ก้องภพแทบจะไม่มีสมาธิเรียนคาบบ่ายเลย
สายตาเฝ้าจ้องจดจ่ออยู่แต่เวลาที่นาฬิกาข้อมือ สลับกับนาฬิกาบนฝาผนังห้องเรียน เผื่อว่าเรือนใดเรือนนึงจะเดินเร็วกว่า สาเหตุที่ทำให้เขาร้อนรนกระวนกระวายใจเป็นอย่างนี้ เนื่องมาจากช่วงตอนกลางวันที่โรงอาหารของคณะฯ เขาได้เจอกลุ่มรุ่นพี่ว้ากโดยบังเอิญ นำทีมโดยพี่น็อต หาใช่เฮดว้ากพี่อาทิตย์คนดีของเขาไม่ อุตสาห์ดีใจคิดว่าจะที่ได้เจอแบบฟลุ้กๆ แต่ชะเง้อชะแง้มองไปทั่วๆ คอแทบหลุดก็ไม่เห็น คำพูดไวเท่าความคิด ก้องภพก็ถามหาถึงพี่ว้ากคนโปรดทันที
" สวัสดีครับพี่น็อต พี่อาทิตย์ไม่มาด้วยหรือครับ"
"อ้าว ไหว้พระเถอะก้องภพ นี่ไม่รู้หรือว่ามันไม่สบายอ่ะ เป็นลมพิษผื่นขึ้นทั้งตัว วันนี้เลยมาเรียนไม่ไหว " น็อตรับไหว้หนุ่มรุ่นน้องคนสนิทของเพื่อนรักเขา หลังๆคุ้นเคยกันมากขึ้น ถึงแม้จะขยับฐานะขึ้นมาเป็นคนรู้ใจของอาทิตย์ แต่ก้องภพก็ยังแสดงความเคารพรุ่นพี่ด้วยทีท่านอบน้อมเหมือนเดิมสม่ำเสมอ
"ผมไม่ทราบเลยครับ แล้วพี่ๆจะไปเยี่ยมพี่อาทิตย์กันไหมครับ?" ก้องภพรู้สึกนึกเป็นห่วงขึ้นมา ช่วงนี้ต่างคนต่างยุ่ง พวกเขาเลยไม่ค่อยได้คุยกัน แถมเห็นว่าพี่อาทิตย์ กำลังจะทำโปรเจ็คจบด้วย เขาเลยไม่ค่อยอยากรบกวน แม้อยากจะโทรหาให้หายความคิดถึงเขายังเกรงใจ จึงทำให้ขาดการติดต่อไปบ้าง
"อ๋อ ก็เพราะพี่จะไปรับมาเรียนด้วยกันนี่แหล่ะ เจอตัวตอนเช้าพี่งี้ตกใจเลย ให้มันกินยานอนพักสักหน่อยก็คงหาย ถ้าจะไปเยี่ยมมัน พี่ฝากบอกละกันว่า อาจารย์ยกเลิกคลาสเช้าพรุ่งนี้แล้วนะ ตอนบ่ายถ้ามันมาเรียนไหวให้โทรมาพี่จะได้ไปรับที่หอ" น็อตถือโอกาสฝากบอกธุระด้วยเลย
"ได้ครับ แล้วผมจะบอกให้ครับ" โชคดีที่ตอนบ่ายเขามีเรียนเพียงคาบเดียว แต่แค่นี้เขาก็นึกอยากให้อาจารย์ยกเลิกคลาสหรือมาสอนไม่ได้ เพราะเรียนไปก็ไม่รู้เรื่อง ใจเขาโบยบินไปอยู่กับพี่อาทิตย์เสียแล้ว
ก้องภพไม่ลืมแวะซื้อยาแก้แพ้ทั้งแบบยาเม็ดและยาทาแถวร้านขายยาหน้ามหาวิทยาลัย เขาเคยได้ยินพี่อาทิตย์พูดให้ฟังอยู่ครั้งหนึ่งถึงอาการแพ้อาหาร ซึ่งเป็นโรคประจำตัว พี่อาทิตย์น่าจะมียาติดไว้ที่หอบ้างหรอก แต่ถึงไม่รู้ว่าพี่อาทิตย์ทานยาตัวไหนประจำ กระนั้นเขาก็รอบคอบพอที่จะเตรียมยาเข้าไปให้เลือกมากมายหลากหลายขนาน พร้อมกับ กระเพราไก่ไข่ดาวและนมเย็นของโปรดของคนป่วย
บังเอิญมีคนเข้าออกพอดี ทำให้เขาเข้าข้างในหอพักร่มฤดีได้อย่างสะดวก ถึงแม้จะต้องใช้คีย์การ์ดเพื่อเข้าออกหรือถ้าเป็นคนนอกต้องแลกบัตรเข้าไป เพียงเขายื่นใบหน้าให้คุณป้าคนเฝ้าหอเห็น ประตูก็พร้อมเปิดให้อย่างง่ายดาย พี่อาทิตย์กระแนะกระแหนเขาอยู่บ่อยๆถึงเรื่องนี้
"สงสัยหน้าคุณจะมีชิปหรือบาร์โค้ดอะไรอยู่สักอย่างเนอะ ประตูหอที่นี่ถึงเปิดได้ง๊ายง่าย" ก้องภพได้แต่ยิ้มน้อยๆแต่แฝงความกวนอยู่นิดหน่อย "ก็ผมมาบ่อยเพราะผมเป็น"เขย" ของที่นี่อ่ะคร้าบบบบบ"เจอคำตอบแบบนี้เข้าไปคนกระแนะกระแหนก็อายหน้าม้านไปเลย แต่ความจริง เวลาก้องภพมาหาพี่อาทิตย์ เขามักจะมีขนมติดไม้ติดมือมาฝากคุณป้าอยู่เนืองๆ ทำให้เขาขึ้นแท่นเป็นแขกคนพิเศษของที่นี่ทันที
"ก็อกๆๆๆ" หลังจากที่ก้องภพพยายามเงี่ยหูฟังอยู่หน้าห้อง618เพื่อเช็คว่า คนในห้องกำลังทำอะไรอยู่ เกรงว่าจะรบกวนเวลานอนของคนป่วย แต่เมื่อได้ยินเสียงทีวีดังออกมาเบาๆ จึงสันนิษฐานได้ว่า น่าจะตื่นแล้ว
อาทิตย์ตกใจเล็กน้อยเมื่อเปิดประตูออกมาแล้วคนตรงหน้าเป็นก้องภพไม่ใช่เพื่อนเขา ไม่ใช่ว่าเขาไม่คิดถึงก้องภพ ทั้งๆที่เป็นคนที่เขาอยากเจอที่สุดในเวลานี้แต่มันก็น่าอาย เขาไม่อยากให้ก้องภพเห็น ผิวของเขาเวลานี้ที่จากเคยขาว ดันกลับกลายเป็นสีแดงเหมือนสีปูนึ่งบวมฉึ่งไปทั้งตัว แถมยังคันเขยอ ต้องอดใจไม่ให้คอยเกาอีกด้วย ไม่อย่างนั้นพออาการหายแล้วจะได้แผลจากการเกามาแทน
"สวัสดีครับพี่อาทิตย์ ผมทราบมาจากพี่น็อตว่าพี่ไม่สบาย แล้วพี่เป็นอย่างไรบ้าง ผมซื้อข้าวกับยามาให้ด้วยนะครับ" ก้องภพไม่ได้มีทีท่าอะไรที่แปลกไปจากเดิมเมื่อเห็นสภาพร่างกายของเขา ทำให้อาทิตย์ค่อนข้างสบายใจขึ้นมาก เขานึกขอบใจก้องภพอยู่ในในใจ แถมเขากำลังหิวอยู่พอดี เพราะตั้งแต่เช้าถึงบัดนี้ ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเขาเลย "กินยาแก้แพ้ไปเม็ดนึงแล้ว ผมก็ง่วงเพราะฤทธิ์ยา ก็เลยหลับไปเพิ่งตื่นนี่แหล่ะ ขอบคุณนะ แล้วคุณกินอะไรมาหรือยัง ทานกับผมไหม"
"ผมเพิ่งทานข้าวเที่ยงไปยังไม่ถึงสองชม.เลยครับ แต่กินไม่ค่อยลง เป็นห่วงใครบางคน งั้นผมไปจัดจานให้ พี่อาทิตย์รอสักครู่นะครับ" กัองภพพูดหน้าตาเฉย แต่ทำเอาอีกฝ่ายหน้าแดง ไม่รู้ว่าแดงเพราะผื่นลมพิษ หรือแดงเพราะคำหยอดของก้องภพกันแน่ แต่ก็ทำให้อาทิตย์ไปนั่งรอที่โต๊ะริมหน้าต่างแต่โดยดี ก้องภพเตรียมทุกอย่างด้วยความรวดเร็วเพราะมาที่นี่หลายครั้งจนรู้ว่าอะไรอยู่ตรงไหน แต่ก่อนที่จะให้อาทิตย์ได้กินของโปรด เขาก็ไม่ลืมเช็คเรื่องยาก่อนหรือหลังอาหาร เหมือนตอนที่อาทิตย์เป็นไข้เพราะวิ่งรอบสนาม54รอบนั่นแล้ว
"เมื่อวานผมไปกินบุฟเฟห์ทะเลย่างมา ผมคิดว่าผมแพ้มันกุ้งนะ ปกติผมก็ทานพวกซีฟู้ดได้ แต่เมื่อวานนึกอยากกินตรงหัวมันกุ้งดู ดีที่ลองกินไปแค่2-3ตัว ไม่งั้นคงหนักกว่านี้ อาการมันเริ่มออกตอนประมาณตีสองตีสาม มันคันไปทั้งตัวเลย เช้ามาเลยบวมฉึ่งอย่างที่เห็นนี่แหล่ะ" อาทิตย์เล่าให้หนุ่มรุ่นน้องฟัง เขาเห็นแล้วแววตาเป็นห่วงของก้องภพที่แสดงออกมาอย่างเปิดเผย ก้องภพไม่ตำหนิเขาเลยเพียงแต่บ่นๆนิดๆหน่อยๆว่า ให้ดูแลเรื่องอาหารการกิรให้มากกว่านี้เขาอ้างว่า เรื่องการแพ้อาหารไม่ธรรมดาเลย เพราะบางคนที่แพ้หนักมากๆ สามารถเป็นอันตรายถึงแก่ชีวิตได้
เมื่อทานข้าวทานยาเสร็จแล้ว ก้องภพสังเกตุเห็นว่าพี่อาทิตย์ยังมีอาการคันอยู่บ้าง จึงอาสาช่วยทายาคาลามายด์ให้ แรกๆอาทิตย์เกรงใจยังไงก็ไม่ยอม จะเอาไปทาด้วยตัวเอง แต่สุดท้ายก็ไม่ถนัด เพราะไม่สามารถทำได้ทั่ว ก้องภพจึงแย่งขวดยามาถือไว้เสียเองแล้วพูดแกมบังคับให้พี่อาทิตย์ยอมนอนหันหลังให้เสียดีๆ ก่อนจะพ่ายแพ้ให้คนแรงเยอะกว่า เขาก็หน้าแดงและพูดขึ้นมาว่า "ผมเขินน่ะ"
ก้องภพหัวเราะเบาๆ ให้กับความน่ารักของคนๆนี้ คนที่ทำให้เขามีความสุขทุกครั้งที่ได้ อยู่ใกล้ๆ ให้เขาแลกกับอะไรก็ได้ เพื่อที่จะได้อยู่กับดวงอาทิตย์ดวงนี้
ก้องภพค่อยๆทายาอย่างเบามือ แทบจะทุกพื้นที่ในร่างกายที่มีผื่นลมพิษไม่เว้นแม้แต่..... เขาไม่ได้นึกรังเกียจเพราะเป็นผู้ชายเหมือนกัน แถมออกจะดีใจด้วยซ้ำที่ได้มีโอกาสดูแลคนที่เขารัก
ระหว่างที่ก้องภพบรรจงทายาที่บริเวณด้านหลังของอาทิตย์ เขาวนมือเหมือนเขียนอะไรบางอย่างใส่แผ่นหลังเขา อาทิตย์พอจะเดาออกว่าก้องภพเขียนอะไร แค่นี้เขาแอบอมยิ้มและรู้สึกซาบซึ้งมากเหลือเกินแล้ว
"เสร็จแล้วครับพี่อาทิตย์ พี่อาทิตย์นอนพักอีกสักหน่อยดีกว่านะครับ ผมไม่รบกวนแล้ว พี่จะได้พักอย่างเต็มที่" อืมมมม ก็ดีเหมือนกันนะ หนังตานี่หนักจังเลย อาการง่วงเพราะฤทธิ์ยาเริ่มมาแล้ว
"ก้อง ขอบคุณนะ " เขากล่าวเบาๆก่อนสติจะเลือนไป จำได้คลับคล้ายคลับคลาว่า ก้องภพจะเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ๆ พร้อมสัมผัสเบาๆเกิดขึ้นแถวริมฝีปากของเขา "พักผ่อนเยอะๆครับพี่อาทิตย์ เป็นห่วงนะครับ" จอมฉวยโอกาสเอาอีกแล้ว นี่ขนาดเขาป่วยนะ แต่ช่างมันเถอะ คราวนี้เขาเต็มใจ❤️❤️❤️
Guest
