หนาว...ข้าหนาว ทำไมชีวิตข้าต้องลำบาก ยากเย็นนัก ข้า...ช่างลำบากนัก การมีชีวิตอยู่กับการตาย มันช่างเหมือนกันนัก ข้า...ผู้ถูกผนึก
ผมเกิดมาในดินเเดนที่ พิเศษนามว่า 'fantania' แฟนทาเนีย เป็นมิติ ของผู้ที่มีพลังวิเศษ ส่วนผมนั้นลำบากอยู่นิดหน่อยที่ตั้งเเต่เกิดมา อยู่เเต่บนหอคอยสูงเห็นผู้คนเป็น มด ตัวเล็กๆ หอคอยสูงเสียดฟ้า ไม่มีทางออก ไม่มีทางขึ้นเเละไม่มีทางลง นอกจากกระโดดออกจากหน้าต่าง ทุกๆวันจะมี อาหาร เสื้อผ้า และสิ่งของที่จำเป็น ส่งมาจากฟ้า ผมเกิดมาในฐานะ 'ตัวประหลาด' เด็กผู้ชายที่เกิดมา มีผิวและสีผม ที่ขาวเนียน ตาสองสีสุดประหลาด มีคนทำนายว่า ผมผู้มีพลังเหลือล้น จะทำลายแฟนทาเนีย ให้สลายไปในอนาคต ผมออกจะน่าตาน่ารัก เหมือนกับผู้หญิงซึ่ง บางที ไม่ชอบเลยล่ะ ใน 18 ปีที่ผ่านมาผมได้เเต่นั่งๆนอนๆ บนห้องสีขาวที่มีดอกไม้สดใส ขึ้นตามระลอกหิน ทุกอย่างในหอคอยรวมถึงผม เป็นสีขาวทั้งหมด 18 ปีมันนานมากๆ รู้ไหม จะมีใครนึกถึงผมบ้าง บางคนนึก พ่อแม่ผมไม่ห่วงหรอ ขอตอบครับผมเกิดจาก ดอกไม้ที่ชูยอด อาบเเสงจันทร์ ตอนนี้เป็นเวลารุ่งเช้า ผมกำลังรอดูพระอาทิตย์ขึ้น อย่างน้อย พระอาทิตย์ยามเช้าก็เป็นกำลังใจให้ผมอยู่ ผมไม่ได้โดดเดี่ยว ว้าว...พระอาทิตย์สวยเหมือนทุกวันเลยล่ะ ผมทอดสายตามองด้วยความว่างเปล่า
"นั่นอะไรน่ะ!"เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างๆ หูของผม
"ฮะ...เฮ้ย!"ผู้ชาย...ผู้ชาย เขามีปีกสีฟ้าสุกสกาย ผมสีขาวกับดวงตาอันหน้าหลงใหล
"นี่...เธอ เธอ! มาทำอะไรบนนี้น่ะ"เดี๋ยวๆๆ ขณะที่ผมกำลังหลงใหลในใบหน้าที่งดงาม ผมได้ยินอะไรผิดหรือเปล่า
"ผมเป็นผู้ชายนะ!!"
Guest
