับคำขอโทษ จากน้องเขา ด้วยรอยยิ้ม แล้วเดินจากน้องเขา ผ่านไปสามอาทิตย์ในช่วงเวลากลางคืน ผมเล่นเฟสบุ๊คอยู่ดีๆ มีคนมาขอแอดเฟรนผม รับก็รับแอดตามมารยาท พอผมรับปุ๊บก็ทักมาปั๊บ ทักมาว่า “สวัสดีค่ะพี่นอนดึกเนาะ” ผมก็ตอบน้องเขาว่า “เดี๋ยวพี่ก็นอนล่ะ” น้องเขาตอบกลับมาว่าฝันดีพร้อมกับส่งสติ๊กเกอร์ยิ้ม แล้วออกจากระบบไป ผมคุยกับน้องเขาแบบนี้มาสี่เดือนแล้ว ผมหมดความอดทนกับน้องเขา ผมจึงไปคุยกับน้องเขาที่โรงเรียน เมื่อผมเจอน้องเขาผมจึงบอกไปว่า “น้องไม่ต้องทักพี่มาอีกนะพี่ลำคาน” ณ เวลานั้นน้องเขาทำหน้าแบบอึ้ง!! แล้วเดินจากไปผ่านมาวันหนึ่งน้องเขามามาเรียนตามปกติ แต่ไม่ปกติที่สุดคือ เวลาน้องเขาเจอหน้าผมน้องเขาจะหลบหน้าผม แต่ผมกลับทำหน้ายิ้มแล้วเดินผ่านไปตอนนั้นผมคิดว่าได้ตัดปัญหาด้านชีวิตแล้ว ผ่านมาหลายสัปดาห์ผมได้แซวน้องทิพย์ ด้วยการตะโกนบอกน้องทิพย์ว่า พี่ชอบน้อง แต่น้องทิพย์ก็ตอบด้วยรอยยิ้มให้ผม น้องน้ำได้ยินอย่างนั้น น้องน้ำจึงถามอะไรบางอย่างกับทิพย์ว่า “รู้สึกอะไรกับพี่ต้นไหม”ทิพย์ตอบอย่างมั่นใจว่า “ไม่ได้คิดอะไรหรอกเรารู้ว่าแก่ชอบพี่เขา” น้ำตอบ ด้วยรอยยิ้ม ทิพย์ตอบกลับอีกว่า “แล้วแกจะบอกพี่เขาเมื่อไหร่ว่าแก่ชอบ” น้ำจึงตอบไปว่า “วันปัจฉิมพี่ต้นเรากลัวคำตอบอะทิพย์” ทิพย์จึงตอบไปว่า “เดี๋ยวเราจะช่วยเอง” เวลาผ่านมาจนถึงวันปัจฉิมทิพย์ได้พาน้ำหาพี่ต้นพร้อมดอกกุหลาบในมือของน้ำ พอทิพย์เจอพี่ต้นแล้วรีบพาน้ำไปหาพี่ต้นแล้วน้ำจึงยื่นดอกกกุหลาบช่อนั้นให้พี่ต้น แล้วทิพย์บอกกับพี่ต้นว่าน้ำมันมีเรื่องที่จะคุยกับพี่ น้ำจึงตัดสินใจที่จะบอกเพราะจะไม่มีโอกาสที่จะบอกแล้ว น้ำจึงบอกกับพี่ต้นว่า “พี่ต้นค่ะ คือน้ำชอบพี่มานานแล้วชอบตั้งแต่พี่เขาเรียนมอสี่ ถึงจะรู้ว่าพี่นิสัยเป็นแบบไหนน้ำยังชอบค่ะ คือคำตอบถึงมันจะเป็นแบบไหนมันไม่สำคัญเท่าการได้บอกรักคนที่เราชอบ และแค่เห็นคนที่เราแอบชอบมีความสุขก็พอแล้วค่ะ”

ผมคุกเข่าแล้วจับไหล่น้องน้ำแล้วจึงตอบอย่างอ่อนโยนว่า “น้องครับพี่รู้แล้วครับว่าน้องชอบพี่พี่สังเกตน้องมานานละแต่น้องทำดีที่สุดแล้วนะ น้องต้องเขาใจพี่นะน้องไม่ใช่สเป๊กพี่”

ผ่านมาหลายสี่ปี น้ำเรียนในมหาลัยชื่อดังในย่านกรุงเทพ อยู่ ปีหนึ่ง คณะนิเทศศาสต์ ส่วนตัวผมก็อยู่ในมหาลัยกับน้องเขา อยู่ ปีสาม คณะนิเทศศาสตร์ เช่นเดียวกัน ชีวิตของผมและน้องน้ำทุกอย่างเหมือนเดิมเช่นเดียวกับตอนเรียนมัธยมผ่านมาวันหนึ่ง ผมเกิดหลงรัก น้องน้ำ โดยไม่มีสาเหตุขึ้นมาในความนิสัยของผมที่เป็นคนกล้าแสดงออกอยู่แล้วผมคิดไม่อายลพร้อมที่จะรับคำตอบไม่ว่าจะสมหวังหรือไม่สมหวังก็ขึ้นอยู่กับน้ำ เวลาพักเพี่ยงผมเห็นน้ำทำงานที่โต๊ะหินอ่อนคนเดียวผมจึงเดินตรงไปหาน้ำแล้วจึงบอกกับ น้ำไปว่า “น้ำพี่มีไรจะบอก” น้ำจึงตอบว่า “มีอะไรหรอค่ะพี่” ผมจึงตอลกลับว่า “น้ำยังชอบพี่รักพี่อยู่ไหม” น้องน้ำอึ้งอยู่ในขณะหนึ่ง เวลานั้นหัวใจผมเต้นแรงมาก  สักพัก น้องน้ำตอบยิ้มแล้วบอกกับผมว่า

“น้ำยังรอพี่เสมอ น้ำยังรักพี่เสมอ ไม่ว่าจะวันไหนๆก็จะไม่มีวันเปลี่ยนใจได้ถึงแม้น้ำจะพยายามตัดใจจากพี่สักเท่าไหร่น้ำก็ทำไม่ได้น้ำจึงตัดสินใจว่าเลือกพี่เป็นคู่ชีวิตของน้ำ พี่รู้ไหมตั้งแต่ที่พี่จบมอหกไปน้องเดียวดาย น้องเหงามากเลย แต่น้ำหวังว่าสักวันต้องไปหาพี่และเจอพี่ทุกๆวันอีกให้ได้ ตอนนั้นน้ำทำทุกวิถีทางที่จะสอบเข้ามหาลัยนี้ คณะนี้ น้ำต้องตั้งใจเรียนมากขึ้นแต่ในวันนี้ก็มาถึง จนได้”

เมื่อน้ำพูดจบผมถึงกลับร้องไห้ออกมา ผมจึงตัดสินใจบอกกับน้ำว่า “น้ำถ้าเราสองคนเรียนจบแล้วแต่งงานกันนะ”

น้ำจึงตอบด้วยกับน้ำเสียงที่ร้องไห้แล้วตอบว่า “ตกลง”

แต่เราก็หากันจนเจอ มันนานแค่ไหนที่คอยเธอมารู้สึกไหมว่าชีวิตคุ้มค่าเมื่อมีใครสักคนข้างกายเกิดมาเพื่อหาใครคนหนึ่งเป็นคนที่ฟ้าสร้างมาคู่กัน