ทาสรัก

เรื่องนี้แต่งขึ้นตามจินตนาการของผู้เขียนโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะจ๊ะ

ตอนที่ 1 แรกพบ

ทายาทฝาแฝดของตระกูลทาคาสึกาสะ อากิระเป็นแฝดผู้พี่ เขามีรูปร่างที่สูงใหญ่กว่าคนญี่ปุ่นทั่วๆไปเพราะมีมารดาเป็นชาวต่างประเทศ เขามีผิวที่ค่อนข้างเข้มเพราะถูกแดดเผาอยู่เป็นประจำเนื่องมาจากการเล่นกีฬากลางแจ้งและนัตสึกิแฝดผู้น้องก็มีรูปร่างที่ใหญ่ไม่แพ้กันผิดตรงที่เขามีสีผิวที่ขาวกว่าผู้เป็นพี่ชายก็เท่านั้น ทั้งสองคนกำลังศึกษอยู่ในระดับมหาวิทยาลัยปีสองของโรงเรียนเอกชนที่มีชื่อเสียงโด่งดัง ด้วยหน้าตา รูปร่าง และฐานะทางบ้านที่เข้าขั้นมหาเศรษฐีจึงทำให้คนทั้งคู่ต่างตกเป็นที่หมายปองของบรรดาหญิงสาวทั้งหลายทั้งนอกและทั้งในรั้วมหาลัย อากิระเป็นคนที่มีใบหน้าค่อนข้างดุและมีอารมณ์ร้อน ส่วนนัตสึกินั้นมีใบหน้างดงามน่ามองค่อนข้างจะอ่อนโยนและใจดีเป็นแฝดที่ตรงกันข้ามแทบทุกอย่าง โดยรวมๆกันแล้วแฝดทั้งสองคนนั้นเพอร์เฟคมากจนไม่เคยขาดแคลนสาวๆข้างกายมาตั้งแต่ในสมัยที่อยู่มัธยมต้นแล้ว แต่เป็นเพราะเหตุการณ์ในคำ่คืนนี้จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของแฝดทั้งสองตลอดไป

" อากิระ...วันนี้ไปที่ห้องของฉันมั๊ย? " ฮิเดฮาชิ ซูซูกิเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนเอ่ยถามขึ้นขณะที่ทั้งสามคนนั่งทานอาหารกลางวันอยู่ในศูนย์อาหาร

" ไปทำไม...? มีอะไร...?? " ผู้ย้อนถามกลับไม่ใช่อากิระ แต่เป็นนัตสึกิที่นั่งอยู่

ฮิเดฮาชิจุดยิ้มที่มุมปากด้านหนึ่ง " หลายวันก่อนฉันไปเดินที่ชินจูกุกับยัยมิโดริมา..." หยุดพูดเอาไว้แค่นั้นแล้วตักอาหารส่งเข้าปาก

" แล้วไง? " นัตสึกิยังเป็นผู้ที่ถามกลับไปอีกครั้งเพราะแฝดผู้พี่เอาแต่เล่นหูเล่นตากับสาวๆซึ่งนั่งอยู่ยังโต๊ะฝั่งตรงข้าม

ฮิเดฮาชิวางช้อนในมือลงพลางยักคิ้วให้นิดนึงก่อนตอบ " กันไปได้ซีดีมาแผ่นนึง สุดยอดเลยว่ะ เลยอยากชวนนายสองคนให้ไปดูด้วยกัน "

นัตสึกิส่ายหน้าดิกทันทีที่ได้ยินเข้าแบบนั้น " เอ็กซ์เหรอ?... ไม่เอาอ่ะ...ขี้เกียจจะดู...แค่ทำเอาเองวันเว้นวันกับซาโยโกะก็แทบไม่ไหวแล้ว "

" เอาน่า...แผ่นเนี๊ย...รับรอง...วิเศษจริงๆ " ฮิเดฮาชิยังคงคะยั้นคะยอต่อไปพร้อมกับเปิดรอยยิ้มกว้างขวางพลางก็หันไปสะกิดที่เอวของอากิระเพื่อให้หันมา " จริงๆนะ...นายสองคนจะต้องชอบแน่ๆ "

อากิระหันไปมองด้วยความรำคาญที่ถูกขัดจังหวะ หัวคิ้วที่ดกดำขมวดมุ่นด้วยนิสัยไม่ชอบให้ใครมาเซ้าซี้ " ไม่ไป " ตัดบทอย่างไม่มีเยื่อใย

แต่เป็นเพราะประโยคต่อมาของเพื่อนซี้ทำให้แฝดทั้งสองต้องหัวใจกระตุก หันหน้ามองสบตากันทันที

" เอาอย่างนั้นก็ได้...ไม่ว่ากัน...ฉันแค่อยากให้นายสองคนไปดูพ่อใจโฉดข่มขืนลูกเสียหน่อย " ฮิเดฮาชิพูดพลางก็ถอนหายใจออกมา

" พ่อแบบนั้นมีให้เห็นเยอะแยะไป...ไม่เห็นแปลกเลย " นัตสึกิว่าเข้าไปนั่น

" แต่ไอ้พ่อคนนี้ที่มันข่มขืนกลับเป็นลูกชายนะซิ..."

" หา...นายว่าอะไรนะ...? พ่อข่มขืนลูกที่เป็นผู้ชายเหรอ?? มันจะเป็นไปได้ยังไง??? เป็นการตัดต่อน่ะซิ "

" ไม่ใช่เป็นการตัดต่อนะ...เป็นการถ่ายจริงๆ เด็กถูกปิดตาเอาไว้แล้วถูกพ่อกระทำจริงๆ "

" เด็กเลยงั้นเหรอ?...ผิดกฏหมายเลยนะเนี่ย แล้วก็ยังเป็นเด็กผู้ชายอีก "

อากิระที่เอาแต่นิ่งฟังน้องชายและเพื่อนพูดจาโต้ตอบกันไปมา เขาเอ่ยออกมาว่า " นายดูแล้วรู้สึกดีเหรอ? " ถามด้วยความข้องใจซะมากกว่าที่จะสนใจ " กับเด็กผู้ชายเนี่ยนะ?? "

ฮิเดฮาชิยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ " อืม...มันคงจะไม่เด็กขนาดนั้นหรอกมั๊ง ฉันก็เดาอายุไม่ถูกซะด้วย  เห็นแค่ว่าตัวเล็กๆบางๆ  หน้าตาก็ไม่ได้เห็น  ต้องลองไปพิสูจน์ดูกันเอง  แต่กันเองน่ะ...เสร็จไปตั้งหลายครั้งแน่ะ เสียงกรีดร้องของเด็กมันเร้าความรู้สึกชะมัดเลย  แล้วเจ้าพ่อนั่นก็สุดหื่นจริงๆนะ  แต่ที่ฉันดูและฟังจากที่มันพูดเหมือนกับว่าเด็กจะไม่ใช่ลูกของมันหรอก กันคิดว่าน่าจะเป็นลูกเลี้ยงมากกว่า เพราะจากการกระทำของมันแล้ว...ไม่น่าจะมีพ่อคนไหนที่ทำกับลูกตัวเองได้ถึงขนาดนี้  ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแผ่นมันหลุดออกมาได้ยังไง?...ตกลงว่านายสองคนจะไปกันมั๊ยล่ะ?? "

" ไปก็ได้...ถ้ามันน่าสนใจอย่างที่นายว่ามาจริงๆ " นัตสึกิเป็นผู้ที่ตอบออกมา

แฝดทั้งสองคนต่างก็รู้สึกว่าในชีวิตของพวกเขานั้นมันยังขาดสิ่งหนึ่งสิ่งใดอยู่  ถึงจะมีพร้อมทุกอย่าง  ไม่ว่าเงินทองที่มีให้ใช้สอยกันอย่างไม่ขาดมือและอีกทั้งหญิงสาวที่วนเวียนอยู่รอบๆกาย  แต่ก็ยังไม่รู้สึกเพียงพอกับความต้องการที่อยู่ในส่วนลึก พวกเขาทั้งสองคนจึงเฝ้าตามหา และค้นหาชิ้นส่วนที่ขาดหายไปอยู่แทบจะตลอดเวลา แต่ก็ยังไม่เคยได้พบสักที

ในเวลาเกือบสิบเก้านาฬิกา รถยนต์ที่มีนัตสึกิเป็นผู้ขับก็แล่นออกจากรั้วของมหาวิทยาลัย อากิระนั่งข้างคนขับ ส่วนฮิเดฮาชินั่งอยู่ที่เบาะด้านหลัง

" เดี๋ยวแวะร้านอาหารข้างหน้าก่อนนะ...กันจะซื้อกับแกล้มไปซดกับเบียร์ซะหน่อย ที่พวกนายเหลือเอาไว้ในตู้เย็นคราวก่อนกันยังไม่ได้เอาออกมาดื่มอีกเลย "

" อืม...ได้ ร้านเดิมใช่มั๊ย? " นัตศึกิถามพร้อมกับชะลอรถเพื่อจะจอด

ฮิเดฮาชิลงไปซื้อกับแกล้มมาสองสามอย่างก่อนจะกลับมาขึ้นรถ " ไปโลดเลย..."

นัตสึกิจอดรถยังหน้าอาคารสองชั้นที่มีอยู่หลายๆคูหาเรียงต่อๆกัน  ซึ่งอาคารเหล่านี้แบ่งเป็นห้องพักเล็กๆให้กับนักศึกษาได้เช่าพักนั่นเอง

ห้องของฮิเดฮาชินั้นอยู่ที่ชั้นสอง  หลังจากที่ทั้งสามคนเข้าไปภายในห้องแล้วต่างก็ช่วยกันเตรียมเครื่องดื่มและกับแกล้ม

" รองท้องกันก่อนนะ...เดี๋ยวจะกินอะไรไม่ลงเพราะมัวแต่นั่งเกร็งกันอยู่ "

อากิระถอนหายใจกับความล่าช้าของผู้เป็นเพื่อน " จะให้ดูอะไรก็รีบๆเปิดมาเถอะน่า..." ว่าพลางก็ยกกระป๋องเบียร์ขึ้นมาดื่ม

" คร้าบบบบ...คุณพ่อ...จะรีบเปิดให้ชมเดี๋ยวนี้แหละคร้าบบบ "

" เร็วๆเลย...ถ้าไม่ดีจริงอย่างที่นายว่ามาฉันจะได้ไปหาซูมิเระที่ห้อง คืนนี้ยัยนั่นก็คอยให้ฉันไปหาอยู่แล้ว "

" เออ...เออ...เปิดเดี๋ยวนี้แหละ รับรอง เสียงร้องของยัยซูมิเระของนายก็สู้เด็กคนนี้ไม่ได้แน่นอน " ตอบพร้อมกับขว้างค้อนไปให้ด้วย

แล้วไม่ถึงห้านาทีต่อมา อากิระและนัตสึกิก็ต้องนั่งตัวแข็งกับภาพที่ปรากฎอยู่ในหน้าจอทีวีขนาดสิบสี่นิ้ว ในนั้นเผยให้เห็นถึง...จะเป็นเด็กชายหรือไม่ก็ไม่รู้ได้เพราะมีรูปร่่างที่เล็กและแบนบางมากซึ่งอยู่ในสภาพที่เปลือยเปล่าขาวโพลนถูกพันธนาการอยู่บนเก้าอี้ที่มีพนักสูง แขนทั้งสองข้างถูกมัดไว้ทางด้านหลัง หัวเข่าทั้งสองข้างถูกผูกรั้งโยงขึ้นไปยังพนักเก้าอี้ในแต่ละข้าง เผยให้ทุกคนได้เห็นถึงอวัยวะเพศขนาดกะทัดรัดที่ไม่มีอะไรมาบดบังได้ถนัดตา แล้วที่ตรงส่วนโคนของสัดส่วนนั้นก็ยังมีห่วงสีเงินสวมใส่เอาไว้ให้เห็นอีกด้วย ผ้าสีดำผูกอยู่ที่ดวงตาทั้งคู่ของใบหน้าเรียวเล็กนั่น เห็นเพียงปลายจมูกที่โด่งรั้นและริมฝีปากสีแดงระเรื่อเท่านั้น บนใบหน้ามีคราบน้ำตาเกรอะกรัง ที่ยอดอกก็ถูกเชือกสีดำผูกรัดเอาไว้จนแน่นมันช่างตัดกับผิวที่ขาวจัดนั่นอย่างสิ้นเชิง เหนือยอดอกด้านขวาก็เห็นถึงปานสีแดงสดคล้ายรูปหัวใจได้อย่างชัดเจน

" พ่อครับ...อย่าทำอะไรผมอีกเลย...ผมกลัวแล้ว...ฮือ..." หยาดนำ้ตาเริ่มไหลลงมาตามแก้มจนเป็นสาย บวกกับนำ้เสียงที่อ้อนวอนอย่างสะอึกสะอื้นเพื่อขอร้องผู้เป็นพ่อดังมาให้ทุกคนได้ยิน

ในภาพปรากฎด้านหลังของชายคนหนึ่ง " กลัวอย่างนั้นเหรอ?...ฮึ...ไม่หรอก...แกไม่ได้กลัวฉัน...ถ้าแกกลัวจริงแกก็คงไม่ก้าวเท้าออกไปนอกบ้านอย่างที่ฉันสั่งห้ามเอาไว้หรอก "

" แต่ฝนมันจะตก...น้องยังไม่กลับมา...ผมแค่จะออกไปรับน้องเท่านั้น "

" ไม่ต้องมาแก้ตัว...ในเมื่อแกกล้าขัดคำสั่งของฉันแกก็ต้องยอมรับโทษทัณฑ์แต่โดยดีเถอะ...ชิโระ " พูดจบประโยคทั้งสามคนก็ได้เห็นมือใหญ่ที่เอื้อมไปยังท่อนเนื้อขนาดเล็กที่สงบนิ่งอยู่ตรงหน้าแล้วทำการรูดขยับรีดเค้นเอาอย่างรุนแรงเหมือนต้องการให้เจ็บปวด จากใบหน้าที่หงายแหงนแสดงให้เห็นถึงความเจ็บ ร่างที่แบนและบางแอ่นอกเพื่อส่ายหนีการกระทำนั้น

" อึก...ไม่...อย่า...กลัวแล้ว...กลัว...ฮือ..." เสียงคร่ำครวญและอาการดีดดิ้นของคนในภาพปรากฎให้เห็นถึงความหวาดกลัวได้อย่างชัดเจน

อากิระและนัตสึกิจ้องแทบตาไม่กระพริบ หัวอกหัวใจเต้นระรัวราวกับว่ามันจะออกมาอยู่นอกอก ทั้งสองคนหยุดการดื่มและการกินไปโดยไม่รู้สึกตัว

" ฮือ...ไม่เอา...พอแล้ว...พ่อครับ...ผมเจ็บ..." ร่างกายที่เปลือยเปล่าขาวโพลนพยายามดิ้นหนีอย่างเอาเป็นเอาตาย

" เจ็บอย่างนั้นเหรอ?...ฮึ...ไม่หรอก...ชิโระ...ฉันจะไม่ให้แกได้เจ็บอย่างเดียวแน่ มันต้องมีอย่างอื่นอีกด้วย...แกเตรียมใจไว้ได้เลย " นำ้เสียงที่เล็ดลอดออกมาให้ได้ยินนั้นมันฟังดูช่างโหดเหี้ยมเหลือเกิน แล้วมือใหญ่นั้นก็หายลับไป ครู่ต่อมาก็กลับมาปรากฎให้ได้เห็นอีกครั้ง และครั้งนี้ในกลางฝ่ามือนั่นเหมือนมีเนื้อครีมข้นๆชนิดหนึ่งอยู่ " เดี๋ยวแกจะต้องดิ้นให้ฉันดู...ชิโระ...ดิ้นอย่างสนุกไงล่ะ...ฮึๆๆๆๆๆ " เมื่อพูดจนจบประโยคก็ยื่นมือเข้าไปเกาะกุมท่อนเนื้อที่ถูกรีดเค้นเมื่อสักครู่นี้ แล้วรูดขยับอย่างรุนแรงในจังหวะที่รัวเร็วจนกระทั่งได้ยินถึงเสียงของครีมที่เหนอะหนะดังลอดออกมาเข้าหู

เห็นถึงอาการสะดุ้งเฮือกสุดตัวของร่างบาง " อ๊ะ...พ่อ...ผมแสบ...ฮือ...แสบ...ไม่เอาาาา..." กรีดร้องออกมาสุดเสียงกับการกระทำของผู้เป็นพ่อ ทั้งดิ้นทั้งส่ายเพื่อที่จะหนีให้พ้นมือใหญ่ที่เกาะกุมอยู่ น้ำตาไหลพรากๆเต็มสองแก้ม เสียงร้องครวญครางสะอึกสะอื้้นจนน่าสงสาร แต่ก็ไม่สามารถหลุดหนีไปทางไหนได้

" อย่างนั้นแหละ...ชิโระ...ดิ้นเข้าไป...ดิ้นให้สุดๆไปเลย...ฮึๆๆๆๆ " มือใหญ่ยังคงทำการรูดขยับและรีดเค้นอยู่เช่นนั้นไปอีกนาน

จากสายตาทั้งสามคู่ที่เฝ่ามองอยู่ เห็นกับตาว่าท่อนเนื้อที่มีขนาดเล็กนั้นเริ่มมีการบวมและแดงอย่างรวดเร็ว คงเป็นเพราะการรูดขึ้นลงอย่างรุนแรงและอีกอย่างหนึ่งคงจะเป็นเพราะเจ้าเนื้อครีมตัวนั้นด้วยกระมัง จึงส่งผลให้ร่างบางที่ถูกพัธนาการดิ้นพราดๆใบหน้าหงายแหงนกรีดเสียงร้องเร่าๆด้วยความเจ็บปวด เห็นอาการกระตุกของอกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ร่างบางนั้นจะหมดสติเนื้อตัวอ่อนพับไปในทันที

" ฮึ...หมดสติไปแล้วเหรอ? อย่างนี้ก็ไม่สนุกนะซิ " มือนั้นละหายไปก่อนที่จะเห็นว่ามีนำ้ถูกสาดเข้าที่ใบหน้าของคนที่หมดสติไป

อากิระหันไปมองแฝดผู้น้องที่กำลังกำต้นแขนของเขาเอาไว้แน่นด้วยความไม่รู้สึกตัว ใบหน้าที่งดงามชวนมองของน้องชายจ้องเขม็งไปยังภาพเบื้องหน้าทำให้เขาต้องหันกลับไปดูต่อ

คนคนนั้นรู้สึกตัวขึ้นมาแล้ว มีอาการสะอึกของแผ่นอกที่ขาดเป็นห้วงๆ

" ไง...ชิโระ...รู้สึกดีมั๊ย?...แกสนุกกับมันหรือเปล่า??...ว่ายังไง??? " นำ้เสียงในตอนท้ายถามออกมาด้วยเสียงอันดังเมื่อไม่เห็นว่าจะได้คำตอบอะไร

" ผมกลัวแล้วครับพ่อ...จะไม่ออกไปจากบ้านอีกแล้ว...อภัยให้ผมเถอะครับ...ผมเจ็บ...แล้วก็แสบ..."

" ยังหรอก...ฉันยังอยากเล่นกับแกอยู่เลย...จะเอาอะไรกันต่อดี...? ชิโระ ?? วันนี้ฉันว่าง...แกอยากได้แบบไหน...บอกมาเลย...จะเอาของจริงหรือว่าของปลอม ??? ฉันยินดีบริการแกอย่างเต็มที่เชียว "

" อย่า...ไม่เอา...ผมกลัวแล้ว...ไม่ๆๆๆๆๆ "