Love No.1
“เฮ้ยๆ คืนนี้ยังไงๆ จะตีมอน หรือจะตีหม้อ”ผมหันไปถามเพื่อนที่เดินออกจากห้องเรียนมาด้วยกัน ด้วยคำถามคลาสสิก(ตรงไหนวะ!)
“ตีหม้อพร่องดิ!!!!! ตีมอนเว้ย ไม่ได้เล่นหลายวัน เสี้ยนแระ มัวแต่ไปกะพวกพี่รหัส สายโน้น สายนี้ วันนี้พักเล่นเกมอยู่บ้าน”
“เออๆ งั้นเจอที่หน้าเมือง 2 ทุ่ม เหมือนเดิม เดี๋ยวกรูรีบกลับบ้านไปเปิดคอมรอ”
“เออๆๆๆๆ”
หลังจากนัดแนะเสร็จ ผมรีบใส่ตีนหมา ออกจากหมาวิทยาลัย ในชั่วโมงเร่งด่วน เพื่อกลับบ้านครับ ถ้าไม่สนิทกันก็จะนึกว่าผมเนี่ยเด็กดี ไม่ไปปาร์ตี้ที่ไหน เหล้าก็มีกินบ้างๆ นานๆที บุหรี่ไม่สูบครับ หญิงไม่มีครับ ยาไม่มีครับ เพราะชีวิตผมมีแต่เกมครับ
ถ้าเป็นเด็กญี่ปุ่นคงเรียกว่าโอตาคุ แต่ก็นั่นแหละครับ ผมก็เป็นนะ ชอบอ่านมังงะ(การ์ตูนเล่ม) ชอบดูอนิเมะ(หนังการ์ตูน) ชอบเล่นเกม ผมเนี่ยคงเป็นโอตาคุจริงๆแล้วล่ะ
แต่ใครจะไปแคร์ล่ะ คุณพ่อคุณแม่ผมยังไม่ห้ามเลยครับ ท่านว่า ดีกว่าผมไปติดเพื่อนเสียคนข้างนอก แค่ติดเกมอยู่บ้าน ท่านก็โอเคครับ แค่จำกัด ชม.การเล่น และเกรดเฉลี่ยให้พอรับได้ เรื่องอื่นก็ไม่ค่อยห้ามเท่าไหร่
เมื่อกี้ผมเพิ่งนัดเพื่อนไปเล่นเกมครับ ลืมแนะนำตัวเองซะสนิท กระผม นายหนึ่งใจ พิทักษ์จริยะกุล ชื่อเล่น หนูพุก เพื่อนเรียกไอ้พุกครับนศ.ปี 2 คณะบริหาร เอกคอมพิวเตอร์ธุรกิจ อายุ 19 ขวบครับ
ส่วนเพื่อนสาวกเกมเดียวกันชื่อนายทรงวิทย์ ชุณณพาณิชย์ ไอ้วิทย์นี่บ้าเกมพอกันครับ แต่ก็ยังมีโลกแห่งความเป็นจริงบ้าง มีปาร์ตี้ กินเหล้าเคล้านารีบ้าง ต่างจากผมเลยทีเดียว 5555
วันนี้อยู่ๆ เพื่อนผมก็มีสมาชิกใหม่มาแนะนำให้เข้า*กิลด์ด้วย บอกว่าเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เรียนมัธยม กำลังเล่นเกมนี้อยู่เหมือนกันเลยชวนมาเข้ากิลด์ด้วย
(* Guild = กิลด์ คือ สมาคม คือการรวมกลุ่มกันของผู้เล่น เพื่อช่วยเหลือซึ่งกันและกัน หรือเพื่อจุดประสงค์อย่างใดอย่างหนึ่งของสมาชิก)
แฮร่ ... แอบอิจฉาครับ ตัวละครที่เห็นเป็นเด็กผู้หญิงน่ารัก แต่ชุดและอาวุธถือว่ามีฝีมือดีทีเดียว ตัวผมเองก็ถือว่าเล่นเกมมานาน แต่ก็ไม่ได้เก่งต่อสู้ เน้นคอยช่วยเหลือมากกว่า
พอเจอคนเก่งๆ ก็เลยอดที่จะแอบทึ่งและอิจฉานิดๆไม่ได้ .
Guest
