พระเอกจอมยั่วกับนางเอกจอมเย็นชา

" First Sight "

“คุณหนูครับคุณหนู รอกระผมก่อนนะครับ” เสียงทุ้มต่ำของพ่อบ้านในคฤหาสน์หรูดังขึ้นอย่างร้อนรน คุณหนูแสนสวยแห่งตระกูลฟาวคอนได้แต่หันมาพยักหน้าโดยที่ไม่พูดโต้ตอบแต่อย่างใด “คุณหนูมีเรียนตอนบ่ายนี่ครับ นี่มันเพิ่ง 8 นาฬิกาเอง ไม่ต้องรีบมากหรอกครับ” เสียงต่ำทุ้มปนกับความเหนื่อยหอบพูดขึ้น…

“ฉันจะไปที่บริษัทก่อน แล้วค่อยไปที่มหาลัย ตามตาราง ถ้าคุณทอยลืมก็ลองทวนตารางให้ชั้นฟังซักรอบสิ” เสียงใสราวแก้วพูดขึ้นด้วยสีหน้าท่าทางไร้อารมณ์อย่างเห็นได้ชัด พ่อบ้านทอยได้แต่เงียบ เพราะว่าอยู่กับ “คุณหนูโซเฟีย” มานาน จึงรู้ว่าเมื่อคุณหนูพูดอย่างนี้ เธอกำลังประชดด้วยอารมณ์บูดบึ้งถึงแม้สีหน้าของเธอจะไร้อารมณ์ก็ตาม เมื่อทั้งสองตัดบทสนทนาโดยคุณหนูที่แสนจะเย็นชา คุณพ่อบ้านทอยก็ได้เปิดประตูให้คุณหนูเตรียมขึ้นรถพร้อมจะไปที่บริษัท

บริษัทฟาวคอน

เมื่อคุณหนูจอมเย็นชาก้าวลงมาจากรถพร้อมกับเสื้อชุดมหาลัยที่ไม่รัดติ้วมาก เธอไม่ค่อยใส่ใจกับเรื่องพวกนี้เท่าใดนัก พนักงานในบริษัทต่างก็ทักทายเธออย่างสุภาพ เธอก็ตอบกลับอย่างสุภาพเช่นกัน

“สวัสดีค่ะ คุณหนู” เสียงของผู้หญิงอีกคนหนึ่งกล่าวอย่างสุภาพ “สวัสดีค่ะ คุณมิเชล” เธอก็ตอบกลับไปอย่างไม่ได้คิดอะไร แน่นอนคุณมิเชลคือเลขาสาวสวยของคุณพ่อของเธอนั่นเอง ถึงเธอจะอายุน้อย แต่เธอก็ได้เป็นถึงผู้ช่วยประธานบริษัทเลยทีเดียว วันนี้เธอตั้งใจจะมาหาพ่อของเธอเพื่อคุยเรื่องงาน “คุณพ่ออยู่ไหนคะ??” เสียงใสถามไปด้วยความสงสัย แต่หน้าของเธอก็ยังคงไร้อารมณ์เช่นเดิม มิเชลก็เริ่มกล่าวอย่างสุภาพพร้อมกับอาการตกใจเล็กๆของคุณหนูโซเฟีย

เธอเพิ่งรู้มาว่าพ่อของเธอต้องเดินทางไปทำงานที่ต่างประเทศโดยไม่มีกำหนดเวลาที่แน่นอน แม้แต่คุณมิเชลก็ต้องตามไปช่วยงานที่ต่างประเทศด้วย พวกเขาจะต้องออกเดินทางวันนี้ เวลา 12 นาฬิกา แถมพ่อของเธอยังฝากให้เธอดูแลบริษัทด้วย บางทีอาจจะมีลูกค้า แต่เธอชินซะแล้วกับการที่ต้องไปพูดคุยหรือต้อรับลูกค้า เพราะถึงแท้พ่อของเธออยู่ คุณพ่อของเธอก็ให้เธอไปเองอยู่ดี

“พวกเราต้องไปแล้ว สวัสดีค่ะคุณหนู คุณท่านบอกว่าไว้จะโทรหานะคะ” คุณมิเชลพูดกับคุณหนูด้วยเสียงและสีหน้าปกติ ไม่ได้ตื่นเต้น เสียใจ ดีใจอะไรทั้งสิ้น เมื่อบทสนทนาของทั้งครู่จบลง มิเชลก็ได้เดินออกไปพร้อมกับคุณพ่อของโซเฟีย ขึ้นรถและจากไป โซเฟีย…หลังจากเธอเดินเข้ามานั่งในห้องทำงานส่วนตัว น้ำใสจากดวงตาเธอก็เริ่มไหลอย่างหยุดไม่ได้ เธอได้แต่พูดกับตัวเองว่า “ทำไมคุณพ่อของเธอ ไม่ได้กล่าวบอกลา หรือพูดอะไรกับเธอก่อนไป แถมยังไม่บอกด้วยซ้ำว่าไปทำไม”

ปิ๊ด ปิ๊ด ปิ๊ด ปิ๊ด..เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์แสนแสบหูดังขึ้น มันทำให้สาวน้อยที่กำลังร้องไห้สะดุ้งเล็กน้อย “ฮะโหลวค่ะ โซเฟียพูดค่ะ นั่นใครคะ” เสียงใสปนกับเสียงสั่นหลังจากร้องไห้พูดขึ้น เธอใช้มือน้อยๆของเธอปาดน้ำตาที่เปื้อนตรงแกมขาวของเออย่างเบามือ

“คุณโซเฟียคะ ตอนนี้เราได้ผู้ช่วยของคุณแล้วนะคะ” เสียงพนักงานสาวที่คอยช่วยงานเธอและพ่อพูดตอบ โซเฟียถึงกับอึ้งและแปลกใจเล็กน้อย เมื่อเธอซักถามพนักงานหญิงคนนั้นเสร็จก็ได้ความว่า คุณพ่อของเธอได้ขอให้พนักงานสาวคนน้าผู้ช่วยให้เธอในระหว่างที่เขาไม่อยู่ เขาขอให้มีคุณสมบัติที่สามารถเป็นคนที่ปกป้องเธอได้ มีหัวทางการทำงาน และจะยิ่งดีถ้าอยู่รุ่นเดียวกับเธอ และตอนนี้พนักงานสาวคนนี้ก็ได้เลือก หนุ่มคนหนึ่งจากคณะนิติศาสตร์ ถึงแม้เขาจะไม่ค่อยเต็มใจซะเท่าไหร่ แต่เมื่อได้รู้ถึงงานที่เขาต้องมาทำกับคุณหนูแสนสวยอย่างคุณหนูโซเฟีย เข้าก็ตอบตกลงในการทำงานนี้ทันที

ก่อนที่พนักงานสาวจะวางสายไปเธอได้ให้เบอร์โทรของชายหนุ่มจากนิติศาสตร์คนนั้นไว้ เพื่อให้คุณหนูโซเฟียสามารถติดต่อได้อย่างสะดวก “คุณหนูครับ กระผมว่าเราควรไปที่มหาวิทยาลัยได้แล้วนะครับ” เสียงพ่อบ้านทอยพูดขึ้นอย่างร้อนรนเช่นเคย แถมยังชี้นิ้วไปที่นาฬิกาข้อมือเพื่อบอกให้คุณหนูแสนสวยรู้ถึงเวลาในตอนนี้ “ค่ะคุณทอย เราไปกันเลย” สาวน้อยยังตอบด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ วันนี้เธอต้องไปลงทะเบียนเรียนวันแรก เธอก็ไม่อยากสาย แต่ให้ทำไงได้ มาถึงที่บริษัทก็เจอแต่เรื่อง แถมยังต้องหาผู้ช่วยคนนั้นอีก เธออยากจะกรี๊ดให้ดังๆแต่เธอก็ยังฝืนทำหน้าไร้อารมณ์ไป….

ฝากนิยายเรื่องนี้ไว้กับรีดเดอร์ทุกคนนะค้า นี่เป็นนิยายเรื่องแรกที่ไรท์เขียนเลยนะค้า ฝากคอมเม้นแล้วติดตามไปจนถึงตอนจบเลยนะค้า

มีตรงไหนต้องปรับปรุงเม้นบอกไรท์ได้ตลอดเลยน้าค้า รือบางทีคอมเม้นให้กำลังใจไรท์ก็ได้น้า

ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนค่า รักรีดเดอ์ที่สุดเลยค่า