Φ Hidden Sense Φ
ซ่ อ น ห า
Look me,
Hear me,
"Listen to Me"
ความสามรถพิเศษหรอ? ...ใครบอก
มันก็แค่ความแตกต่างที่แปลกประลาดเท่านั้นแหละ
- Blue Day -
...นาฬิกาบอกเวลาสองยาม
เสียงเคาะแป้นพิมพ์ยังคงดังต่อเนื่องเรื่อยมาจากช่วงหัวค่ำ แสงสีม่วงสลัวจากโคมไฟตั้งโต๊ะและบรรยากาศเย็นสบายจากลมธรรมชาติบวกกับเครื่องปรับอากาศนั้นชวนง่วงยิ่งนัก
กึก
นิ้วเรียวสวยหยุดชะงัก เสียงแป้นพิมพ์ยามศูนย์นาฬิกาเงียบนั้นลง
...
There's no sunshine.
Why must you go away,
Leaving me here alone
เสียงบทเพลงพระราชนิพนธ์เพลงโปรดจากเครื่องเล่นเอ็มพีสามถูกหรี่ลงจนเบาสุดแต่กลับได้ยินชัดเจนในห้องที่เงียบสงัดบรรเลงขับกล่อมอยู่เป็นเพื่อนเจ้าของห้องไม่ให้เหงา ไม่ให้หลับ
บทเพลงทำนองไพเราะที่แว่วดังจนคุ้นหูเพื่อนร่วมอาศัยคอนโด...
But soon
No more blue day.
Whenever I meet you
Then all my dreams come true.
กึก
นิ้วเรียวหยุดชะงักอีกครั้ง เจ้าของแขนเนื้อซีดเอื้อมมือไปกดหยุดเพลง จมูกโด่งสวยสูดหายใจเข้าแล้วผ่อนออกอย่างระงับอารมณ์
วืด~
'--ยะ อย่า ช่วย ชะ--- อะ อือ!!..'
...เหอะ
วืด~
'…ดะ--โปรด ช่วยด้วย!! --'
ขวับ!
ใบหน้าได้รูปสะบัดหันไปทางต้นเสียง ดวงตาประกายคู่สวยราวกับมีไฟสุม ร่างโปร่งบางหยัดกายลุกขึ้น สองขาเรียวยาวจ้ำพาเจ้าของก้าวไปยังทางเดินที่มืดสนิทอย่างไร้ซึ่งความหวั่นกลัว จนมาหยุดยืนอยู่ที่...
...ห้อง 670
ปัง! ปัง!
เสียงกำปั้นระดมทุบบานประตูดังไปทั่วทั้งชั้นที่เงียบสงัด ได้ยินเจ้าของห้องตะโกนแว่วมา…
“ใครมาเคาะประตูป่านนี้วะ! กริ่งก็มีไอ้งั่ง!!”
แกร๊ก
“อะ อ้าว คุณคนสวยเจ้าของห้องสะ--”
“ทำอะไรช่วยเกรงใจชาวบ้านชาวช่องเค้าบ้าง ดึกดื่นค่อนคืนป่านนี้ ก็เข้าใจนะว่ามันเป็นเรื่องปกติของมนุษย์สำหรับกิจกรรมราคะโสมม แต่เสียงน่ะช่วยเบาลงหน่อย มันหนวกหู น่าขยะแขยง มันน่ารำคาญ”
“นะ นี่คุณ!!”
ด้วยความที่เป็นคนหูดีรู้สึกรับรู้ได้เลยว่าน้ำเสียงตอนแรกกับตอนนี้ช่างต่างอารมณ์กันยิ่งนัก
และด้วยความที่เป็นคนหูดี...
“อ้อ ช่วยฝากบอกเจ๊คนนั้นด้วยว่าถ้าจะเล่นบทอีหนูโดนเสี่ยปล้ำก็ช่วยทำให้มันสมจริงหน่อย”
“อะ..!!”
“คนโดนขืนใจที่ไหนจะสั่นสู้ครางกระเส่าขนาดนั้น”
… บางทีมันก็น่ารำคาญแบบนี้แหละ
ร่างโปร่งบางหันหลังกลับ ขาเรียวสวยก้าวเดินต่อไปอย่างมั่นคง ไม่สนใจเสียงโวยวายน่ารำคาญที่ไล่ตามหลังมา
“ยัยบ้า!! โรคจิต! หยาบคายชะมัดเลย!"
พอสบถระบายจนพอใจก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่า...
"เดี๋ยวก่อน...ยัยนั่นอยู่ชั้นล่างไม่ใช่หรอ แล้วคือได้ยินได้ไงวะ!”
ก็แม่คนสวยนั่นอยู่ห้อง666 อยู่คนละชั้นแถมอยู่คนละฝากกับเขา
...หูดีเกินไปไหมวะ
ผมหวังว่าไม่ว่าคุณจะเป็นไพร่ หรือสมุนอำมาตย์ จงฟังเพื่อคิดไม่ใช่ฟังเพื่อปักใจเชื่อ
แล้วลงมือค้นหาความจริงนั้นด้วยคุณเอง - Kevin Carter
อัศวโยธิน
Χข้ออภิปรายและข้อเสนอแนะΧ
- นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการจากความคิดอันมโนก้าวไกลของคนเขียนเองล้วนๆ ไม่เกี่ยวข้องกับสถานการณ์จริงใดๆทั้งสิ้น
- ตัวละคร ยศตำแหน่ง ชื่อ หรือสถานที่ต่างๆเป็นเพียงเรื่องสมมติขึ้นมาไม่ได้มีเจตนาหมิ่นประมาทหรือล่วงเกินใครใดๆทั้งสิ้นนะเจ้าคะ
- คนสวยๆหล่อๆทั้งหลายในเรื่องนี้เป็นเพียงอิมเมจประกอบนิยายเท่านั้นนะเจ้าคะ
- ข้อเท็จจริงเกี่ยวกับการสืบสวนสอบสวนในเรื่องส่วนใหญ่คนเขียนทั้งดูและอ่านมาจาก
หนังสือ :What EveryBody is Saying ร่างกายไม่เคยโกหก - Joe Navarro
ซีรีส์ : criminal minds ,Lie To Me
ผิดพลาดประการใดก็โปรดประทานอภัยให้อิชั้นด้วยเถิดเจ้าค่ะนายท่าน บ่าวผิดไปแล้ว
--------------------------------------------------------------
ค่ะ กลับมาอีกแล้วเจ้าค่ะ เรื่องเก่าโน้นนู้นนั้นก็ยังไม่มาต่อ จับมันไปประหาร! ไม่ใช่มะ
ความไร้แก่นไร้สาระยังคงเดิมเจ้าค่ะ แต่ยังไงอิฉันก็ขอฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจคนอ่านที่หลงเข้ามาด้วยนะเจ้าคะ รับไว้พิจารณากันสักนิด รับรองว่าดองแน่เจ้าค่ะ อุ้ยตาย หน้าด๊านหน้าด้านเนอะ 55555555555555555555555555555 (กลบเกลื่อนได้น่าเกลียดมาก)
...
Guest
