คุณหญิงทิพย์ ภานิชย์กิจวารี/ชลาทิพย์
พระจันทร์เต็มดวงสาดแสงเข้ามาในห้อง ดวงตาที่แห้งผากคลอไปด้วยน้ำตามากมายที่หลั่งรินออกมาจากหัวใจ สายตามองพี่เลี้ยงที่นอนหลับอยู่บนพื้นไม่ไกลนัก คงมีเพียงพี่แดงคนเดียวที่อยู่เคียงข้างหล่อนเสมอไม่ว่าจะทุกข์จะสุขเพียงใด คุณหญิงทิพย์นึกถึงพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ในขณะดวงจิตสุดท้ายกำลังจะหลุดลอยออกจากร่าง โดยไม่มีใครรู้ว่าหล่อนกำลังจะจากไปอย่างไม่มีวันกลับ
“หากชาติหน้ามีจริง ขอให้ฉันได้เป็นที่รักของท่านเจ้าคุณเพียงคนเดียว อย่าให้ใครมาพรากความรักของท่านเจ้าคุณไปจากฉันอีกเลย”
แม้จะคิดถึงพระรัตนตรัยแต่ก็ไม่อาจตัดขาดกิเลสของความรัก โลภ โกรธ หลงไปได้ วาระจิตสุดท้ายจึงกล่าวคำอธิษฐานออกมาอย่างแรงกล้า ก่อนดวงวิญญาณจะหลุดออกจากร่างเมื่อถึงเวลาอันสมควร ดวงวิญญาณเล็กๆ รอคอยการมาของคุณหญิงทิพย์ด้วยความยินดี ทั้งสองค่อยๆ จางหายไปไร้อาลัยอาวรณ์กับความหลัง จับจูงกันเดินสู่เส้นทางของบาปบุญที่ได้ทำกันมา
เจ้าพระยาอัครเดโช ภานิชย์กิจวารี/อาร์เน่
เสียงร้องไห้ของลูกและเมียไม่อาจยื้อลมหายใจของท่านเจ้าพระยาอัครเดโชไว้ได้อีกต่อไป ภาระหน้าที่ในชาตินี้จบสิ้นลงแล้ว ดวงจิตที่หลุดออกจากร่างมุ่งหน้าสู่การชดใช้บาปบุญที่ทำลงไป
“แม่ทิพย์ หากชาติหน้ามีจริง ฉันขอให้เราเกิดเป็นคู่กัน ได้รักและดูแลกันไปจนแก่เฒ่า ฉันสัญญาจะรักแม่ทิพย์เพียงคนเดียว ฉันจะไม่ทำให้แม่ทิพย์ต้องเสียใจเหมือนชาตินี้ ฉันสัญญา”
ห้วงความคิดสุดท้ายก่อนจะหมดลมหายใจช่างแรงกล้าเสียเหลือเกิน แม้จะรู้ว่ามันอาจไม่เป็นไปอย่างที่ต้องการเพราะไม่รู้ว่าชาติหน้ามีจริงไหม แต่ก็อยากจะได้รักกับหล่อนอีกสักครั้งเพื่อแก้ไขในสิ่งที่ผิดพลาดที่เกิดขึ้นในชาตินี้
วิญญาณเด็กที่เป็นลูกของเจ้าคุณอัครและคุณหญิงทิพย์ ชลาทิพย์ตั้งชื่อให้เจ้าหนูภณ
เนื่องจากไรเตอร์ติดระบบเหรียญไปแล้วไม่สามารถแก้ไขเนื้อหาใดๆภายในตอนได้