กับดัก..ลวงใจ

กับดัก..ลวงใจ

ใครจะไปรู้ว่าผู้หญิงแบบเธอและผู้ชายแบบเขา

จะได้มาลงเอยกันแบบนี้

กรวัฒน์ ❤️ พิมพ์ฤดี

“นี่คุณจะทำอะไร? อย่าเข้ามานะ” พิมพ์ฤดีผลักเขาออกและเดินถอยหลังมาเรื่อยๆ ใครจะไปคิดว่าเขาจะทำแบบนี้กับเธอ

“เราแต่งงานกันแล้วนะ พ่อแม่ของคุณก็...อยู่อีกฝั่งของบ้านด้วย เขาไม่ได้ยินหรอก” กรวัฒน์ค่อยๆ เดินเข้ามาเรื่อยๆ เขาแค่นึกสนุกอยากจะแกล้งเธอก็เท่านั้นเอง เขาเปลี่ยนเป้าหมายไปที่เตียงนอนนุ่มและล้มตัวลงนอนทันที “เมียจ๋ามานอนเถอะ นี่ก็ดึกมากแล้วนะ พรุ่งนี้ต้องไปวัดแต่เช้านี่”

“คุณก็ลุกสิ นี่มันบ้านฉันนะแล้วก็ที่นอนฉันด้วยลุกเดี๋ยวนี้เลย” พิมพ์ฤดีดึงแขนชายหนุ่มให้ลุกขึ้น แต่เขาแรงเยอะกว่า ฉุดเธอลงมานอนบนเตียงด้วยกันและทาบทับด้านบนเอาไว้ “ว้าย!!”

“แต่ตอนนี้มันเป็นเตียงของเราแล้วนะ เพราะฉะนั้น..” กรวัฒน์ค่อยๆ โน้มใบหน้าเข้าหาหญิงสาวแต่เธอหลบหน้าเขาและหลับตาปี๋ ไม่กล้าคิดว่าเขาจะทำอะไรเธอ ก่อนจะรู้สึกอบอุ่นใจเมื่อริมฝีปากของเขาแตะที่หน้าผากมนและทิ้งตัวอยู่ข้างเธอ กระชับอ้อมแขนกอดเธอและนอนซบเหมือนเด็ก “นอนกันเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะตื่นสายนะ”

พิมพ์ฤดีนอนนิ่งให้เขากอดอยู่อย่างนั้น โชคดีที่นอนหันหลังให้กับเขา ไม่เช่นนั้นเขาต้องเห็นแน่ว่าเธอนั้นหน้าแดงและเขินกับการกระทำของเขามากขนาดไหน

จากที่ตอนแรกก็ไม่ค่อยชอบขี้หน้าอยากแกล้งอยู่ตลอด
ไปๆมาๆ เธอก็ทำให้เขาเปลี่ยนความคิดไปซะงั้น

ธีรกานต์ ❤️ พิมพ์อัปศร

“คุณธีคะ ทำไมฉันต้องไปกับคุณด้วยล่ะคะ” พิมพ์อัปศรเริ่มจะไม่ไหวแล้วกับคำสั่งของเขา เธอไม่ใช่เลขาของเขาเสียหน่อย เล่นมาสัางให้ทำนู่นนี่อย่างกับเป็นอย่างนั้นแหละ

“เพราะฉันสั่งและถ้าเธอไม่ยอมไป ฉันจะหักเงินเดือนเธอ งดโบนัสประจำปี และ…” ธีรกานต์เว้นจังหวะพูดและโน้มข้ามโต๊ะทำงานมาหาหญิงสาวทำให้ใบหน้าใกล้เธอมาก ผู้หญิงคนนี้สวยมีเสน่ห์และเธอนั้นได้ขโมยหัวใจเขาไปตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกันด้วยรอยยิ้มหวานๆ ที่ส่งมาให้อย่างไม่ได้ตั้งใจ “ไล่ออก!!”

“แค่ฉันไปทานข้าวกับคุณต้องไล่ออกเลยหรอคะ” พิมพ์อัปศรถึงกับช็อคเมื่อได้ยินเช่นนั้น ได้กลับบ้านแน่ๆ ถ้าเขาไล่เธอออกจริงๆ “ไปก็ได้ค่ะ แล้วที่ไหนคะ ฉันจะได้เตรียมตัวไปถูก”

“บ้านฉันเอง”

“ห้ะ!!” พิมพ์อัปศรนึกย้อนภาพในความคิด เท่าที่จำได้ทันที “แต่..แต่ว่าที่บ้านคุณไม่มีใครอยู่เลยนี่คะ ละ..แล้ว..แล้ว”

“มีสิ ก็เราสองคนไง อีกอย่างที่ฉันบอกแบบนั้น ฉันอยากให้เธอไปช่วยเคลียงานด้วย”

“งั้นตกลงค่ะ เวลาไหนวันไหนก็บอกด้วยนะคะ ขอตัวล่ะค่ะ” พิมพ์อัปศรออกไปอย่างร่าเริง เรื่องที่เธอกังวลคงไม่มีอะไรแล้วล่ะ แต่คนในห้องนั้นกลับกังวลมากกว่าว่าเขาจะสารภาพรักกับเธอเลยดีหรือไม่ มาดนิ่งเงียบทำให้เขาต้องวางตัวเช่นนี้อยู่ตลอดเพื่อให้หน้าเชื่อถือ

เรื่องที่สามของไรท์แล้ววว อุอิอุอิ(?)

ฝากติดตามด้วยนะคะ จุ้บๆ รักรีดเดอร์ทุกคนน