♦รักได้มั้ยคุณชายเย็นชา♦
เธอ หลงรักเขาพี่ชายแสนจะอบอุ่นตั้งแต่เด็กๆ หวังว่าวันหนึ่งเมื่อเขากลับมาเธอจะบอกรักเขาให้ได้แต่เมื่อเขากลับมาพี่ชายผู้แสนอ่อนโยนนั่นหายไปไหนหม
แต่ไหงแต่กลายเป็นคนเย็นชา เงียบขรึมอย่างกับตอไม้ที่อยู่ในป่าช้าอย่างนั้น แค่หน้าเธอเขายังไม่อยากมอง มันคืออะไร so what!
เขา ผู้มีอดีตขมขืนกับความรักทำให้เขาเลือกที่จะปิดกำแพงหัวใจ ไม่คิดที่จะรักใครอีก จึงทำให้เขากลายเป็นคนเย็นชากับทุกคนไม่พูดไม่จากลับใคร เพราะคิดว่าไม่มีใครดีกับใครถ้าไม่มีผลประโยชน์หรอก
*บุคคลในรูปเป็นเพียงอิมเมจประกอบตัวละครเท่านั้นและ
บุคคลในรูปนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับนิยายเรื่องนี้ *
แนะนำตัวละครหลัก
สิตางค์ ศศิปภา วิริยะภิรมณ์
อายุ 18 ปี เรียนอยู่ โรงเรียน ไฮสคูล ชื่อดัง ลูกเจ้าของโรงแรมและห้าง หลายแห่งในประเทศไทย สาวสวยเซ็กซี่ น้องเล็กของตระกูล วิริยะภิรมณ์ น่ารักสดใส ร่าเริง ใจดี ดื้อและหัวรั้นเป็นที่สุด แอบหลงรักลูกชายเพื่อนแม่ที่อายุมากกว่าเธอ 6 ปี แต่ตอนนี้เขาไปเรียนที่เมืองนอก
"สนใจรับขนมจีบกับซาลาเปาสองลูกเพิ่มไหมคะ"
ภูผา นาย ภูธเรศ วรบดินทร์พิศาลไพบูลย์
อายุ 24 ปี เพิ่งเรียนจบปริญญาโทที่อเมริกา เขามีแฟนสาวคนหนึ่งที่รักมากเขาทุ่มเททุกอย่างเพื่อเธอแต่เธอกับหักหลังเขาโดยไปแต่งงานกับเศรษฐีหัวหงอก ทั้งที่ยังคบกันอยู่ทำให้เขาเกลียดเธอมาก หลังจากนั้นเขาก็กลายเป็นคนไม่ไว้ใจใครและเกลียดผู้หญิงทุกคน เป็นเจ้าของห้าง โรงแรม เจ้าของบ่อนกาสิโนที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ
"หึ!ทำตัวให้มีคุณค่าหน่อยสิ ให้คุ้มกับที่พ่อแม่เลี้ยงมาจนโต"
"สนใจรักขนมจีบกับซาลาเปาอีกสองลูกมั้ยค่ะ"เธอพูดไปพร้อมกับเดินย่างเกล้าอย่างช้าๆจนประชิดตัวเขาทันที
"ขอโทษทีนะตอนนี้ฉันคงไม่ว่างมาเล่นอะไรไร้สาระกับเธอตอนนี้หรอกนะ
คุณสิตางค์"ภูผาพูดพร้อมกับทำหน้าเก๊กขรึมอยู่เช่นเดิม
"แหมใจร้ายจังเลยนะคะ อย่างนี้สิก็เสียใจเเย่สิคะ"เธอพูดต่อพร้อมกับนำซาลาเปาขนาดบิ๊กบึ้มบดเบี้ยดหน้าอกแข็งแกร่งของเขาเต็มที่
"หึ่ม! อย่าให้ผมหมดความอดทนนะคุณสิตาค์เพราะผมก็มีขีดจำกัดเหมือนกัน"เขาพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าไม่พอใจเป็นอย่างมาก พร้อมกับดันตัวเธอออกไปทันที
"หึหึ! หมดความอดทนอะไรหรอค่ะพี่ภูสิยังไม่ทันทำอะไรเลยน๊าา"เธอพูดน้ำเสียงและท่าทางเซ็กซี่ ถ้าเขาไม่สนใจก็คงจะตายด้านเกินทนแล้วล่ะอุตส่าห์ลงทุนทุ่นแรงขนาดนี้ เสร็จยัยสิตางค์คนนี้แน่ เธอคิดในใจพร้อมกับยิ้มออกมาแล้วย่างเกล้าช้าๆไปหาเขาอีกครั้ง
"ฉันชักจะหมดความอดทนกับเธอเต็มทีแล้วนะ หึเธอควรจะทำตัวให้มีคุณค่ามากนี้หน่อยสิ ให้คุ้มกับที่พ่อเเม่เลี้ยงเธอมาจนโต ไม่ใช่ทำตัวเหลวแหลกยั่วผู้ชายแบบนี้
อ้อ ผมลืมไปผู้หญิงทุกคนก็คงจะเป็นหมือนเธอกันหมดสินะร่านไม่เลือก และผมขอเตือนอีกครั้งนะอย่ามายุ่งกับผมอีก ไม่งั้นคุณคงจะได้เจอดีแน่" เขาพูดด้วยอารมณ์ที่โกรธถึงขีดสุด และใช่เขาเกลียดผู้หญิงและคนที่ไม่มีประโยชน์กับเขาทุกคน และเธอก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย
"ฮึกฮึก มันจะไม่แรงเกินไปหรอคะพี่ภู ถึงสิจะแรดจะร่านแต่สิก็ทำกับพี่แค่คนเดียวเท่านั้น และที่สิทำทั้งหมดนี้ก็เพราะสิรักพี่รักพี่มานานแล้วรักมาก่อนที่พี่จะทำตัวเย็นชาอย่างนี้ ฮึกฮึก และก็รักมาก่อนผู้หญิงคนนั้นของฮึกฮึกพี่ด้วยฮึกฮึก ฮือออ"คำพูดของเขานั้น นั่นทำให้เธอเสียใจมาก น้ำตาก็เริ่มปริ่มไก็เริ่มปริ่มไหลออกมาทันที เธอก็รู้อยู่นะว่าเขาเกลียดเธอเกลียดผู้หญิงทุกคน แต่ทำไมเขาถึงพูดแรงขนาดนี้ล่ะ เขาคงเกลียดเธอมากสินะ
"ใครขอความรักจากเธอไม่ทราบฉันเคยพูดด้วยหรอ ไปให้พ้นๆหน้าฉันซะอย่ามาให้ฉันเห็นอีกอย่าหาว่าฉันไม่เตือน และอีกอย่างอย่าพูดถึงผู้หญิงสารเลวคนนั้นเป็นเด็ดขาดไม่งั้นฉันจะไม่ใจดีกับเธอแน่"เขาพูดด้วยอารมณ์โกรธและโมโหแบบสุดขีด เมื่อเธอพูดเธอมาย้ำแผลเก่าเขา
"ฮึก ฮือออถ้าไม่มีสิพี่คงจะดีใจและไม่ต้องทนอึดอัดที่มีสิอยูู่ใช่มั้ยคะ ฮือออ"เธอพูดด้วยความเสียใจเต็มทน ทำไมเขาถึงใจร้ายกับเธอแบบนี้เขาไม่มีหัวใจรึไง
"ใช่ถ้าไม่มีเธอฉันคงจะสบายใจขึ้นเยอะเลยล่ะเพราะฉะนั้นออกไปได้แล้ว"เขาพูดเพราะตัดความรำำคาญแกมอารมณ์โกรธอยู่
"อึก ฮืออ อ้ออ ค่ะ เข้าใจดีแล้วค่ะ งั้นลาก่อนะคะพี่ภู"เมื่อเธอได้ยินคำนั้นออกมาจากปากเขา เขาคงเกลียดเธอมาเลยใช่ไหมรำคาญฉันมาเลยใช่มั้ย จากนั้นเธอก็รีบวิ่งออกมาจากบริษัทเขาอย่างรวดเร็วเมื่ออกมาถึงหน้าบริษัทแล้วเธอก็วิ่งต่อโดยไม่ทันดูรถ
"ตึ้ง! โครรมมมม!"เมื่อเธอถูกรถกระบะคันหนึ่งพุ่งชนเต็มแรงทำให้ดธอหมดสติไปในทันที
*สวัสดีคะสะตอล์นก็ขอฝากติดตามนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ
เมื่อมีคอมเมนต์ถึง 10 เมื่อไหร่แล้วจะมาลงตอนแรกนะคะ รักทุกคนที่อ่าน *
*สวัสดีค่ะไรท์ขอขอบคุณทุกๆคอมเมนท์นะคะถึง 10 คอมเมนท์สักที555 เดี๋ยวไรท์จะอัพตอนแรกในวันพรุ่งนี้เย็นๆนะคร้า รักทุกคนที่หลงเข้ามา*
Guest
