ณ ห้องเปลี่ยนเสื้อของชมรม
ปัง ปัง ปัง! เสียงเคาะประตูดังสนั่นจนอาร์ตสะดุ้งเล็กน้อย กลิ่นเหงื่ออ่อนๆ ลอยคละคลุ้งในอากาศของห้องเปลี่ยนเสื้อที่เต็มไปด้วยเสียงจอแจของเพื่อนร่วมทีมที่กำลังเก็บของหลังซ้อม
“เห้ย ไอ้อาร์ต! มึงเปลี่ยนเสื้อช้าจังเลย รีบหน่อยดิ!” เสียงของอิท เพื่อนสนิทที่อารมณ์ร้อนเป็นประจำดังลอดผ่านประตูไม้เก่าๆ
“เดี๋ยวสิอิท! เสื้อมันติดอ่ะ… ขยับไม่ได้เลย ช้าหน่อยนะ!” อาร์ตตะโกนตอบ มือยังจับชายเสื้อที่พันกันยุ่งเหยิงอยู่ตรงอก พยายามดึงออก แต่ยิ่งดึงก็ยิ่งแน่น เขารู้สึกเหงื่อซึมที่หน้าผากจากทั้งความร้อนและความลนลาน
“ถ้ามึงยังไม่เปิด เดี๋ยวกูพังประตูเข้าไปเลยนะ!” อิทตะโกนกลับมา เสียงเริ่มหงุดหงิด
“เออๆ รอแปป!” อาร์ตถอนหายใจเบาๆ มือที่ยังจับเสื้ออยู่ค่อยๆ ปล่อยออก แล้วยื่นไปหมุนลูกบิดประตูด้วยความลังเลเล็กน้อย หัวใจเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว
ตึ๊ง! จังหวะที่ประตูถูกผลักออก อิทก็พุ่งเข้ามาทันที แรงผลักทำให้อาร์ตเสียหลักถอยหลังไปติดกับผนังห้อง เสียงหัวใจของตัวเองดัง ตึกตัก ในหูเมื่อเขาพบว่าตัวเองถูกกักอยู่ในอ้อมแขนของอิท มือหนึ่งของอิทวางพาดบนผนังข้างๆ ศีรษะของเขา
“อิท… มานี่ทำอะไรเนี่ย!” อาร์ตเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนสนิทด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ ความร้อนจากตัวของอิทที่เพิ่งซ้อมกีฬามาทำให้เขารู้สึกวูบวาบในใจ
“ก็คนอย่างมึงช้าซะขนาดนี้… จะให้รอยังไงไหวล่ะ” อิทตอบ แต่เสียงของเขาค่อยๆ เบาลงเมื่อเสื้อที่ติดอยู่นั้นหลุดลงจากตัวอาร์ต เผยให้เห็นใบหน้าที่แดงก่ำของอีกฝ่าย ดวงตาของทั้งคู่สบกันโดยไม่ได้ตั้งใจ อาร์ตพยายามหลบสายตา แต่อิทกลับจ้องเขานิ่งๆ ด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง
“ไอ้อาร์ต…” อิทเอ่ยชื่อเขาด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มนุ่มจนอาร์ตสะดุ้ง หัวใจเต้นแรงขึ้นอย่างที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อน “มองจากมุมนี้… มึงก็น่ารักดีนะ”
อิทค่อยๆ ก้มหน้าเข้ามาใกล้ แสงจากโคมไฟในห้องที่ลอดผ่านด้านหลังทำให้เงาของอิททาบทับลงบนใบหน้าของอาร์ต อาร์ตหลับตาลงโดยไม่รู้ตัว ความร้อนจากลมหายใจของอิทที่ปะทะใบหน้าเขาทำให้รู้สึกวูบวาบในใจ… และหัวใจก็เต้นแรงจนแทบจะควบคุมไม่ได้
ภาพสุดท้ายที่อาร์ตเห็นคือ ใบหน้าของอิทในมุมย้อนแสง… ดวงตาคู่สวยที่มองเขาด้วยความรู้สึกบางอย่างที่อาร์ตยังไม่เข้าใจ
Guest
