หุบเขาแห่งรัก

เรื่องนี้ย้ายมาจากเว็บขีดเขียนนะจ้ะทุกคน

.

.

เนื่องจากเนื้อหาสูญหายเลยต้องทำการปรับปรุงเนื้อหาใหม่

แต่ไม่มากจน เนื้อหาเปลี่ยนแปลงไปจนสับสนน้อว

(ในเว็บเก่ายังอัพไม่ทันถึงครึ่งเรื่องเล้ย)

เรื่องนี้ขอบอกไว้ก่อนว่ายังไม่จบตามที่เคยบอกไว้น้อว

..

และอีกอย่างไรต์เพิ่งเคยเขียน หรือนักเขียนฝึกหัดนั่นเอง

อาจจะไม่สนุกอย่างที่คิดไว้

ถ้าไม่ชอบก็กด x ออกไปน้อว

แต่สำหรับคนที่เคยอ่านจากเว็บเก่าอยู่แล้ว

หรือหลงเข้ามา เชิญดูคำเตือนข้างล่างนะคะ

คำเตือน:เรื่องนี้จะซับซ้อนไปนิด กรุณาอ่านทุกตอนห้ามข้ามตอน เพราะอาจจะพลาดไปจนมึนได้

และชี้แจงอีกอย่างคือนิยายเรื่องหุบเขาแห่งรักไรต์แต่งขึ้นมา โดยไม่ได้อ้างอิงจากประวัติศาสตร์จีนแต่อย่างไร ประเพณีหรือคำพูดที่ใช้ในเรื่องล้วนมาจากจินตนาการล้วนๆค่ะ จุดประสงค์แต่งขึ้นมาเพื่อความบันเทิงและเพื่อแฝงข้อคิดหรือคติสอนใจที่อยู่ในเรื่องนะคะ

.

.

.

.

ณ หุบเขาหวู่ซาน

สาวน้อยวัย15ปี หน้าตางดงามสูงโปร่งแต่ผอมบอบบาง

ที่นอนหลับตาพริ้มบนเตียงน้ำแข็ง เริ่มรู้สึกตัวขึ้นแล้วขยับตัวเล็กน้อย

หลังจากนอนหลับเป็นเวลานานหลายวัน

"อือ!!" เธอขยี้ตาเบาๆก่อนจะลุกขึ้นแล้วพิงหมอน

"แกรก แอด" เสียงประตูไม้ถูกเปิดออก พร้อมการปรากฏตัวของบุรุษในชุดจีนโบราณอาภรณ์สีขาว ย่างกรายเข้ามาหาสาวน้อยบนเตียง

"ซี้ดดด! หนาวชะมัด"สาวน้อยร้องอุทานเมื่อรู้สึกถึงไอเย็นๆที่ก้นเธอเพราะอยู่บนเตียงน้ำแข็ง

"อ้ะ เอ๊ะ!!"สาวน้อยเริ่มปรับสายตาให้ชัดเจนแล้วเพ่งมองบุรุษตรงหน้า

"นี่คงเป็นเทวดาใช่มั้ย ฉันต้องตายแล้วแน่ๆเลย"เธอตัดพ้อกับตัวเองเบาๆพร้อมก้มหน้ามองร่างกายตัวเอง

"ควับ"เมื่อหย่อนก้นลงข้างสาวน้อย ที่นอนพิงหมอนก้มหน้าอยู่แล้ว เขาจึงคว้ามือเธอเพื่อดูชีพจร

สาวน้อยจึงเงยหน้ามองเขาตรงๆอย่างชัดเจน ทำให้เธอตะลึงงันเล็กน้อย ก่อนปรับสีหน้านิ่งแล้วกระชากมือตัวเองออกจากมือเขาที่จับอยู่ ก่อนเบนหน้าหนีไปทางอื่น แล้วเอามือกอดอกไว้

"หึ เฮียจะมาหลอกอะไรพีชอีก"เธอพูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ

"เจ้าว่าใครหลอกลวงเจ้ากัน"

"ช่างเหอะ พีชอยากกลับบ้าน"

"แล้วบ้านเจ้าอยู่แห่งหนใดกัน"

"เฮียยย!!! พีชทำอะไรให้เฮีย เฮียถึงทำแบบนี้กับพีช"เธอพูดจบก็เอามือทั้งสองของตนทุบตีบุรุษตรงหน้า

โดยที่บุรุษตรงหน้านิ่งงันยอมให้สาวน้อยทุบตี ก่อนจะล๊อคแขนไว้ เมื่อรู้สึกว่าเรื่องมันจะยืดเยื้อ โดยไม่ได้รู้เรื่องอะไร

"เจ้าว่าใครทำร้ายเจ้า"เขาพูดทั้งยังล๊อคแขนเธอไว้อยู่

สาวน้อยตอนนี้น้ำตาไหลไม่ยอมหยุด แล้วยังคงเป็นอย่างนั้นเรื่อยๆโดยไม่ปริปากพูดอะไรเลย

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

เอ๊!!! ทำไมสาวน้อยอย่างหนูพีชถึงพูดแบบนั้นเรื่องทุกอย่างย่อมมีที่มาที่ไปโปรดติดตามกันต่อน้อววว!! ติชมกันด้วยนะคะ นักเขียนฝึกหัดคนนี้ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ

***อัพทุกวัน เสาร์-อาทิตย์ นะคะ***

ฝากติดตามแฟนเพจด้วยเด้อ เพราะจะแจ้งข้อมูลข่าวสารการอัพนิยายในแฟนเพจนะจ้ะทุกคน

ไรต์หลี่ liyazaoka

ไรต์หลี่ liyazaoka