ประพันธ์ : Zabrina
บรรณาธิการที่ปรึกษา : คำภา ศรีวิภา
ออกแบบปก : พิสุทธิ์ อักษรา
กราฟฟิกรูปเล่ม : Mr. Sunshine
จัดทำโดย : Love & Lust Publisher
ที่อยู่ : 06/1 ม. 1 ต. เอราวัณ อ. สระใคร จ. หนองคาย 43000
จัดจำหน่ายโดย : Love & Lust Publisher
ที่อยู่ : 06/1 ม. 1 ต. เอราวัณ อ. สระใคร จ. หนองคาย 43000
ราคา 289 บาท
“จะไปตามนายปอนด์หรือไงคุณ ทำไมไม่ปล่อยให้เขาเคลียร์กันก่อนล่ะ คุณไม่ต้องทำอะไรมากหรอก แค่นั่งทำหน้าสวยๆ อยู่เฉยๆ แล้วนายปอนด์ก็จะกลับมาหาเองล่ะ ไม่เห็นจะต้องวิ่งเต้นไปยื้อแย่งกันให้อายผู้คนเปล่าๆ เลย”
ไม่รู้อะไรดลใจให้กวีวัธน์พูดแบบนี้ออกมา ทั้งๆ ที่ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ระหว่างสองสาว เขาได้ยินแค่พนักงานกับลูกค้าในร้านซุบซิบว่าผู้หญิงจะตบตีกันเพราะแย่งผัวกันตอนจอดรถรอน้องอยู่หน้าร้าน เพราะลืมเอาแผนที่ที่จะไปดูบ้านพร้อมที่ดินเพื่อซื้อแล้วเอามาตกแต่งใหม่แล้วขายในราคางามๆ เหมือนเคยทำด้วยกันมา ไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นภาพที่ไม่คิดว่าจะได้เห็นแบบนี้
“พี่ปิงหมายความว่ายังไงคะ”
สุภิษาไม่อยากเรียกคนตรงหน้าว่าพี่ด้วยซ้ำ เพราะได้ยินเต็มสองรูหูว่าพูดอะไรออกมา เลยจ้องหน้าเขาอย่างไม่เกรงกลัว
“ต้องให้ผมบอกด้วยเหรอ ก็เห็นๆ อยู่ว่าพวกคุณกำลังทะเลาะกันเพราะแย่งน้องผมน่ะ แถมผมก็คิดว่าคุณเป็นรองซะด้วยนะ ในเมื่ออีกฝ่ายอ้างตัวว่าเป็นเมียนายปอนด์ขนาดนั้น ถ้าให้แนะนำผมคิดว่าคุณควรจะถอยดีกว่านะ แยกลูกแยกผัวคนอื่นน่ะมันบาป”
“ก็คงจะบาปน้อยกว่าการที่คุณฟันผู้หญิงแล้วทิ้งๆ ขว้างๆ ละมั้งคะ กรุณาถอยด้วยค่ะ ฉันจะออก”
ความเคารพนับถือโดยหน้าที่จบสิ้นลงทันทีเมื่อได้ยินเขาตอกย้ำอีกครั้ง บวกกับความที่ไม่ค่อยชอบการกระทำของเขาที่มีต่อผู้หญิงรอบข้างด้วยแล้ว ส่งให้สุภิษาด่าออกไปแบบไม่กลัวอะไรอีกแล้ว ไม่รู้ก้าวขาไหนออกบ้าน วันนี้ถึงได้ถูกคนด่าซ้อนๆ กันถึงสองคน
“อย่างนั้นไม่เรียกฟันแล้วทิ้งหรอกคุ๊ณ เขาเรียกว่าเต็มใจจากกันทั้งสองฝ่าย แถมได้เงินผมไปใช้ไม่น้อย จนไม่มีผู้หญิงหน้าไหนกล้าบ่นสักคน ถ้าไม่เชื่อคุณอยากลองมาให้ผมฟันดูสักครั้งมั้ยล่ะ จะได้รู้ว่าผมน่ะลูกผู้ชายมากแค่ไหน ที่ฟันใครแล้วไม่เคยทิ้งฟรีๆ หรอก มีแต่จะ...”
เผียะ!
สุภิษาเกลียดตัวเองที่ทำแบบนี้ เกลียดตัวเองที่ยั้งมือไม่อยู่ หลังจากเห็นธาตุแท้ผู้ชายอย่างเขาหลุดออกมา และนั่นก็ทำให้ลูกผู้ชายอกสามศอกที่ไม่เคยถูกผู้หญิงหน้าไหนตบเลยสักครั้ง แม้กระทั่งแม่หรืออดีตเมีย ใจเลยสั่งเขาทันทีว่ายกนี้ต้องเอาคืน สองมือจึงกระชากคนตรงหน้าเข้ามาหาแผงอก แล้วระดมจูบอย่างรวดเร็วและรุนแรงเพื่อสั่งสอน
“อื๊ม!!!”
ส่วนคนถูกสั่งสอนก็ไม่มีโอกาสได้ป้องกันตัวเองด้วยซ้ำ และไม่คาดคิดว่าเขาจะกล้าทำแบบนี้ สองมือจึงพยายามจิก ข่วน ดึง ทึ้งเนื้อตัวเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่สุดท้ายก็ยังแพ้แรงอันมหาศาลอยู่ดี จึงได้แต่ปล่อยให้เขาบดขยี้เรียวปากอยู่อย่างนั้น จนเขาสาสมใจ แล้วยอมรามือเอง
เผียะ!
หลังจากฟาดลงไปที่เดิมแล้ว สุภิษาใช้สองมือผลักอกเขาให้ออกจากประตูอย่างแรง จนเขาเซไปสองสามก้าว หญิงสาวถึงได้รีบเปิดประตูออกไปทางหลังร้านด้วยความโกรธ และเกลียดเขาอย่างที่สุด
ส่วนคนถูกเกลียดก็รีบวิ่งตามออกไป เห็นแต่แผ่นหลังระหงอยู่ห่างร้านไปไกลแล้ว เลยรีบตรงไปหารถแล้วขับตามแทนที่จะวิ่ง ไม่นานทัน แล้วลดกระจกลงปากก็ร้องบอกออกไป
“มาขึ้นรถดีกว่าคุณ จะวิ่งหนีเหมือนเด็กแบบนี้ไม่อายคนหรือไง หรือไม่! อีกหน่อยรถก็เอาไปกินพอดี”
“อย่ามายุ่งกับฉันนะ!”
สุภิษาไม่คิดจะฟังเขาอีกต่อไป จากเดินเลยเปลี่ยนเป็นวิ่งเพื่อหนีไปให้ไกลๆ เขา แต่เขาก็ยังขับรถตามไปอยู่ พอเห็นท่าไม่ดีเลยรีบโฉบรถไปขวางเอาไว้ แล้วลงจากรถไปยืนขวางอีกคนไว้ทันที
“คุณจะขึ้นมาดีๆ หรือให้ผมอุ้มเลือกเอา! บอกไว้ก่อนนะว่าผมไม่ใช่สุภาพบุรุษแบบนายปอนด์”
“ฉันบอกแล้วไงว่าอย่ามายุ่งกับฉัน ไปให้พ้นๆ ฉะ...ว๊าย! ปล่อยฉันลงนะ! บอกให้ปล่อยไง”
เมื่อบอกดีๆ ไม่ยอมเชื่อ คนเลือดร้อนอย่างนายปิงหรือจะยอม เลยรีบอุ้มคนตัวเล็กๆ ขึ้นแล้วพาเดินอ้อมไปหาอีกฟากของรถทันที
“ปล่อนฉันลงนะ! คุณไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับฉันนะ! ปละ...”
“ผมจะทำแบบเมื่อกี้และตรงนี้อีก ถ้าคุณไม่หยุดดิ้นและไม่หยุดโวยวาย! ไม่เห็นเหรอว่าคนมองเต็มแล้ว!” พอขู่คนในอ้อมแขนเสียงหนักแน่นกับท่าทีจริงจังแล้วเขาก็เปิดประตูออก ยัดตัวเล็กๆ เข้าไปไว้ในเบาะทันที แถมมีชี้มือสั่งอีกคำรบ
“และถ้าคุณเปิดประตูออกมาผมก็จะทำแบบที่ว่าไว้เมื่อกี้ตรงนี้อีกเหมือนกัน”
ทำเอาเจ้าของมือบางที่กำลังจะเปิดประตูถึงกับชะงักงันด้วยความกลัว จากนั้นก็ได้แต่นั่งจ้องมองตามเขาที่อ้อมไปอีกฟากของรถ ทั้งโกรธ ทั้งเกลียด ทั้งอายในเวลาเดียวกัน จนไม่กล้าแม้แต่จะอ้าปากถามว่าเขาจะพาไปไหน ยิ่งเห็นเขาขับรถเร็วราวกับจะเหาะด้วยแล้วยิ่งต้องรีบคว้าเข็มขัดนิรภัยมาคาดไว้
“คุณจะพาฉันไปไหนกันแน่”
แต่สุดท้ายก็จำต้องเปิดปาก เมื่อทางที่เขาจะพาไปไม่คุ้นเอาเสียเลย
“ไปไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ร้าน ไม่ใช่บ้านผม หรือไม่ใช่บ้านคุณ นั่นใช่ที่คุณอยากได้หรือเปล่าล่ะ” คนขับรูปหล่อหันมายิ้มอย่างรู้ทันให้ แล้วรีบหันกลับไปมองถนนต่อ เลยไม่ได้เห็นสีหน้าที่บอกว่าอึ้งในความอ่านใจคนได้ดีของเขา
“และฉันก็ไม่ได้อยากจะไปกับคุณด้วย” แต่จะขาดก็ตรงนี้ที่เขาดันไม่รู้ เลยต้องรีบกำชับออกไปทันที
“กลัวถูกผมจูบอีกหรือไง หรือว่ากลัวผมจะ...”
จัดจำหน่ายรูปแบบหนังสืออิเล็กทรอนิกส์ครั้งแรก ตุลาคม ๒๕๕๙
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. ๒๕๓๗
ห้ามหยิบยก คัดลอก หรือดัดแปลงส่วนใดส่วนหนึ่งของหนังสือเล่มนี้ รวมทั้งถ่ายทอด ถ่ายเอกสาร สแกน ในรูปแบบใดๆ ทั้งสิ้น เว้นเสียแต่จะได้รับอนุญาตจากผู้ประพันธ์เป็นลายลักษณ์อักษร ยกเว้นเพื่อการประชาสัมพันอันเป็นประโยชน์แก่หนังสือเล่มนี้เท่านั้น
บ่วงวิวาห์
Zabrina
www.mebmarket.com
บ่วงวิวาห์
Zabrina
www.mebmarket.com
Guest
