ฝนตก พร้อมเสียงฟ้าร้อง
ร่มไม่มี ฟ้าน่ากลัว
รองเท้าคู่ใจ ขาด เสื้อผ้าเปียก .... ชีวิต
ทางเดินกลับห้องพักติดถนน เสียงรถขับผ่าน ไปมาๆ แต่ไม่มีใครเลยที่จอดรับพาไปถึงหอ ถึงจะอยู่ที่นี้มา 7 ปีแล้วก็เถอะ
ชื่อของผม คือ องุ่น เป็นคนขี้เหงา ชีวิตไม่เคยมีใครยกเว้นความเหงา เหงาเป็นเพื่อนกันมานานมาก จนวันนี้เกือบครบ 9 ปี
หน้าตาธรรมดา ไม่หล่อ ไม่น่ารัก ไม่มีอะไรดึงดูด นั่งเหงาอยู่ในห้องไปวันๆมองดู คู่รักกันแล้วอิจฉา...อยากมีกับเขาบ้าง...
แต่ไม่เคยมั่นใจในตัวเองเลย............
มากสุดคือแอบชอบ เพื่อนสนิทแต่แล้ววันหนึ่งเขาก็รู้ความจริงและตอบปฏิเสธก่อนจะหายไปแบบไร้ตัวตน
พอครั้งที่2 และ 3 ต่อมาๆ เลยเข็ด
กลัวว่าจะไม่ดีพอ ไม่มีค่าพอจะให้รัก เลยต้องกลายเป็นคนเหงา เหงา อยู่ในห้องกอดตัวเองหลับไปพร้อมกับหมอนข้าง
ในห้องเช่าเก่าประตูบานหนา หน้าต่าง2 ด้านพอเป็นทางให้อากาศผ่านสะดวก อุณหภูมิในห้องเริ่มหนาว ถึงหน้าหนาวแล้ว เป็นอีกปีที่อยู่คนเดียว
ถ้าปีหน้ามีจริง ขอให้สมหวังในความรัก ให้มีแต่ความสุข เจอเนื้อคู่รวยเงินทองและ ได้แต่งงาน สาธุ..
สร้อยข้อมือเป็นใบไม้4 แฉก มือทั้งสองข้างกำเอาไว้และอธิฐาน
ขอให้เกิดขึ้นจริงไม่ว่าจะทางไหน......
รุ่งเช้า...ฝนตก
“ระวัง
!!!!!!!!
” โอ๊ย เจ็บ รถมอเตอร์ไซค์ขับลื่นถนนแล้วหันเหมาชน
อุ๊ก อุ๊ก
“เห้ย
!!....
เมิงหนีๆ” เสียง ตะโกนตั้งสติ อย่าบอก นะว่าจะหนี ไม่ๆ อย่างน้อยช่วยพยุงให้ลุกขึ้นก็ยังดี
“อย่าเพิ่ง....ง” ผมตะโกนเรียกแต่ ไม่ทัน เด็กวัยรุ่นเพิ่งหัดขับรถ รีบเร่งเครื่องไวขึ้นเพราะกลัวว่า จะลุกไปเอาเรื่อง แต่ไม่ไหว เจ็บตรงลำตัวชนมาเต็มๆ....
ดีที่ไม่เป็นอะไรมาก
“เป็นอะไรไหมครับ!”
ผมเงยหน้าขึ้นมองตามต้นเสียง
_________________________________________________________________________________________________________
Van van Demar
Guest
