นาง...ที่ไม่ต้องชิง

รัก ลวง 

" ทำน้องฉันทำไม! มาทำน้องฉันทำไม!! ถ้ายัยหอมเป็นอะไรไปฉันจะฆ่าคุณ! ได้ยินมั้ย ฉันจะฆ่าคุณ!! ปล่อยปุ้น ปุ้นจะตีเขา ปล่อยปุ้น ฮืออออ..." 

แรงคุณแม่ดีดดิ้นไม่เท่าไหร่ก็ทรุดตัวอยู่ในอ้อมกอดสามี เธอแผดเสียงร้องจนมือหนาต้องโอ๋ ลูบแผ่นหลังที่สั่นสะอื้น หางตายังอดเลือบมองน้องชายต่างแม่ที่เมื่อครู่นั่งนิ่งยอมให้พี่สะใภ้อย่างข้าวปุ้นลงมือใส่อย่างเป็นห่วง 

ท่าทางคงช็อกไม่น้อยไปกว่าข้าวปุ้น...แต่นาทีนี้เขาคงทำอะไรไม่ได้นอกจากปล่อยให้น้องชายจมอยู่กับความคิดของตัวเองไปก่อน 

"น้องไม่เป็นอะไร ต้องไม่เป็นอะไร...ชู่ววว" 

เขาลงมือปลอบอย่างเต็มหลักสูตรอย่างทุกครั้งที่เธอเจอเรื่องสะเทือนใจ ท้องที่สองโตกว่าท้องแรกมากช่วงนี้ยิ่งมีปัญหาเรื่องน้ำหนักกับการปวดท้องเตือนอยู่บ่อยๆ เกิดเจ้าตัวมาปวดท้องเข้าตอนนี้คงต้องให้นอนพักลูกเดียว 

ครู่ใหญ่ๆ ผ่านไป เสียงร้องไห้เงียบหายแล้วเหลือเพียงแรงสะท้อนอื้นบ้างเล็กน้อย ท่อนแขนกลมที่โอบกอดเขาอยู่จึงค่อยๆ คลายออก ...หน้าแดง ตาแดง จมูกแดง ปากแดง เรียกว่าแดงไปทั้งหน้า ข้าวปุ้นเงยหน้าขึ้นมองสามีแล้วไม่วายหันไปมองน้องเขยที่ยังนั่งอยู่ท่าเดิม ที่เดิม... เธอลุกขึ้นยืนโดยมีสัตตบุษย์มองอย่างไม่เข้าใจ กระทั้งเธอเดินเข้าไปหาน้องชายอย่างเยือกเย็นเขาจึงผุดลุกขึ้นอย่างเตรียมพร้อม ทรรศน์เองก็เหมือนกัน... 

"กลับไปพักซะเถอะค่ะคุณทรรศน์ ไม่ต้องห่วงหอมแล้ว ...หลังจากนี้ฉันจะไม่ถือว่าเราโกรธเคืองอะไรกัน กลับไปหาผู้หญิงของคุณซ่ะ แล้วอย่ามายุ่งกับน้องสาวฉันอีก!" 

. 

. 

. 

. 

"กลับไปจัดการตัวเองซ่ะ แล้วเราค่อยมาคุยกัน อ่อ ช่วงนี้...อย่าพึ่งมาให้ข้าวปุ้นเจอละกัน" 

เพียงมือหนาแตะบ่า ชายผู้ทรนงอกสามศอกก็หยดรินหยาดน้ำตา พยักหน้ารับรู้สิ่งที่พี่ชายบอกทั้งที่ใจปฏิเสธ มองตามไหล่กว้างที่ห่างออกไปอย่างอิจฉาและรู้สึกผิด 

หัวใจสั่นไหวเหมือนจะขาดรอน... ถ้าเป็นคำขอจากผู้ชายโง่ๆ คนโง่ๆ คนหนึ่ง ฟ้าจะรับคำขอของเขาไหม...เขาขอ 

. 

. 

. 

ขอให้เธอกลับมา ขอให้เธอปลอดภัย...ทั้งน้ำตา