เขาที่คอยเฝ้าถนอม ดูแลเธอลิ้นไม่ให้ไต่ ไลไม่ให้ตอม ให้สมกับที่พ่อของเธอฝากเธอไว้กับเขา นับวันหลานสาวของเขาก็ยิ่ง สวยสะพรั่ง มีหนุ่มๆ มาตามจีบหัวกระไดไม่แห้ง ทำอย่างไรละทีนี้เมื่อใจเจ้ากรรมดันหึง! หวง! ไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ ออกจะลำเส้นกับสิ่งที่เขาเป็นอยู่ "ผู้ปกครอง"
ลินดา เทพหัสดิน (หลานลิน)
"อาพัฒไม่ชอบที่ลินทำแบบนี้หรอค่ะ" เธอรวบรวมความกล้า นั่งคร่อมตักของชายหนุ่ม สองแขนโอบรอบคอของชายหนุ่ม ท่าทางเงอะงะของเธอ ทำไมเขาจะดูไม่ออกว่าอ่อนชะมัด แต่ก็รอดูว่าเธอจะทำยังไงต่อไป
"ทำไมถึงคิดว่าอาชอบละ" พัฒพูดเสียงเรียบ เหมือนไม่รู้สึกอะไรทั้งที่อยากจะกดจุมพิตลงบนเรียวปากระเรื่อนั้นใจแทบขาด เขาจ้องตาเธอแน่วแน่เหมือนหมาป่ากำลังหลอกล่อเหยื่อให้หลงกล และรอดูปฏิกริยาของเธอว่าจะทำอะไรต่อ
"........" หญิงสาวหน้าแดง รู้สึกกะดากอายกับสิ่งที่ตัวเองทำ แต่เธอจะยอมเสียอาพัฒให้ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ เธอรวบรวมความกล้าที่มีอยู่ โน้มคอของชายหนุ่มลงมารับจุมพิตจากเธอ ปากแนบปาก เนิ่นนานแต่ไม่มีการสอดประสาน ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้น สายตาของเขาตอนนี้เจ้าเล่ห์นัก เขาถอนริมฝีปากออก และมองหน้าหญิงสาวที่แดงก่ำ
"แน่ใจแล้วใช่มั้ยที่ทำแบบนี้.." ไม่รอคำตอบ ชายหนุ่มบดจูบหญิงสวยด้วยความโหยหา ตามแรงอารมณ์ เนิ่นนานอยู่อย่างนั้น ด้วยความชำนาญทำให้หญิงสาวเปิดปากออกรับสัมผัสใหม่จากเขา หญิงสาวไม่รู้มาก่อนว่าอารมณ์ของอาหนุ่มจะรุนแรงถึงเพียงนี้ เธออ่อนปวกเปียกเหมือนขี้ผึ้งรนไฟ หายใจแทบไม่ทัน จนหญิงสาวต้องทุบหน้าอกชายหนุ่ม เขาจึงถอนจุมพิตออกอย่างแสนเสียดาย
"อะไรเนี้ย ตกลงจะเองยังไง ฮ่า ฮ่า.." ชายหนุ่นขำ และเอ็นดูกับการกระทำของหญิงสาว ก็น่ารักแบบนี้ใครจะอดใจไหว
พัฒนพงษ์ ดิเรกวัฒนา (คุณอาพัฒ)
"นี้ลินไม่ฟังอาแล้วใช่มั้ย .." ทำไมถึงได้ดื้อแบบนี้ บอกให้กินข้าวก็ไม่ยอมกิน ไม่รู้จะประชดเขาไปถึงไหน
"ก็ลินไม่หิวนี้ค่ะ อีกอย่าง อาพัฒไม่ต้องมาสนใจลินหรอกค่ะ เอาเวลาไปดูแลคุณนุชเถอะ.." ทำไม่เด็กถึงเอาใจยากแบบนี้ ต้องกำราบใช่ไหมถึงจะเข็ด แล้วได้ไม่ทำอีก
"คุณนุชมาเกี่ยวอะไรด้วย เขาเป็นลูกค้าอา.. มันไม่มีอะไรนอกเหนือจากนั้นจริงจริง ตกลงจะไม่ยอมกินข้าวใช่มั้ย?" จะได้รู้กันว่าอาพัฒเอาจริง อ่อนข้อให้มานาน เริ่มเสียระบบ
"ไม่ ...ค่ะ! " หลังจากสิ้นเสียงจากหญิงสาวหนุ่มจึงจับหญิงสาวนอนคว่ำไปกับเตียง โดยที่ขาสองข้างของเขา วางพาดทับขาของเธอ และแขนข้างซ้ายได้กดไหล่เธอให้ทาบแนบลงกับที่นอน แล้วหวดก้นเธอ หนึ่งทีด้วยมือขวา
"อาพัฒ... ลินเจ็บ หื้อออ.." หญิงสาวครางออกมาด้อวยความเจ็บ กับบทลงโทษของอาหนุ่ม
"จะยอมกินข้าวหรือยังค่ะ ถ้ายังไม่ยอม อาจะหวดอีกทีแล้วนะ.." ขณะที่กำลังง้างมือจะหวดเธออีกที่ เธอก็โพล่งออกมาก่อน
"ยอมแล้วค่ะ! กินก็กิน หื้อออ อย่าให้ถึงที่ลินบ้างนะ" ประโยคหลังเธอพูดได้แต่ในใจ
ก้องภพ บดินทร์ไพศาล (เพื่อนรักของพัฒ)
"นี้เธอมายุ่งอะไรด้วยห่ะ! ยัยแว่น!" ชายหนุ่มมองหญิงสาวตรงหน้าที่ชอบจุ้นไม่เข้าท่า
"ฉันไม่ยอมให้คนเลว เลว!! แบบนายมาจีบเพื่อนฉันหรอก" เธอไปส่งขนมเค้กที่โรงแรมแห่งหนึ่ง ดันเหลือบไปเห็นนายก้องภพ หรือผู้ชายเจ้าชู้!! ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า เรียกว่าสับรางรถไฟได้อย่างชำนาญจะดีกว่า ผูชายแบบนี้เธอเกลียดยิ่งนัก! นี้ยังทำท่าจะมาจีบเพื่อนเธออีก หนูนาคนนี้ปล่อยผ่านไม่ได้จริงๆ
"หึๆ แล้วรู้มั้ยว่าคนเลวๆแบบฉันชอบทำอะไรกับผู้หญิง" ก้องภพยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เดินต้อนหนูนาจนเธอจนมุม
"นายจะทำอะไรนะ.." เข้าก้มลงมาจนหน้าของเขาใก้ลกับคนตัวเล็ก หนูนาพยายามจะมุดหนี เขาก็ดักเธอไว้ทุกทางด้วยแขน ทำให้ตอนนี้หน้าของเธอเเละเขาห่างกันแค่คืบ
"ไม่นะ!!!! ไม่!!!" ชายหนุ่มแค่แกล้งเธอเล่น แต่หญิงสาวกลัวจนสติแตก เธอสบัดหน้าไปมา ส่งผลให้แว่นที่ใส่อยู่หลุดออก.... ชายหนุ่มตะลึงกับความสวยของเธอที่ถูกปิดบังมาโดยตลอด ยัยนี้ เวลาไม่ใส่แว่นก็น่ารักดีแฮะ จากที่คิดแค่แกล้งเมื่อกิ จึงเปลี่ยนใจ....
นารา ศิลปพงษ์ (หนูนา)
"ไอ้บ้า!!! ปล่อยฉันลงนะ!" ก้องภพแบกเธอพาดบ่า แล้วเดินไปยังห้องส่วนตัวของเขา เขาเดินอย่ามั่นคงโดยไม่สนใจ ว่าหญิงจะดิ้นและทุบตีเขาอย่างไร...
"บอกให้เงียบไง!" มือข้างที่ว่างก็หวดก้นหญิงสาวไปสามที โทษฐานที่ไม่เชื่อฟัง
"โอ้ย! เจ็บนะ! ฉันจะฟ้องตำรวจว่านายฉุดผู้หญิงเข้าห้อง!" เธอขู่เขา หวังว่าเขาจะกลัวกฎหมายบ้านเมืองบ้าง ไม่ใช่คิดจะฉุดผู้หญิงกลางวันแสกๆตอนไหนก็ได้
"ไปฟ้องเลย! ถ้าพรุ่งนี้ลุกไหว ฮ่า ฮ่า" หญิงสาวทั้งหยิก ทั้งข่วนเขา แต่ตาบ้านี้กลับไม่รู้สึกอะรัย นี้มันหนังคนหรือหนังควย ไอ้บ้า! อย่าให้ฉันรอดไปได้นะ
"ถ้าฉันรอดไปได้ ฉันจะฉีกอกนายเป็นชิ้นๆเลย คอยดู!!" เธอโมโห แต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากมาดร้ายเขา
"ใครกันแน่ ที่จะได้ฉีกอกใคร" เขาโยนเธอลงเตียงไม่เบานัก แล้วมองไปที่หน้าอกของเธอ แค่นั้นก็ทำให้เธอปรี้ดแตกได้...
"ไอ้บ้าก้องภพ! ไอ้ลามก!" เธอหยิบทุกอย่างที่ใกล้มือปาใส่เขา โคมไฟ! ใช่ โคมไฟ...
นี้เป็นผลงานครั้งแรกของไรต์ ขอสงวนสิทธิ์นิยายของไรต์ไว้แต่เพียงผู้เดียว อย่าคัดลอกผลงานไรต์เลยนะเจ้าค่ะ ขอบคุณนักอ่านทุกคน ที่กดไลค์และแสดงความคิดเห็น ไรต์จะนำทุกคำติชมไปปรับปรุงแก้ไขและเขียนนิยายให้ดียิ่งขึ้นไป พระเอกของไรต์อาจจะดีโคตรจนหาไม่ได้ในชีวิตจริง ก็อยากให้นักอ่านทราบตรงกันว่า "ความทุกข์ของมนุษย์ตอนนี้นั้นคงมีแต่จินตนาการเท่านั้นที่บำบัดได้ "!!
😉😍
Guest
